ตอนที่ 7 ใครจีบหนู...พี่ก็ไม่ชอบ
2131 คำ
หลังจากเข้าทำงานที่บริษัทวิสต้า คอร์เปอร์เรชั่น ได้ครบสามเดือน ขนมก็เริ่มปรับตัวได้อย่างเต็มที่ ทั้งระบบงาน ไลฟ์สไตล์ของผู้บริหารที่ต้องดูแล ไปจนถึงการรับมือกับท่านประธานสุดเนี้ยบอย่างพี่วิน ทุกอย่างดูลงตัว
แม้ช่วงนี้งานจะเริ่มแน่นขึ้นเรื่อย ๆ เพราะมีโปรเจกต์ขยายพื้นที่ใหม่เพิ่มเข้ามา แต่การมีทีมงานน่ารัก ๆ ก็ทำให้การทำงานของขนมยังเป็นไปอย่างราบรื่น
โชคดีที่ในช่วงที่กำลังวุ่นวายนั้น พนักงานใหม่ก็ถูกส่งเข้ามาร่วมทีมกะทันหัน ขณะที่ขนมกำลังง่วนกับการตรวจสอบความถูกต้องของแฟ้มเอกสารก่อนนำเสนอประธาน เสียงรองเท้าหลายคู่ที่เดินตรงมาที่โต๊ะ ทำให้เธอเงยหน้าจากแฟ้มเอกสารขึ้นมามอง
ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนขึ้นระดับข้อศอก กางเกงสแล็กสีเข้มเข้าชุด เดินมาพร้อมทีมงานใหม่ ท่าทางของเขาดูเป็นมืออาชีพ ใบหน้าหล่อคมคาย และดูสุภาพ
“น้องขนมจ๋า นี่คุณบอส วิศวกรสถาปัตย์ที่ย้ายมาจากสำนักงานใหญ่กรุงเทพฯ นะคะ” หัวหน้าฝ่ายบุคคลแนะนำ
“บอสและทีมงานจะมาช่วยดูแลโครงการขยายฝั่งตะวันออกของเราค่ะ พี่เลยพามาพบท่านประธานค่ะ”
บอสพยักหน้าให้ขนม ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ
“สวัสดีครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
ขนมลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ดวงตากลมใสสบเข้ากับแววตาสงบนิ่งของเขา เธอคลี่ยิ้มหวานเป็นธรรมชาติ
“ยินดีต้อนรับนะคะคุณบอส ขนมค่ะ เป็นเลขาท่านประธาน ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็แจ้งได้เลยนะคะ”
เธอพูดพร้อมยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ท่าทีสุภาพอ่อนโยน
บอสพยักหน้าเล็กน้อย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณขนม”
ขนมยิ้มรับ ก่อนจะหันไปหยิบโทรศัพท์กดเบอร์ภายในอย่างคล่องแคล่ว
“เดี๋ยวขนมแจ้งท่านประธานให้นะคะ”
ปลายสายตอบรับเสียงทุ้ม ก่อนที่เธอจะวางสายพร้อมพยักหน้าให้
“ท่านประธานอนุญาตให้เข้าพบแล้วค่ะ เชิญเลยนะคะ”
หัวหน้าฝ่ายบุคคลพยักหน้าแล้วเป็นคนเดินนำ บอสหันกลับมาหาเธออีกครั้ง พร้อมค้อมศีรษะเล็กน้อยอย่างสุภาพ
“ขอบคุณครับ”
รอยยิ้มที่ผุดขึ้นเล็กน้อยตรงมุมปากของเขาก่อนจะหันหลังเดินตามหัวหน้าเข้าไปในห้องนั้น ทำให้ขนมเผลอชะงักมองตามนิดหน่อย…เขาดูนิ่ง แต่มีเสน่ห์แบบประหลาด
‘คนที่ดูสุขุม...เป็นแบบนี้นี่เอง’
ขนมคิดในใจ พลางอมยิ้มเล็กน้อย แล้วกลับไปนั่งทำงานต่อที่โต๊ะของตัวเอง
บ่ายวันเดียวกัน ด้านหน้าของห้องประธาน
เสียงประตูห้องประธานเปิดออก พร้อมกับร่างสูงของบอสที่ก้าวออกมาด้วยสีหน้าสบาย ๆ คล้ายเพิ่งคุยงานเสร็จเรียบร้อย
ขนมที่นั่งไล่เช็กอีเมลอยู่ตรงโต๊ะทำงานหน้าห้องประธานเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า
“เรียบร้อยแล้วเหรอคะ คุณบอส?”
