คุณมาเฟีย(ที่รัก)

ดอกจำปา

รถถูกขับมาจอดที่บ้านสวนที่ไม่หรูมากมายท่าไหร่นักสองข้างทางเต็มไปด้วยต้นดอกไม้ที่ไม่สูงมากนัก ระดับเอวของระริน ระรินเลื่อนกระจกลงเล็กน้อยกลิ่นหอมอ่อนๆของดอกจำปาลอยเข้ามาเตะจมูกของระริน

ฟ๊อดดด เสียงระรินสูดอากาศเข้าเต็มปอด

"หอมจัง" ระรินพึมพำออกมาเบาๆ

"ชอบดอกจำปาเหรอ" เจย์เดนถามขึ้น

"ใช่คะที่บ้านสวนของพ่อปลูกไว้เยอะมาก" ระรินหันมาบอกเจย์เดนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

"ทำไมถึงชอบดอกจำปา" เจย์เดนถามออกมาลอยๆ

"ดอกจำปาเป็นต้นไม้ที่น่าทึ่งมากเลยนะ ต้นจำปาเป็นไม้ยืนต้นที่แข็งแรงมาก ออกดอกตลอดปี จึงเป็นสัญลักษณ์ของ ความเข้มแข็ง ความอดทน และการไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค เหมือนตัวฉันไงต่อจะให้เจอเรื่องอะไรก็ต้องผ่านมันไปให้ได้และฉันเชื่อว่าคนแบบฉันจะผ่านมันไปได้ทุกครั้งเหมือนกัน" ระรินยิ้มแล้วพูดออกมาด้วยท่าทางที่จริงจัง

"ฉันก็พึ่งรู้นะ ฉันปลูกไว้เพราะกลิ่นมันหอมดีช่วยในการผ่อนคลาย ไม่รู้เลยว่ามันจะมีความหมายแบบนี้" เจย์เดน

"เด็ดได้ไหมคะ" ระรินถามขึ้น

"ได้สิตามสบายเลย เธอจะเอาไปทำอะไรเหรอ"

"เอาไปวางไว้บนหัวเตียงนอน มันจะช่วยให้หลับสนิทและผ่อนคลายขึ้น" ระรินพูดออกมาพร้อมกับทำท่าทางผ่อนคลายขึ้น

"ท่าทางเธอจะชอบดอกจำปานี้มากเลยนะ"

"ชอบมากคะ เจอที่ไหนต้องเด็ดกลับบ้านทุกรอบ ชอบกลิ่น ชอบในควาคงทนไม่เหี่ยวง่าย" ระรินยิ้มกว้างออกมา

"ความหมายก็ดี กลิ่นก็หอม ไม่แปลกหรอกที่เธอจะชอบ" เจย์เดนพูดจบรถก็เลือนมาจอดที่หน้าบ้าน มีแม่บ้านคนหนึ่งเดินออกมาต้อนรับ

"หว้า ต้องลงจากรถแล้วสิน่ะ" ระรินทำท่าทางเหมือนเด็กที่รู้ว่ากำลังจะหมดเวลาสนุกแล้ว

"มันน่านั่งตรงไหนบนรถเนี่ย หึ" เจย์เดนนหันมาหาระรินแล้วถามขึ้น

"ก็เวลาอยู่บนรถนายดูใจดี น่ารักไปอีกแบบ ดีกว่าอยู่ในห้องทำงาน ดุยังกับ" ระรินกำลังจะพูดต่อแต่เจย์เดนจ้องหน้าระรินอยู่

"ยังกับเสือ โห้ ยังพูดไม่จบเลยมองหาเหมือนจะฝั่งกลบกันซะงั้น" ระรินพึมพำออกมาพรางก้มหน้ามองนิ้มมือตัวเองที่ยกมาบีบเข้าหากัน

"หึ ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ร้อนตัวนะเนี่ย ไปลงรถได้แล้ว" เจย์เดนพูดจบก็ลงรถไป อาจจะเพราะความเขินอายที่ระรินชมไปเมื่อกี้

หน้าบ้าน

"สวัสดีคะ นายน้อย" เสียงคนใช้ที่อายุมากสุดเรียกเจย์เดนขึ้น

"สวัสดีครับป้านิ่ม เตรียมอาหารเรียบร้อยนะครับ" เจย์เดนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"คะเรียบร้อย เด็กกำลังจัดจานอยู่ข้างในคะ เชิญคะ" ป้านิ่มพูดขึ้น

