บนรถ
เจย์เดนนั่งนิ่งมองไปนอกหน้าต่าง ไม่พูด ไม่คุย ไม่ถามอะไรใครเลย บรรยากาศในรถเริ่มไม่ค่อยดี เต็มไปด้วยความอึดอัด อย่างบอกไม่ถูก ระรินเองก็ไม่รู้จะเริ่มประโยคแรกยังไงเช่นกัน ตั้งแต่ทำงานกับเจย์เดนมา ครั้งนี้ความเงียบมันดูน่ากลัว ดูไม่ค่อยน่าไว้ใจทุกครั้งที่เงียบความรู้สึกมันจะแต่ หยิ่งผยอง อยากเอาชนะ แต่ความเงียบครั้งนี้เหมือนกำลังบ่งบอกว่า มหันตภัยร้ายแรงกับลังจะเกิดขึ้นกับคนที่จะเข้าไปแหย่รังแตน
"นี้ คุณมาเฟีย คุณโกระฉันเหรอ" ระรินถามออกไป ตะวันกับคนขับมองหน้ากันอย่างกับรู้ว่าจะเกิดภัยร้ายแรงแก่ระริน
"เปล่า" เสียงตอบกลับใสห้วยๆแสดงถึงความไม่พอใจ
"เปล่าอะไร ตั้งแต่ขึ้นรถมาคุณมาเฟียยังไม่ได้คุยกับฉันเลยนะ" ระรินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อยๆบ่งบอกว่าตัวของระรินเองก็เสียใจไม่แพ้กัน
"ทำไมนะยัยบื้อ ทำไมเธอชอบเอาตัวเองไปอยู่ในสถาณการ์ณที่สุ่มเสี่ยง เอาตัวเองไปอยู่ในที่ๆมันอันตรายต่อตัวเองนัก
