ช่วงนี้ จิงซิงอี้กับโม่หยวนหลิงใช้เวลาไปกับการเตรียมอาหารและของใช้ทั้งของพวกเขาและของสัตว์เลี้ยง จิงซิงอี้ไม่ต้องการแค่มีอาหารกินและอยู่รอด แต่ต้องการจะมีรายได้ในช่วงฤดูหนาวด้วย
จิงซิงอี้ชวนโม่หยวนหลิงไปที่ตลาด เพื่อซื้อปลามาทำปลาแห้งเก็บเอาไว้ เมื่อซัวซีเว่ยซึ่งแวะมาให้จิงซิงอี้ตรวจดูขาอีกครั้ง ได้ยินบทสนทนาของทั้งสอง เขาก็พูดว่า “พวกเจ้าจะทำปลาแห้งหรือ ช่วงนี้ลำธารยังมีปลาอยู่ เดี๋ยวเราไปด้วยกัน พี่จะจับปลากับล่าสัตว์อื่นๆ มาให้แม่ด้วย”
วันรุ่งขึ้น พวกเขาจึงเดินไปยังลำธารที่อยู่ห่างจากหมู่บ้านไปประมาณ 4-5 กิโลเมตร พร้อมกับหอบหิ้วข้าวของและอุปกรณ์ต่างๆ ไปด้วย
เมื่อเดินไปได้ประมาณชั่วโมงกว่า ก็มาถึงป่าโปร่ง ใบไม้เริ่มร่วงหล่นลงมา จิงซิงอี้เริ่มเดินลำบากมากขึ้น เขาไม่ชอบรองเท้าที่ทำจากผ้าและเชือกถัก มันทำให้เท้าเจ็บและยังเปียกน้ำง่าย เขาจึงคิดเรื่องการทำรองเท้าที่ช่วยให้เดินได้ดีในช่วง
