ตอนที่ 4: คำขอสุดท้าย
241 คำ
กลุ่มแชท “9A รุ่นสุดท้าย” ตอนนี้มีเพียงไม่กี่คนที่ยังอยู่
คนที่อ่านแล้วไม่ตอบ ค่อย ๆ หายไปจากกลุ่มทีละคน…
บางคนอ้างว่าแอปเด้ง บางคนบอกว่าลืมพาสเวิร์ด
บางคนเงียบไปเลยเหมือนไม่เคยอยู่ตรงนั้น
แพรวา เป็นหนึ่งในคนสุดท้ายที่ยังอยู่
แม้เธอจะไม่ใช่คนแกล้ง ไม่ใช่คนโพสต์อะไรแรงๆ
แต่เธอคือ “คนอ่าน” ที่ไม่เคยพิมพ์ตอบ
แม้แต่ครั้งเดียวที่เหมยเคยทักมาหา...
คืนหนึ่ง
มือถือของแพรวาขึ้นแจ้งเตือนว่า “คุณมีข้อความใหม่จากเหมย”
แต่ไม่มีแอปไหนเปิดได้ นอกจากกลุ่มนั้น
เธอกดเข้าไป
เห็นข้อความสุดท้ายที่ยาวมาก — ไม่ใช่คำสาป ไม่ใช่การขอชีวิต
แต่เป็นเพียงข้อความที่เหมยเคยส่งไว้เมื่อปีก่อน
“เรารู้ว่าเราอาจน่ารำคาญ ชวนคุยเยอะไป ขอโทษนะ
แค่บางทีเรารู้สึกว่าไม่มีใครฟังเราเลย”
แพรวานิ่งไปนาน
ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปว่า…
“เราขอโทษจริง ๆ เหมย… ขอโทษที่เคยอ่านแล้วไม่ตอบ ขอโทษที่เคยเมิน ทั้งที่เธอแค่ต้องการเพื่อน”
ข้อความถูกส่งออกไปแล้ว
ไม่มีใครตอบกลับ ไม่มีเสียง ไม่มีเงา
แต่มือถือของแพรวากลับปิดหน้าจอเอง พร้อมขึ้นคำว่า...
“ขอบคุณ... เราไม่ต้องรอแล้ว”
- ผู้เขียน
