ตอนที่ 27 เพอร์ซิอัส
“เมาง่ายจัง” มันได้ผลตรงที่เพอร์ซุสยอมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ และลูบจับเส้นผมของเธอเบา ๆ
พริ้งพราวยิ้มอ่อย ๆ พลางขยับตัวนั่งให้สบายขึ้นบนตักของเขา มือเธอเลื่อนมาวางเบา ๆ บนไหล่ของเพอร์ซุส ดวงตาสบกับดวงตาของเขา
“พี่เพอร์ยังไม่ได้ตอบเลยนะคะว่า...ความสุขของพี่เพอร์คืออะไรเหรอคะ?”
เพอร์ซุสยิ้มจาง ๆ ขณะที่พริ้งพราวกะพริบตาช้า ๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ใบหน้าของเขา
“พี่ว่าเราน่าจะรู้นะว่า ความสุขของผู้ชายทุกคนคืออะไร?” เพอร์ซุสเอ่ยตอบ แต่ในสายตาของเขายังคงแฝงไปด้วยความคิดบางอย่าง
“...พริ้ง...ไม่แน่ใจนะคะ เพราะว่าพริ้งยังไม่เคยอะ...” พริ้งพราวมองหน้าเพอร์ซุสด้วยแววตาลึกซึ้ง ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ โน้มตัวเข้าไปใกล้ขึ้น จนริมฝีปากของเธอแตะกับริมฝีปากของเขา…
“แล้วถ้าพริ้งทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง...พี่เพอร์จะสอนไหมคะ?” เธอกระซิบด้วยน้ำเสียงหวาน ๆ ชวนให้รู้สึกสะท้าน
เพอร์ซุสหันม