เธอเอ่ยถามอย่างสุภาพ ก่อนจะคลี่ยิ้มให้ตามมารยาท
“ครับ ท่านประธานดูแฮปปี้กับงานมากเลย ขอบคุณที่ช่วยประสานงานให้นะครับ”
เขาตอบกลับเสียงนุ่ม แล้วเดินเข้าใกล้โต๊ะเธอหนึ่งก้าว มือข้างหนึ่งยังถือแท็บเล็ตไว้แน่น ส่วนอีกข้าง…ล้วงกระเป๋ากางเกงเหมือนกำลังลังเลจะพูดบางอย่าง
“คุณขนม…”
เขาเอ่ยเรียก ทำให้ขนมเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตากลมสบเข้ากับสายตาของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“คะ?”
“…พอดีผมมีคำถามเพิ่มเติมเรื่องระบบ CRM ที่ใช้ภายในน่ะครับ” เขาหยุดเล็กน้อย แล้วจึงพูดต่อ
“ไม่ทราบว่าถ้า...อยู่นอกเวลางาน ผมจะติดต่อคุณได้ทางไหนดี?”
ขนมชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นอย่างสุภาพ แอบรู้ทันในใจนิดหน่อย แต่ก็ยังตอบตามมารยาท
“อ๋อ ถ้าเป็นเรื่องงาน ส่งมาทางอีเมลของบริษัทก็ได้นะคะ หรือถ้าสะดวกกว่านั้น...ก็แอปเขียวค่ะ”
“งั้น…” บอสยื่นมือถือมาตรงหน้าเธอเล็กน้อย
“ขอแสกนคิวอาร์โค้ดแอดเป็นเพื่อนคุณขนมได้มั้ยครับ?”
ขนมยิ้มเล็กน้อย ขณะยกมือถือขึ้นเปิดหน้าแชทของแอปเขียว แล้วยื่นคิวอาร์โค้ดให้เขา ก่อนจะพูดติดตลกกลบความเก้อเขินที่เกิดขึ้น
“แอดได้ค่ะ...แต่ห้ามส่งสติกเกอร์อรุณสวัสดิ์นะคะ ไม่งั้นคุณอาจจะโดนบล็อกไม่รู้ตัว~”
บอสหัวเราะเบา ๆ ดวงตาเปล่งประกายพราวระยับ
“รับทราบครับ จะส่งแต่เรื่องงานเท่านั้น...เว้นแต่คุณจะอนุญาตให้คุยเรื่องอื่นด้วย”
ขนมหัวเราะ เธอรู้ทัน แต่ยังไม่ทันได้ตอบกลับอะไร
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังมาจากปลายโถงทันทีที่เสียงประตูลิฟต์เปิดออก ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับขึ้นถึงข้อศอก กางเกงสแลคสีเข้ม และใบหน้าเคร่งขรึมของกันต์ปรากฏอยู่ตรงนั้น
เขาเดินตรงเข้ามาหาที่โต๊ะของขนม สายตาคมกริบใต้คิ้วเข้มตวัดมองขนมและบอสสลับกันเพียงชั่วครู่
“อ้าว พี่กันต์~ มาหาพี่วินเหรอคะ?” ขนมยิ้มหวาน แสร้างทำไม่รู้ไม่ชี้กับสีหน้าถมึงทึงของคนพี่ที่เพิ่งมาถึง
แต่กันต์ไม่ตอบ เขาทำเพียงแค่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองผู้ชายตรงหน้าเธอโดยไม่ปิดบังความไม่พอใจ
ดวงตาคมกริบไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อวัดระดับคู่แข่งเงียบ ๆ
“ทำอะไรกัน?”
เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นเรียบ ๆ แต่ในน้ำเสียงนั้นแฝงความกดดันที่สัมผัสได้ชัดเจน จนบอสเองยังต้องยืดหลังตรงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
ขนมมีสีหน้าเลิ่กลั่กเล็กน้อย แต่ยังรักษารอยยิ้มไว้
“ไม่มีอะไรค่ะ แค่คุณบอสมาสอบถามเรื่องระบบ CRM เพิ่มเติมนิดหน่อยค่ะ”
กันต์หรี่ตามองที่มือถือของทั้งสองคน ก็รู้ทันทีว่าเพิ่งแอดเฟรนด์กันทางแอปเขียว
“แค่แอปของบริษัทไม่พอเหรอ?” น้ำเสียงเขายังคงเรียบนิ่งแต่ดวงตาคมเหมือนมีประกายไฟลุกโชนในนั้น
บอสเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงสุภาพ
“แค่เผื่อเอาไว้น่ะครับ”
“ถ้าแค่เรื่องงาน ก็ไม่จำเป็นต้องติดต่อกันข้างนอกนี่ครับ”
ขนมกะพริบตาปริบ ๆ และก่อนที่จะมีเกิดอะไรขึ้นมากกว่านั้น ประตูของห้องประธานก็เปิดออกมา ราวินก้าวออกมา พร้อมโบกแฟ้มในมือเล็กน้อย
“โห...เสียงทะลุกำแพงเลยนะครับ พ่อวิศวกร เย็นไว้เพื่อน เย็นไว้”
เขามองทั้งสามคนพลางหัวเราะออกมาขำ ๆ
“คุณบอสครับ ขอบคุณมากนะสำหรับไฟล์เมื่อกี้ เดี๋ยวที่เหลือผมจะให้เลขาช่วยดูต่อให้ ส่วนคุณกันต์…” ราวินหันไปตบไหล่เพื่อนรักเบา ๆ
“ใจเย็นหน่อยครับ คุณเพื่อน บ่ายนี้มีประชุมใหญ่ของ KTEG อย่าลืมว่า นายเป็นเมนนำประชุมนะ”
กันต์จ้องหน้าบอสอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันมาบอกขนม
“เย็นนี้กลับพร้อมพี่นะ”
“อะ...ค่ะ” ขนมมีสีหน้างุนงง แต่ก็ยิ้มรับคำของเขา
จากนั้นกันต์ก็หันกลับไปมองราวิน แววตาที่ฉายแววขุ่นเคืองเมื่อครู่ ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นจริงจังแบบมืออาชีพ
“วิน เรื่องแปลนของสมาร์ทเฮ้าส์ซิ่งเฟส 2 ที่ฝั่งตะวันตก…มีอะไรเปลี่ยนจากประชุมรอบที่แล้วมั้ย?”
เขาถามเสียงนิ่ง ขณะที่สายตายังคงเหลือบมองขนมที่กำลังหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะอย่างเงียบ ๆ
ราวินพยักหน้า
“มีบางจุดที่ R&D ขออัปเดตเป็นเวอร์ชันล่าสุด พอดีบอสเป็นคนถือไฟล์เข้ามาส่งเมื่อกี้แหละ เดี๋ยวเข้าไปดูด้วยกันเลยมั้ย”
กันต์พยักหน้า ก่อนจะหันกลับมามองขนมอีกครั้ง
“…เสร็จแล้ว เดี๋ยวพี่ออกมานะ” เสียงเขาทุ้มต่ำ แต่แฝงความอ่อนโยนบางอย่าง
ขนมแค่พยักหน้า ดวงตากลมใสสบตากับเขาโดยไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจกลับตีกันยุ่งเหยิง
แค่ประโยคธรรมดา แต่ทำไมรู้สึกเหมือนถูกจองยังไงก็ไม่รู้...
กันต์พูดจบ ก็พยักหน้าให้ราวิน แล้วทั้งสองคนก็เดินตรงเข้าไปในห้องประธาน โดยมีสายตาของขนมและบอสมองตามหลัง
“แฟนคุณขนมเหรอครับ?” บอสเอ่ยถามทำลายความเงียบ
ขนมหันมามองเขาอย่างแปลกใจ ก่อนหัวเราะเบา ๆ พลางโบกมือปฏิเสธ
“อ๋อ เปล่าค่ะ พี่กันต์เป็นแค่พี่ชายข้างบ้านน่ะค่ะ”
“งั้นแปลว่า...ผมยังมีสิทธิ์สินะครับ”
บอสเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลายื่นเข้ามาใกล้เล็กน้อย ริมฝีปากยิ้มกรุ้มกริ่ม
ขนมชะงัก ดวงตากลมเบิกกว้างเล็กน้อย ใบหน้าร้อนผ่าว
“เอ่อ...”
ติ๊ด
เสียงอินเตอร์คอมบนโต๊ะดังขึ้นพอดี
“คุณขนม...เข้ามาหาผมหน่อย”
เสียงราวินดังผ่านลำโพง ทำให้ขนมสะดุ้งเล็กน้อย รีบหันไปตอบรับ
“ค่ะ! เดี๋ยวเข้าไปค่ะ”
เธอลุกขึ้น หอบแฟ้มงานติดมือ ก่อนจะหันมายิ้มบาง ๆ ให้บอส
“ขอตัวก่อนนะคะ”
แล้วเธอก็เดินตรงไปยังห้องของประธาน ปล่อยให้บอสมองตามหลังด้วยสายตาที่สนใจอย่างไม่ปิดบัง
ภายในห้องประธาน
กันต์ยืนอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ที่ฉายภาพจากกล้องวงจรปิดหน้าห้องของราวิน เฟรมหนึ่งแสดงให้เห็นภาพบอสเอนตัวเข้ามาใกล้ขนมมากเกินจำเป็น และมีรอยยิ้มที่เขาไม่ชอบใจเอาเสียเลย
“หึงเหรอ?”
