บทที่ 19 จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด
1093 คำ
รถเคลื่อนตามเส้นทาง พรหมวุฒิเหลือบมองคนรัก แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ต่อให้ตอนนี้มีเรื่องบางอย่าง ที่ทำให้ตนเองกับลิน ไม่สามารถแต่งงานกันได้ กระนั้นแล้วก็ไม่อาจเห็นชายอื่นมาข้องแวะ เขารู้สึกโกรธไม่พอใจ และอยากต่อยหน้าประธานเมฆินทร์เสียตอนนั้น ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายมีอำนาจเหนือกว่า เขาลืมตัวจนกระทั่งขึ้นรถ แล้วมาครุ่นคิด
“ประธานเมฆินทร์ เขาตามจีบลินเหรอ” เขาเอ่ยถาม คนถูกถามหันมาสีหน้าหนักใจ
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ ประธานเขาแค่คิดว่าลินเป็นของเล่น คงเพราะลินไม่ได้ยอมเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่น เขาคงอยากเอาชนะ”
“ลินระวังตัวด้วยนะ ผมไม่อยากให้ลินต้องเสียท่าคนแบบนั้น!” แค่คิดก็โกรธ มีเงินแล้วทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ ถ้าตนเองมีบ้าง จะทำให้คนที่เคยดูถูกต้องเจอดี
“ไม่ต้องห่วงค่ะ ลินไม่มีวันเป็นของเล่นของใคร” เธอส่งสายตาหาคนรัก “อีกอย่างลินมีพรหมแล้ว เราสองคนกำลังจะแต่งงานกัน ลินไม่คิดทำลายความสัมพันธ์ระหว่างเราแน่นอน”
พรหมวุฒิกลืนน้ำลายลงคอ ยังไม่กล้าเอ่ยปากเรื่องนี้ เพราะกลัวทำร้ายความรู้สึก เขารักอลินธาราอย่างไม่ต้องสงสัย เพราะถ้าไม่รัก คงไม่โกรธจนเลือดขึ้นหน้าเมื่อครู่ แต่ตนเองก็ต้องการความก้าวหน้า ด้านหน้าที่การงาน และฐานะทางสังคม ซึ่งลินให้กับเขาไม่ได้
“เอ่อ.. เรื่องแต่งงาน ลินรอผมหน่อยได้ไหม ผม.. ยังอยากเก็บเงินให้มากกว่านี้”
คิ้วบางขมวด เก็บเงินอีกแล้วเหรอ เธอให้เวลาเขามาสามปี มันยังไม่พอหรือไง ทำไมเอาแต่บ่ายเบี่ยงตลอด เธอต้องการแต่งงานเพื่อตัดปัญหาที่เจ้านายกำลังสร้างให้
“เราไม่จำเป็นต้องเก็บเงินแต่งงานมากมายหรอก ไว้เราเก็บร่วมกันก็ได้นี่พรหม”
“ผมไม่อยากให้ลินต้องมาเหนื่อย ผมอยากใช้เงินผมเอง”
มือแตะแผ่วบริเวณหลังมือ แล้วยิ้มบาง ๆ
“อย่าคิดมากแบบนั้นสิคะ ลินไม่ใช่คุณหนูตระกูลดังสักหน่อย ขอแค่งานแต่งเล็ก ๆ ก็พอค่ะ ลินอยากมีครอบครัวที่มีความสุข ตามฐานะของเรา ไม่ต้องไปแข่งขันกับใคร แค่นี้เราก็มีความสุขแล้ว”
“แต่ผมอยากให้วันสำคัญของเรา ยิ่งใหญ่สมกับที่ลินรอ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ อย่าเปลืองเงินกับเรื่องแต่งงานมากเลย เอาไว้สร้างตัวกันดีกว่า พรหมพร้อมวันไหน ลินอยากไปหาฤกษ์แต่งงานของเรา”
“ช่วงนี้พรหมยังไม่ว่างเลย งานที่บริษัทกำลังยุ่ง”
เธอระบายลมหายใจ “เอาแบบนี้ไหม ลินไปหาฤกษ์แต่งก่อน แล้วพรหมค่อยไปลองชุดกับลินทีหลัง”
พรหมวุฒิอึกอัก ไม่รู้ควรตอบเช่นไร เพราะตนเองก็น้ำท่วมปาก
“พรหมว่ารอปรึกษาพ่อแม่เราทั้งสองฝ่ายก่อนดีกว่านะ” เขาเลือกตัดบท แต่อีกคนไม่ยินยอม เธออยากหลีกหนีปัญหาจากเจ้านาย
“ทำไมพรหมดูแปลกไป ลินไม่เข้าใจเลย ตอนนั้นเราสัญญากันว่าถ้าพรหมกลับจากต่างประเทศเมื่อไหร่ เราจะแต่งงานกัน ทำไมพอกลับมา พรหมทำเหมือนไม่อยากแต่งกับลินล่ะ!”
