ลูก 2
1011 คำ
พลอยปภัสร์วางสายจากคู่หมั้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล ด้วยแน่ใจว่าเขาไปที่นั่นเพราะเรื่องความทรงจำของเขากับนิสา ไม่ใช่การไปพบลูกค้าแต่อย่างใด
อย่าบอกนะว่านี่เป็นแผนของนิสาที่เรียกเขาไป ผู้หญิงคนนั้นท่าทางซื่อๆ เจียมเนื้อเจียมตัวก็จริง แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ ถ้าเป็นคนซื่อ เป็นคนดีจริง คงไม่ปล่อยตัวนอนกับผู้ชายที่ได้เจอกันครั้งแรกหรอก!
ยิ่งคิดยิ่งใจร้อนรน แทบทนอยู่ไม่ได้ พร้อมกันนั้นก็นึกเคืองกวินภพนัก เธอคอยอยู่เคียงข้างเขามาตลอด ไม่ว่าจะตอนโน้นหรือตอนที่เขาต้องรักษาไอ้อาการความจำเสื่อมนั่น แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เคยมีเธออยู่ในความทรงจำสักเท่าไหร่ หรืออาจจะไม่มีเลยกระมัง
ริมฝีปากคู่สวยเม้มเข้าหากันแน่นอย่างใช้ความคิด สักพักเธอก็กดโทรศัพท์ออกอีกครั้ง
“รันต์ กินข้าวหรือยัง ตอนนี้มิ้นต์อยู่ออฟฟิศพี่วิน ไปกินข้าวกันหน่อยสิ มิ้นมีเรื่องปรึกษาหน่อย...โอ เค งั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันนะ”
นิสาวางลูกชายลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ขณะที่กวินภพมองไปรอบๆ บ้านอย่างพิจารณา
“ผมเคยอยู่ที่นี่หรือเปล่า”
“ไม่เคยค่ะ ดิฉันอยู่คนเดียวมาตลอด”
“ถ้างั้นตอนนั้นเราอยู่ที่ไหนกัน”
“ตอนไหนคะ”
“ก็ตอนที่เราผลิตลูก เออ ช่างเถอะ ถามไปก็คงไม่ได้คำตอบจากคุณ”
นิสาไม่ตอบอะไร เธอจัดการคลี่ผ้าห่มห่มให้ลูกชาย แล้วนั่งลงตรงขอบเตียง “นอนนะคะ ลูก”
แต่เหมือนเด็กชายธาราจะไม่ยอมนอนง่ายๆ เขายังมองกวินภพตาแป๋ว นิสาจึงเงยหน้าเอ่ยกับคนตัวสูง
“กรุณาให้ความเป็นส่วนตัวแก่ดิฉันกับลูกด้วยค่ะ คุณกวินภพ”
“แต่ว่า...”
“ขอความกรุณาค่ะ”
“โอเคๆ ก็ได้ นี่เห็นแก่ลูกนะ” พูดจบเขาก็ยอมเดินออกจากห้องนอนไป นิสาจึงหันมาทางลูกชาย
“นอนได้แล้วคับ คนดีของแม่”
“เขาเป็นใครเหรอคับแม่” เด็กชายถามอีกด้วยความสงสัย
“เป็นเจ้านายเก่าของแม่ไงจ๊ะ พี่น้ำอย่าสนใจเลยนะ นอนพักเถอะ จะได้หายป่วยไวๆ นะคับ”
“แล้วถ้าพี่น้ำตื่นมา จะได้เจอเขามั้ยคับ”
“ไม่เจอจ้ะเดี๋ยวเขาก็กลับบ้านแล้ว...หมดเวลาคุยแล้วนะจ๊ะ”
คราวนี้เด็กชายหลับตาลงอย่างว่าง่าย อาจเพราะฤทธิ์ยาที่หมอฉีดให้ก่อนเธอจะพาเขากลับบ้านก็เป็นได้ ไม่นาน เขาก็หลับและหายใจสม่ำเสมอ
นิสาจึงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปด้านนอก เพราะรู้ว่าเขายังไม่กลับ ซึ่งก็จริง เขายืนอยู่ที่ท่าน้ำ กอดอกและมองไปที่สายน้ำในลำคลองนิ่ง
หญิงสาวกวาดตามองแผ่นหลังกว้างของเขาด้วยความคิดถึงอย่างที่สุด แต่เมื่อเขาหันมา เธอก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นเฉยชาเหมือนเดิม
