เฉินเหวินมองซูเคอด้วยความกลัว เธอไม่อยากกลับไปถูกทำร้ายร่างกายอีก แล้วทุกคนก็ตกใจ เมื่อจู่ๆ ซูเคอก็ทรุดตัวลงคุกเข่าที่พื้น เขาเงยหน้าขึ้นมองเฉินเหวิน ขอร้องเธอด้วยเสียงแหบพร่าว่า
“อาเหวิน ที่ผ่านมาผมขอโทษคุณกับลูกนะ ผมจะไม่ทำแบบเดิมแล้ว กลับบ้านกันเถอะนะ”
จิงซิงอี้เลิกคิ้วสูง เขาหันไปมองหน้าเฉินเหวิน เพื่อดูว่าเธอจะทำอย่างไร เฉินเหวินพูดอะไรไม่ออกอยู่สักพัก ดวงตาของเธอแดงก่ำ เธอมองจิงซิงอี้ด้วยสายตาสับสน แต่เมื่อเห็นหมอหนุ่มบอกให้เธอตัดสินใจเอง เธอจึงพูดกับซูเคอที่คุกเข่าอยู่ว่า
“ฉันจะเชื่อได้ยังไงว่าคุณพูดจริง ถ้าคุณกลับไปเป็นแบบเดิมอีกละ”
ซูเคอรีบพูดทันทีว่า “ผมเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ผมเลิกกินเหล้ามาได้เกือบเดือนแล้ว! คุณดูสิ ตัวผมไม่มีกลิ่นเหล้าแล้ว!”
จิงซิงอี้มองทั้งคู่แล้วก็ถอนหายใจ เขารู้ว่าเฉินเหวินยังรักซูเคออยู่ และท่าทางของเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธซูเคอเสียทีเดียว จิงซิงอี้ไม่คิดจะแทรกแ
