ตอนที่ 13
2488 คำ
ตอนที่ 13
ร่างเล็กพลิกตัวไปมาบนเตียงในห้องพยาบาล หมอบอกว่าให้เธอนอนพักผ่อนเยอะๆ และห้ามทำอะไรที่ใช้แรงเยอะ มอร์แกนเลยให้เธอนอนพักอยู่ในห้องนี้ เธอขอกลับไปพักที่ห้องของตัวเองเขาก็ไม่ยอม เธอคิดย้อนไปเหตุการณ์เมื่อคืน แล้วอดสงสัยไม่ได้ว่าใครต้องการทำให้เธอเป็นแบบนั้นกันแน่ แล้วทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร
ก๊อก ๆ ๆ ประตูเปิดออก วันรักเดินเข้ามาพร้อมอาหารในมือ สีหน้าของวันรักรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด มอร์แกนเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เธอฟังแล้ว และเธอเองก็ไม่ได้โกรธวันรักเลย แถมยังสงสารด้วยซ้ำ แล้วยังเป็นเพราะเธออีกต่างหากที่ทำให้วันรักต้องเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้
“ฉันเอาโจ๊กร้อนๆมาให้”
“ขอบใจนะวันรัก” เธอรับโจ๊กมาวางไว้ข้างเตียง วันรักนั่งลงข้างๆเธอ
“ฉันขอโทษนะอันนา”
“ฉันต่างหากต้องขอโทษเธอ เธอต้องมาซวยเพราะฉัน”
“ฉันไม่รู้ว่าพวกมันเป็นใครจริงๆนะ”
“อย่าคิดมากเลยวันรัก อีกไม่นานคุณมอร์แกนก็คงจับตัวพวกมันได้”
“ฉันก็หวังว่าอย่างงั้นนะ เธอพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวเรื่องงานบ้านฉันจัดการให้เอง” วันรักเดินออกไป ตั้งแต่เธอเข้ามาในบ้านหลังนี้ก็ทำให้คนอื่นๆเดือดร้อนกันไปหมด และดูเหมือนว่าเรื่องวุ่นๆแบบนี้จะไม่จบไม่สิ้นง่ายๆด้วย หญิงสาวลุกไปอาบน้ำ ความเจ็บปวดลดลงมากแล้ว หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอก็พบว่ามีใครคนหนึ่งนั่งรออยู่ที่เตียง
“ยังเจ็บอยู่รึป่าว” ชายหนุ่มถามขึ้น
“ดีขึ้นแล้วค่ะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว”
“ฉันปล่อยเธอไว้คนเดียวไม่ได้จริงๆสินะ” หญิงสาวมองไปยังชายหนุ่มที่กำลังทำหน้าเครียด เธอเข้าใจเขาดี เพราะทุกครั้งที่ปล่อยเธอไว้คนเดียว เธอมักจะมีเรื่องเสมอ
“ฉันขอโทษนะคะ ฉันก่อเรื่องอีกแล้ว”
“ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก พรุ่งนี้ฉันจะต้องไปต่างจังหวัด”
“ค่ะ”
“งานนี้คล้ายๆกับงานคลาวไนท์ แต่งานนี้จะเชิญเฉพาะคนที่สำคัญเท่านั้น ฉันไม่อยากไปเท่าไหร่ แต่เลี่ยงไม่ได้จริงๆ”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ฉันจะไม่ออกจากบ้านไปไหนเลยค่ะ”
“ฉันจะให้เธอไปด้วย”
“ห๊ะ อะไรนะคะ”
“ฉันจะให้เธอไปด้วย” ชายหนุ่มเดินมาหาร่างเล็กก่อนจะย้ำคำพูดเดิม
“จะดีหรอคะ” เธอรู้สึกเป็นกังวลนิดหน่อย นี่เธอกำลังเป็นภาระเขาอยู่รึป่าว
“ตอนนี้ฉันไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ถ้าเกิดเรื่องขึ้นอีกฉันคงรู้สึกแย่” หญิงสาวก้มหน้ามองต่ำ นอกจากเธอจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เธอยังสร้างความเดือดร้อนไปทั่ว