“ดีเอ็นเออยู่บนหน้าของเขา คุณคงไม่ดันทุรังปฏิเสธว่าเขาไม่ใช่ลูกผมนะ นิสา” กวินภพเปิดฉากขึ้นก่อน
หญิงสาวเงียบ มองเมินทางอื่นเพื่อใช้ความคิด ใคร่ครวญ และไตร่ตรองคำตอบของตัวเอง มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอคงไม่อาจปฏิเสธ
“ใช่ค่ะ ตาน้ำเป็นลูกของดิฉันที่เกิดจากคุณ”
“เราเคยรู้จักกันมาก่อนจริงๆ ด้วย” กวินภพคราง “ความรู้สึกของผมไม่ได้โกหกผม...แต่...ทำไม...ผมจำอะไรไม่ได้เลย ผมจำไม่ได้ว่าเราเคยแต่งงานกัน”
“เราไม่ได้แต่งงานกันค่ะ เราแค่นอนด้วยกันคืนเดียว” นิสายิ้มขื่น
“คนอย่างคุณกวินภพอาจจะมีผู้หญิงมากมายจนจำไม่ได้ว่าใครเป็นใคร...เพราะฉะนั้น อย่าใส่ใจเลยค่ะ คุณกลับไปซะ”
“ไม่จริง! ความรู้สึกของผมบอกว่าไม่ใช่”
“อย่าเชื่อความรู้สึกของคนที่จำอะไรไม่ได้อย่างตัวคุณเลยค่ะ ฟังความจริงจากดิฉันจะดีกว่า” เธอแย้งกลับทันควัน
กวินภพส่ายหน้า เขาไม่เชื่อที่เธอพูดเด็ดขาด เขากับเธอมากกว่า ‘วันไนท์ แสตนด์’ แน่นอน
“ผมจะรับตาหนูเป็นลูกของผม”
นิสาส่ายหน้าหวือ นี่อย่างไรล่ะสิ่งที่เธอกลัวมาตลอด ถ้าหากว่าเขารู้ความจริงเรื่องลูก “เขาเป็นสิทธิ์ของฉันคนเดียว”
“ได้ยังไง เขาเป็นลูกของผมเหมือนกันนะ”
“ลองคิดดูดีๆ สิคะ คุณกำลังจะแต่งงาน ว่าที่ภรรยาของคุณจะรู้สึกยังไง ที่อยู่ๆ คุณก็มีลูก ไม่มีผู้หญิงคนไหนรับได้หรอกนะคะ”
“มิ้นเขารักผมมาก เขาต้องเข้าใจ”
“นอกจากคุณมิ้นแล้ว คุณยังมีคุณพ่อคุณแม่ ยังมีสังคมของคุณอีกนะคะ...ดิฉันขอร้องนะคะ คุณกวินภพ จบเรื่องนี้เพียงแค่นี้ อย่ามาที่นี่อีก ให้ดิฉันกับลูกได้อยู่อย่างสงบสุขเถอะ”
“เด็กต้องมีพ่อนะนิสา คุณจะปล่อยให้เขากำพร้าไม่ได้”
“เราก็อยู่กันสองคนแม่ลูกมาได้ตั้งสามปีนะคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ดิฉันกับลูกอยู่ได้ ”
“วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่อง ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรากันแน่ แต่ผมจะไม่ยอมจบเรื่องนี้ง่ายๆ แน่ เด็กต้องมีพ่อ และผมก็คือพ่อของแก คุณปฏิเสธความจริงข้อนี้ไม่ได้” พูดจบเขาก็ผลุนผลันจากไป
นิสาระบายลมหายใจยาวๆ ก่อนเหม่อมองสายน้ำพลางใช้ความคิดอย่างหนัก
“ตกลงมีเรื่องอะไรจะปรึกษาผมงั้นเหรอ” การันต์ถามเสียงนุ่ม มือก็ไล้เส้นผมนุ่มสลวยของพลอยปภัสร์เบามือ
ขณะนี้ทั้งคู่เปลือยกายอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันภายในโรงแรมแห่งหนึ่ง
“มิ้นอยากแต่งงานกับพี่วินแล้ว แต่เขาไม่ขอมิ้นแต่งเสียที” หญิงสาวพูดออกมาตรงๆ
การันต์หัวเราะเบาๆ “แล้วยังไงอ่ะ จะให้ผมแต่งกับคุณแทนเหรอ ก็ได้นะ ผมเองก็รักคุณอยู่แล้ว”
- ผู้เขียน