สีหน้าคนฟังเครียดขึ้น ถอนหายใจออกมา อยากให้ทุกอย่างราบรื่น หากมีกำลังพอ มีเงินมากมาย คงไม่ต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ เขาจำเป็นต้องตะเกียกตะกาย เพื่อครอบครัวมีกินมีใช้ ตนเองสามารถยืนอยู่ในจุดสูงสุด คนที่เคยดูถูกต้องยอมก้มหัวใจ
“พรหมมีหลายอย่างต้องจัดการ พรหมเพิ่งกลับมาเองลิน ลินจะเร่งให้พรหมแต่งงานไปถึงไหน!”
อลินธาราชะงัก ไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะมีอารมณ์ เธอเรียกร้องมันผิดด้วยเหรอ ในเมื่อระหว่างเราได้ทำการตกลงกันไว้แล้ว ตลอดเวลาไม่เคยมีใคร มีเพียงเขาคนเดียว ทำไมถึงทำเหมือนตนเองเป็นตัวปัญหา
“ลินไม่ได้เร่ง ในเมื่อพรหมรับปากกับลินเอง ทำไมตอนนี้มาใส่อารมณ์กับลินกันเล่า!”
“ผมรับปากตอนนั้นเพราะคิดว่าทำได้ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ทุกอย่างมันก็ต้องเปลี่ยนแปลงได้สิ ไม่ใช่ว่าจะเอาตามคำพูด ทั้งที่ยังไม่พร้อม ให้เวลาพรหมหน่อยไม่ได้เหรอ!”
หญิงสาวมองหน้าคนรัก เหตุใดเรื่องนี้กลายเป็นตนผิดไปได้ “ลินแค่อยากให้เราแต่งงานกันให้เรียบร้อย ลินไม่อยากให้ประธานเมฆินทร์มาพัวพันแบบนี้ พรหมเข้าใจไหม!”
คนฟังนิ่งงัน พอได้ยินคำพูดนี้ ในอกมันร้อนขึ้นมา หากไม่แต่งงานกับลิน ก็อาจถูกผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างเมฆินทร์แย่งชิงไป ควรทำอย่างไรดี ในเมื่อตนเองยังมีอลินธาราเต็มหัวใจ แต่ก็ไม่อาจปล่อยมือจากผู้หญิงอีกคน
“ผมขอเวลาหนึ่งเดือนลิน ได้ไหม รอผมนะ”
หญิงสาวเงียบ แล้วถอนหายใจออกมา “ก็ได้ค่ะ หนึ่งเดือน”
“ขอบคุณนะลิน ขอบคุณที่เชื่อใจผม”
รถยนต์จอดเทียบหน้าบ้าน อลินธาราเปิดประตูลงมา มารดารีบออกมาต้อนรับสีหน้ายินดี ตรงเข้าหาว่าที่ลูกเขย แล้วดึงมือมากุมไว้
“ไม่เห็นหน้านานเลยพรหม พรหมสบายดีใช่ไหม”
“สบายดีครับ” เขาตอบ
“เข้าไปทานอะไรในบ้านกันก่อนดีไหม”
“ผมต้องรีบกลับไปเคลียร์งานครับ เอาไว้วันหลังดีกว่านะครับคุณป้า”
“งั้นเหรอ เสียดายแย่เลย ป้ามีเรื่องอยากคุยกับพรหมเยอะเลย” สีหน้าอรดีหม่นลง “ไม่เป็นไร เอาไว้มาวันหลังก็ได้จ้ะ”
“ถ้างั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้ แล้วเปิดประตูรถ นั่งประจำที่ขับเคลื่อนออกไป
คนเป็นแม่รีบรั้งบุตรสาวเข้าสู่ตัวบ้าน แล้วหย่อนกายลงบนโซฟานั่งข้างกัน
“ได้คุยเรื่องแต่งงานหรือยังลิน”
“คุยแล้วค่ะแม่”
“พรหมว่ายังไงบ้าง” สีหน้าคนเป็นแม่ร้อนรน
“พรหมขอเวลาเดือนหนึ่งค่ะ”
“ทำไมต้องขอเวลาอีก เดือนหนึ่งเตรียมงานเลยก็ได้นี่ ได้แต่งเดือนหน้าพอดี”
ตบมือมารดาเบา ๆ “พรหมเพิ่งกลับ อย่าเพิ่งไปบังคับเลยดีกว่าค่ะแม่ พรหมสัญญาแล้วว่าเดือนหนึ่ง ลินรอได้”
“แม่ก็หวังว่าพรหมจะทำตามคำพูดนะ”
“เชื่อเถอะค่ะ พรหมไม่ผิดคำพูดกับหนูหรอกแม่”
“เป็นแบบนั้นก็ดี แม่ไปเตรียมกับข้าวก่อนนะ”
- ผู้เขียน