“แล้วคุณมิรันตา เธอไปงานนี้ด้วยไหมคะ” ถ้ามิรันตาไปด้วย คงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่
“มีแค่ฉันกับเธอ” หญิงสาวพยักหน้ารับ อย่างน้อยไปกับเขาเธอก็คงจะปลอดภัย
“ฉันให้ป้ารตีเก็บกระเป๋าให้แล้ว วันนี้เธอก็นอนพักผ่อนให้เต็มที่ พรุ่งนี้จะออกเดินทางแต่เช้า”
“ค่ะ” ชายหนุ่มเดินออกไป เธอนั่งลงทานอาหารก่อนจะกินยาแล้วนอนพักผ่อน อย่างน้อยเธอต้องทำร่างกายให้แข็งแรง จะได้ไม่เป็นภาระของเขามากขึ้นไปอีก
ร่างสูงสวมเสื้อคลุมแจ็คเก็ตกำลังเดินเข้าไปยังตัวโรงแรม พนักงานทุกคนต่างทำความเคารพเขา เขาถอดเสื้อคลุมออกก่อนโยนให้เลขาส่วนตัว ไททันนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะหยิบรูปภาพที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู
“เพิ่งกลับมาได้ไม่นาน โรงแรมก็เกิดเรื่องเลยนะ”
“เห็นว่าคุณคลอเรนกำลังตามหาตัวคนที่ก่อเรื่องอยู่ครับ”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นไงบ้าง”
“คุณไททันหมายถึงผู้หญิงที่อยู่ในรูปหรอครับ”
“อือ”
“เห็นว่าคุณมอร์แกนพาตัวออกไป ทางเราไม่ได้ข่าวเกี่ยวกับเธอเลยครับ ส่วนคนที่ก่อเรื่องชื่อโพคาครับ ตอนนี้ตายแล้ว”
“เฮอะ นึกไว้ไม่มีผิด”
“ฉันอยากรู้ว่าอันนาไปอยู่ที่บ้านของมอร์แกนได้ยังไง ช่วยสืบให้เร็วที่สุดด้วย พรุ่งนี้ฉันต้องไปต่างจังหวัดแต่เช้า ฉันจะขับรถไปเอง ฝากทางนี้ด้วย”
“ครับ” ชายหนุ่มหยิบรูปขึ้นมาดูอีกครั้ง ภาพหญิงสาวที่กำลังวิ่งเข้าไปในโรงแรมด้วยท่าทางรีบร้อน ถูกถ่ายโดยลูกน้องของเขาเอง ไททันส่งคนให้ตามดูเธอมาสักพักแล้ว แต่เมื่อวานหลังจากที่หญิงสาวเดินเข้าไปในโรงแรม ลูกน้องของเขาก็กลับทันทีเพราะเกิดเรื่องด่วนขึ้น
“อย่างน้อยก็น่าจะโทรหาฉันให้ไปช่วยบ้างสิ”
คลอเรนกำลังจิบไวท์อย่างไม่สบอารมณ์นัก เขาปิดข่าวในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ดูเหมือนจะมีใครหลายคนรู้เรื่องนี้
“เรื่องที่ให้ทำไปถึงไหนแล้ว”
“ตอนนี้กำลังตามจากเบอร์โทรศัพท์อยู่ครับ แต่เบอร์นั้นถูกปิดไปแล้วหลังจากเกิดเรื่อง”
“ฉันอยากได้คำตอบที่ดีกว่านี้”
“ครับ”
“พรุ่งนี้ฉันต้องไปต่างจังหวัดแต่เช้า กลับมาขอให้ได้เรื่องก็แล้วกัน”
“ครับ”
“ออกไปได้แล้ว” เขากระดกไวท์จนหมดแก้ว หน้าจอคอมยังคงแสดงรูปหญิงสาวคนเดิมที่กำลังเดินอยู่ชั้น6
“หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะ แองจี้”
รถสปอร์ตสีดำเข้าจอดที่ลานจอดรถของโรงแรมแห่งหนึ่งในตัวเมือง อันนาและมอร์แกนลงจากรถก่อนจะเดินเข้าไปยังตัวโรงแรม
“คุณมอร์แกนห้อง 404 ค่ะ” ชายหนุ่มรับกุญแจก่อนจะพาหญิงสาวตรงไปยังลิฟต์ ห้องพักที่นี่เป็นห้องสวีททั้งหมด และโรงแรมแห่งนี้ถูกปิดเพื่องานนี้โดยเฉพาะ แขกทุกคนจะได้รับการปรนนิบัติเป็นอย่างดี
“ทำไมมีห้องเดียวละค่ะ” หญิงสาวหันไปถาม
“แล้วทำไมต้องมีหลายห้องด้วยล่ะ”
“คุณจะให้ฉัน...”