"อ๋อ ป้านิ่ม นี้ระรินผู้ช่วยของผม ระรินนี้ป้านิ่มเป็นแม่ครัวและเป็นคนเก่าคนแก่ที่นี้" เจย์เดนแนะนำให้คนทั้งสองรู้จักกัน ระรินยกมือไหว้ป้านิ้ม ป้านิ่มรับไหว้แบบเก้ๆกังๆ

"ไม่ต้องไหว้ป้าหรอกคะ เราเป็นคนงานเหมือนกัน" ป้านิ่มพูดแล้วยิ่มให้ระรินทันที

"หนูก็เป็นคนงาน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" ระรินพูดและยิ่้มให้ป้านิ่ม

"ให้คนไปจัดห้องข้างผม ระรินจะนอนที่นั้น" เจย์เดนพูดจบก็มองมาที่ระรินแสยยะยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในบ้านทันที

"แต่ว่ะ" ระรินกำลังจะพูดแต่ไม่ทันแล้วเจย์เดนเดินออกไปแล้ว

"คะ" ระรินกำลังจะพูดกับตะวัน

"นายสั่งคำไหนก็คำนั้นแระครับ เข้าข้างในเถอะครับ เชิญ" ตะวันพูดและผายมือให้ระรินเดินเข้าไป ระรินทำหน้ามุ้ยแล้วเดินเข้าไปตามที่ตะวันบอกทันที

หลังจากทานอาหารเสร็จ

"วันนี้มืดแล้ว ขึ้นไปนอนพักผ่อนระริน ป้านิ่มผมวานพาระรินไปที่ห้องทีนะครับ" เจย์เดนพูดจบป้านิ่มก็เดินมาหาระรินทันที

"พรุ่งนี้" ระรินยังพูดไม่ทันจบ

"พรุ่งนี้ตื่นสายๆหน่อยก็ได้ ไม่รีบนัดเจ้าของที่ไว้ช่วงบ่าย" เจย์เดนชิงตอบออกมาก่อน

"คะ งั้นฉันไปก่อนนะคะ" ระรินพูดจบก็เดินออกไปทันที ตะวันรอให้ระรินเดินนจนลับสายตาไปแล้วจึงเริ่มบมสนทนาต่อทันที

"นายจะให้ผมเลิกตามหาโรสริสกับแม่ของระรินจริงๆเหรอครับ" ตะวันถามขึ้น

"ฉันแค่อยากรู้ว่าสองคนแม่ลูกนั้นอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้างแค่นั้นแค่หวังว่าจะไม่ลำบากแค่นั้นก็พอ เรื่องของโรสรินตอนนี้เราได้ระรินมา ซึ่งเป็นประโยนช์มากกว่าโรสรินเป็นหลายเท่า ฉะนั้นไม่มีประโยชน์ที่ฉันจะเอาเพชรไปแลกกับพลอย" เจย์เดนพูดจบก็คีบบุหรี่แล้วจุดไฟทันที

"ผมก็คิดเหมือนคุณเจย์เดน" ตะวันพูดขึ้น

"เอาแบบนั้นแระ ส่วนเรื่องยัยเด็กกะโปโลนั้น ดูๆไปก็มีประโยชน์กับเรามากอยู่ฉะนั้นฉันควรเก็บยัยเด็กนั้นไว้ใกล้ตัว นายคิดว่ายังไงตะวัน" เจย์เดน

"ผมเห็นตามที่นายว่าดี และเหมาะสม ระรินก็ไม่ใช่คนร้ายกาจอะไร ความสวยไม่มีแต่ก็น่ารักเอาเรื่องอยู่ ผมว่าคคุณเจย์เดนตัดสินใจแบบนี้ดีแล้วครับ" ตะวัน

"งั้นก็เอาตามที่ว่า" เจย์เดนพูดจบก็เดินขึ้นห้องไปทันที

"พี่ ผมว่านายแปลกๆไปนะ" ฟงพูดขึ้น

"อือ ก็ตามที่เห็น กูคิดว่าคุณเจย์เดน เริ่มจะสนใจระรินขึ้นมาแล้ว" ตะวันยื้มให้ฟงทันที