ราวินถามเสียงเรียบ แววตามีประกายขบขัน ในขณะที่มือกดเปิดเอกสารบนแท็บเล็ตไปด้วย
กันต์ไม่ได้ตอบในทันที เขาแค่ยืนกอดอก สายตายังไม่ละจากหน้าจอ
“หวง”
เขาตอบในที่สุด น้ำเสียงราบเรียบ
“แต่น้องเค้ายังไม่ใช่ของนายนะ” ราวินกลั้วหัวเราะในลำคอ
“ตอนนี้ยัง ต่อไปไม่แน่” กันต์ตอบทันควัน
“เข้ามาสิขนม” ราวินผายมือเชิญ
กันต์เดินไปยืนที่มุมห้อง ทำทีเป็นเปิดแฟ้มเอกสาร แต่หางตายังไม่ละไปจากเธอแม้แต่น้อย
ขนมเดินเข้ามาในห้องประธานด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่หัวใจกลับเต้นถี่เล็กน้อย เมื่อสายตาเธอเผลอประสานเข้ากับดวงตาคมจัดของคนที่ยืนอยู่มุมห้อง แม้เขาจะทำเป็นก้มหน้าอ่านแฟ้มงานอยู่ก็ตาม
“เรียกขนมหรือคะ?” เธอถามพลางยิ้มบาง ๆ ให้ราวิน
“ใช่ครับ พี่อยากคุยเรื่องงานหน่อยน่ะ”
ราวินวางแท็บเล็ตลงบนโต๊ะ ก่อนพิงหลังกับพนักเก้าอี้แล้วยิ้มกว้างขึ้นเล็กน้อย
“โปรเจกต์ ‘วิสดอม เพลส’ ที่เราจะเปิดเฟสใหม่ในเมืองต้นแบบ พี่กันต์จะเข้ามารับตำแหน่งเมนโปรเจกต์นะครับ”
ขนมขมวดคิ้วนิด ๆ หันไปมองกันต์ที่ยังคงเงียบ
“ค่ะ แล้วขนมเกี่ยวอะไรด้วยเหรอคะ?”
“ก็…”
ราวินลากเสียงนิดหนึ่งแล้วหันไปมองกันต์อย่างมีเลศนัย ก่อนจะพูดต่อ
“เรากำลังหาผู้ช่วยประสานงานโปรเจกต์ฝั่งผู้บริหาร...ซึ่งพี่อยากให้ขนมมาช่วยดูหน่อย”
“หือ?” ขนมชะงัก เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจนิด ๆ
“ขนมเหรอคะ?”
กันต์เงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานในมือพอดี สบตากับเธอเต็ม ๆ
“เพราะเรารู้จักกันดีอยู่แล้ว พี่เลยคิดว่าไม่ต้องเสียเวลาปรับตัวเยอะ”
เขาตอบเรียบ ๆ แต่น้ำเสียงแฝงอะไรบางอย่างที่ทำให้ขนมรู้สึกวูบวาบแปลก ๆ
“แล้ว…งานของพี่วินล่ะคะ?” เธอหันไปถามราวินแทบจะทันที
“พี่ให้คุณแพรวมาทำงานแทนขนมชั่วคราวแล้วล่ะ” ราวินยิ้มขำ
“ขนมเก่งเรื่องประสานงานอยู่แล้ว พี่ว่าเหมาะเลยนะ”
ขนมเงียบไปครู่หนึ่ง มองหน้าของทั้งสองคนสลับกันไปมา
แล้วพี่กันต์ก็พูดขึ้นอีกครั้ง เสียงต่ำทุ้ม
“อย่าห่วงเลย พี่ไม่ใช้งานหนักหรอกน่ะ”
ดวงตาของเขามองลึกเข้ามาเหมือนกำลังสื่ออะไรบางอย่างที่มากกว่างาน ใบหน้าของขนมเริ่มร้อนผ่าวโดยไม่รู้ตัว
“ก็ได้ค่ะ…ถ้าไม่ลำบากมาก ขนมยินดีช่วย”
“ไม่ลำบากเลย” เขาตอบทันควัน ราวกับรอคำตอบนั้นมานาน
“งั้นเริ่มพรุ่งนี้นะ” ราวินสรุป ก่อนจะหันไปคว้าแฟ้มงานอื่นขึ้นมาดูต่อ
ขนมโค้งศีรษะให้ แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไป
เมื่อประตูปิดลง ราวินก็ถอนหายใจเบา ๆ
“เอาเถอะ...ขอให้แผนมึงสำเร็จนะ ไอ้กันต์”
กันต์ไม่ตอบอะไร นอกจากยิ้มมุมปาก มือสอดกระเป๋ากางเกงไว้หลวม ๆ ขณะที่ดวงตาคมยังคงมองไปยังประตูห้องที่เธอเพิ่งเดินออกไป
‘ถ้าจะทำให้เธอชอบพี่อีกครั้ง...’
‘พี่ก็พร้อมจะทำทุกทาง...ขนม’
- ผู้เขียน