“ทำอย่างกับไม่เคยนอนด้วยกัน” อันนายกมือตีไหล่เขาเบาๆ
“เจ็บนะ” ชายหนุ่มทำท่ากวนประสาท
“ฉันตีเบาๆเอง”
“เธอกลัวรึไง”
“ค่ะ”
“กลัวฉันหรอ”
“จะให้กลัวใครล่ะคะ” หญิงสาวทำหน้ามุ่ย
“เถียงเก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ชายหนุ่มโอบไหล่หญิงสาวเอาไว้ก่อนจะเดินออกจากลิฟต์ ห้องสวีทขนาดใหญ่ ด้านหลังห้องมองเห็นน้ำทะเลใส ลมเย็นๆพัดโกรกเข้าใบหน้าหญิงสาว เธอสูดลมหายใจเข้าออกยาวๆ บรรยากาศแบบนี้เธอไม่ได้สัมผัสมันนานขนาดไหนแล้วนะ ตอนนี้ตะวันเริ่มตกดินแล้ว ทำให้วิวข้างนอกสวยยิ่งขึ้นไปอีก
“ชอบรึป่าว” เธอหันไปหยักหน้าให้เขา
“สวยค่ะ สวยมาก ฉันขอไปเดินเล่นได้ไหมคะ”
“ฉันต้องออกไปทำธุระข้างนอกนิดหน่อย” เขาไม่อยากให้หญิงสาวออกไปเท่าไหร่
“มาไกลขนาดนี้ คงไม่มีเรื่องอะไรหรอกค่ะ ให้ฉันไปนะคะ”
“รีบไปรีบกลับนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นให้โทรหาฉันทันที”
“ค่ะ” ร่างเล็กเดินเลียบชายหาดไปเรื่อยๆ ลมพัดเย็นๆแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกดีไม่น้อย เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังเกรียวกราวไปหมด เธอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“เธอนี่ทำฉันแปลกใจได้เรื่อยๆเลยนะ” เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น เธอหันไปยังต้นเสียงก็พบกับชายที่เธอเจอหน้าบริษัทเก่าพ่อเธอ
“คุณ”
“ฉันชื่อคลอเรน” ชายหนุ่มพูด
“ค่ะ ฉันอัน..เอ่อ แองจี้ค่ะ” เธอเกือบหลุดชื่อจริงๆออกไปเสียแล้ว
“แองจี้ ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่” หญิงสาวอึกอัก ขนาดมาไกลขนาดนี้เธอยังมาเจอเขาอีก
“ฉัน...ฉันมาเดินเล่นค่ะ”
“เธอมากับมอร์แกนรึป่าว” หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่ม คำถามของเขายิงตรงจนเธอเลี่ยงไม่ได้
“คุณรู้จักมอร์แกนด้วยหรอคะ”
“เธอเป็นสาวใช้บ้านมอร์แกนหรอ” อันนาพยักหน้า
“ฉันตามมาคอยรับใช้คุณมอร์แกนน่ะค่ะ”
“เจ้านายกับสาวใช้บ้านนี้ดูเป็นห่วงกันดีจัง ฉันอยากให้สาวใช้ที่บ้านฉันห่วงฉันแบบนี้บ้างจัง” คลอเรนยิ้มเจ้าเล่ห์
“ดูเหมือนจะมีแขกเข้ามาเพิ่มนะ” หญิงสาวหันไปมองด้านหลัง ทุกครั้งที่อยู่คนเดียวเธอมักจะเจอแต่เรื่องที่ไม่คาดคิดจริงๆสินะ
“ไททัน” เธอเอ่ยชื่อเขาออกมาเบาๆ ถ้ามอร์แกนมาเห็นเธอตอนนี้ มีหวังอาละวาทใส่เธอแน่ๆ
“ดูเหมือนเราสามคนจะรู้จักกันนะ” คลอเรนเอ่ย เขายิ้มให้มอร์แกน แต่ดูแล้วจะเป็นยิ้มที่ไม่จริงใจสักเท่าไหร่
“สบายดีนะ คลอเรน” ไททันเอ่ยทัก สีหน้าของเขาเรียบเฉยมาก จนเธอไม่รู้เลยว่าระหว่างเขาสองคนมีอะไรกันแน่
“นายเองก็คงสบายดีนะไททัน ไม่เจอกันนานเลย” คลอเรนตอบกลับแบบกวนประสาท
“เธอมาทำอะไรที่นี่อั...”