"ถือเป็นข่าวดีนะพี่ ตั้งแต่ผมทำงานกับพี่มานี้ก็หลายสิบปีแล้ว ผมไม่เคยเห็นนายสนใจผู้หญิงคนไหนเลย เด็กคนนี้ต้องมีอะไรพิเศษมากแน่ๆ" ฟงเสริมขึ้น

"เก่ง ฉลาด เอาตัววรอดเป็นยอดดี แก้ปัญหาได้เฉียบขาดแบบนี้ คนเก่งๆอย่างระริน คุณเจย์เดนไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆหรอก" ตะวันพูดและยิ้มให้ฟง ทั้งตะวันและฟงยิ้มให้กันก่อนแยกย้ายไปที่พักของตนเอง

เช้าวันต่อมา

ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องของระรินดังขึ้น

"ระริน ระริน ตื่นหรือยัง" เจย์เดนทั้งเคาะทั้งเรียกแต่ไร้วีแววคนตอบ เจย์เดนจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปเลย

แกร๊กกกก แอ๊ดดดด เสียงเปิดประตูเข้าไปที่ห้องของระริน

"ระริน ระริน ระริน" เจย์เดนเดินไปตามหาระรินจนทั่วทั้งห้องน้ำ ระเบียงและห้องนอน ไร้วี่แววของระรินเหลือไว้แค่กลิ่นอับของแอร์บ่งบอกว่าคนที่อยู่ในห้องออกจากห้องนี้ไปนานพอสมควรแล้ว

"ไปไหนว่ะ" เจย์เดนพึมพำออกมาพร้อมกับทำหน้านิ้วคิ้วขมวดทันที

"เชี้ย หรือว่าหนีไปแล้วว่ะ" เจย์เดนพูดแล้วรีบวิ่งลงมาที่ชั้นล่างทันที

ณ สวนหน้าบ้าน

"ตะวัน ตะวัน ตะวัน" เจย์เดนตะโกนเรียกคนสนิทสั่นบ้าน

"ครับคุณเจย์เดน"

"ยัยเด็กกะโปโลนั้นอยู่ไหน" เจย์เดนถามขึ้นพร้อมกับเดินออกมาที่สวนหน้าบ้าน

"คุณเจย์เดนครับ อยู่ ตรง สวน หน้า บ้าน" ตะวันพูดออกมาแต่ไม่ทัน เจย์เดนรีบเดินออกมานอกบ้านด้วยอาหารหัวเสียเล็กน้อย

"ฉันไม่น่าปล่อยให้เธอเล็ดรอดสายตาไปได้เลย ยัยเด็กบ้าเอ้ย" เจย์เดนเดินมาหยุดที่โต๊ะหน้าบ้านแล้วทุบปที่เก้าอี้เบๆด้วยความเจ็บใจ

"ใครบ้า ฉันไปทำไรให้นาย ถึงมาว่าฉันบ้าประสาทกลับหรือไง อยู่ๆก็มาด่าคนอื่น" ระรินเดินเข้ามาพร้อมกับมาลัยดอกจำปา

"ไปไหนมา" เจย์เดนถามออกมาด้วยหน้าตาจริงจังพอสมควร

"ร้อยมาลัย นี้ไงไม่เห็นเหรอ" ระรินพูดออกมาพร้อมกับโชว์พวงมาลัยที่ตนเองร้อยกับมือให้เจย์เดนดู

"ไปไหนทำไมไม่บอก" เสียงห้วนๆหลุดออกมาจากปากของเจย์เดน

"ไม่บอกอะไร คุณตะวันยังเดินไปดูฉันร้อยมาลัยอยู่เลย" ระรินพูดขึ้น

"ตะวัน" เจย์เดนเรียกชื่อตะวันออกมาพร้อมกับกัดฟันกร๊อด

"ผมบอกคุณเจย์เดนแล้วครับ แต่ว่าคุณเจย์เดนเดินออกมาก่อนที่ผมจะพูดจบ" ตะวันมองมาที่เจย์เดนแล้วพูดออมาเบาพร้อมกับก้มหน้าลงต่ำยอมรับความผิดนั้นแต่โดยดี

"ไปทานข้าว" เจย์เดนออกคำสั่ง ระรินเองก็รีบเดินเข้าบ้านตามเจย์เดนไปทันที ก่อนที่ระเบิดมหาประลัยจะทำงานอีกรอบ