“เอ่อ ไททัน” หญิงสาวร้องปราม ถ้าเขาเรียกเธอขึ้นมา คลอเรนก็จะรู้ว่าเธอโกหก ไททันหยุดชะงักทันที
“แองจี้ว่า เราแยกย้ายกันดีกว่านะคะ ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วด้วย” อันนาตัดบท ปล่อยให้ยืดยาวแบบนี้มีหวังซวยแน่ หญิงสาวเดินปลีกตัวออกไป เธอรีบขึ้นไปยังห้องพัก ร่างเล็กถอนหายใจยาว ดูท่าสองคนนั้นคงไม่ถูกกันสินะ แล้วชายเจ้าของบริษัทคนนั้น คลอเรนเขาเป็นเจ้าของ AU Group บริษัทเก่าของพ่อเธองั้นหรอ แล้วคลอเรนรู้จักมอร์แกนอีกต่างหาก เขาสองคนเป็นมิตรหรือเป็นศัตรูกันนะ ความสงสัยมากมายถาโถมเข้ามาในหัว สักพักร่างสูงของมอร์แกนก็เปิดประตูเข้ามา หญิงสาวชั่งใจว่าจะถามเขาดีไหม ถ้าเกิดพวกเขาไม่ถูกกันเธอจะทำยังไง
“มีอะไรรึป่าว ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้น” เขานั่งลงข้างหญิงสาว
“เอ่อ คือว่า ฉันมีเรื่องสงสัยนิดหน่อยน่ะค่ะ”
“เกิดอะไรขึ้นรึป่าว”
“ป่าวค่ะ”
“สงสัยอะไรล่ะ”
“คุณรู้จักคลอเรนรึป่าวคะ” มอร์แกนนั่งนิ่ง เขาดูอึกอักเล็กน้อย
“รู้จัก”
“รู้จักกันแบบไหนหรอคะ”
“เคยเป็นเพื่อนฉันตอนเด็กน่ะ แต่ว่าคลอเรนไปเรียนต่างประเทศ เราเลยไม่สนิทกันเท่าไหร่ แค่รับรู้ข่าวเล็กๆน้อยของเขา”
“เขาเป็นเจ้าของ AU Group หรอคะ” มอร์แกนเงียบไปสักพัก เธอรู้เรื่องบริษัทของพ่อเธอก็คงไม่แปลก แต่นั่นอาจจะนำอันตรายมาหาเธอ
“เราเลิกคุยเรื่องนี้กันเถอะ” มอร์แกนลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปยังระเบียง อันนาเริ่มกังวลนิดๆ เธอทำให้เขาไม่พอใจสินะ สงสัยพวกเขาจะไม่ถูกกันจริงๆอย่างที่เธอคิด ร่างเล็กเดินตามออกไปยังระเบียง
“ขอโทษนะคะ ฉันขี้สงสัยไปหน่อย” มอร์แกนยืนหันหน้าเข้าหาร่างเล็กตรงหน้า เขาประกบริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากเรียวบางของหญิงสาว อันนาไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด เธอรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าคงไม่สบายใจเรื่องที่เธอถามเท่าไหร่
“ฉันจะตอบเธอทุกข้อสงสัยเมื่อถึงเวลาของมัน” ร่างสูงเอ่ยเมื่อถอนริมฝีปากออก เขาลูบหัวเธอเบาๆ ยิ่งรู้มากเท่าไหร่ อันตรายยิ่งมากเท่านั้น เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขารู้จักกับพ่อเธอ
ร่างเล็กนอนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับ เธอเอาหมอนมากั้นตรงกลาง ถึงจะเคยนอนด้วยกันใช่ว่าเธอจะชินซะหน่อย มอร์แกนเดินออกมาจากห้องน้ำ เขายิ้มอย่างเอ็นดู ร่างสูงกระโดดขึ้นเตียงก่อนจะโยนหมอนทิ้งไป
“คุณจะโยนหมอนทิ้งไปทำไมคะ” หญิงสาวเอ็ดเสียงดัง
“ก็มันขวางทางฉัน”
“ฉันจะไปนอนที่โชฟา” หญิงสาวทำท่าลุกขึ้น ชายหนุ่มคว้าเอวเธอแล้วดึงลงให้นอนที่เตียงก่อนจะคร่อมร่างเล็กเอาไว้
“คุณมอร์แกน”
“ฉันยังไม่ได้ลงโทษเธอตั้งหลายอย่าง”
“คุณปล่อยฉันนะ” เธอรู้ดีว่าเขาไม่มีทางงปล่อยเธอแน่ ร่างสูงก้มกระซิบเข้าที่ข้างหูเธอ
“ฉันจะไม่ทำรุนแรงกับเธอ ฉันสัญญา” สิ้นเสียงเขาประกบปากอย่างแผ่วเบา เขากดแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้เหนือหัว ร่างเล็กดิ้นไปมา แต่ก็ต้องพ่ายให้เขา เขาปลดเสื้อผ้าหญิงสาวออกอย่างถะนุถนอม มือหนาเลื่อนมาเคล้นคลึงทรวงอก ลิ้นสากค่อยตวัดลิ้มรสมันอย่างแผ่วเบา เขาปลดเสื้อผ้าตัวเองออกจนหมด แก่นกายกลางลำตัวพร้อมทำหน้าที่ของมัน มือหนาจับเรียวขาของหญิงสาวแยกออกจากกัน เผยให้เห็นกลีบกุหลาบที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำ เขาดันแก่นกายเข้าไปจนสุด ร่างกำยำโน้มตัวลงไปประกบจูบหญิงสาวอีกครั้ง บั้นท้ายของเขาค่อยๆเคลื่อนตัวพาแก่นกายเข้าออกช้าๆ
“อื๊ออ” ร่างเล็กครางออกมาในลำคอ ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้ม เขาเริ่มเร่งจังหวะจนร่างเล็กเคลื่อนขึ้นลง เนินอกเบียดเสียดกับร่างกำยำของเขาอยู่ เขาเร่งจังหวะจนสุด หญิงสาวเกร็งจนตัวงอ เขาจับให้ร่างเล็กนั่งบนขาหันหน้าเขาหาเขา ก่อนจะเริ่มแทรกแก่นใหญ่เข้าไปอีกครั้ง ร่างเล็กกอดเขาเอาไว้แน่น เธอเผลอใช้เล็บจิกแผ่นหลังของร่างสูง แก่นกายผลุบเข้าออกจากกลีบกุหลาบที่กลืนกินแก่นใหญ่จนมิด ร่างบางครางเสียงกระเส่าออกมาจากลำคอ เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้องเมื่อเขาเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น ร่างทั้งสองกระตุกพร้อมกัน
“อ๊าาา” ร่างเล็กบีบรัดแก่นแน่น เธอฟุบหน้าลงบนไหล่เขาอย่างเหนื่อยอ่อน ชายหนุ่มถอนแก่นกายออกอย่างอ้อยอิ่ง เขาอยากจะต่อมากกว่านี้ แต่สงสารร่างเล็กตรงหน้า เธอยังไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่จากเหตุการณ์ที่ผ่านมา เขานอนกอดหญิงสาวเอาไว้อย่างนั้น เขากลัว กลัวว่าวันหนึ่งเธอจะหายไป เหมือนใครบางคน
- ผู้เขียน
