รถเอสยูวีสีเงินเลี้ยวเข้ามาจอด
หน้าล็อบบี้รีสอร์ตริมทะเลที่เงียบสงบ
เสียงลมทะเลพัดคลื่นซัดฝั่งเป็นจังหวะเบา ๆ
ต้อนรับแขกใหม่ยามค่ำ
วันวาเปิดประตูลงจากรถ
สูดกลิ่นเค็มของทะเลเข้าปอดเต็มแรง
ความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง
เหมือนถูกลมพัดหายไปทันที
มารินก้าวตามลงมา
สะบัดผมยาวอย่างอารมณ์ดี
>“โห วิวสวยเกินคาดเลยวาน
ดูสิ พระจันทร์เกือบเต็มดวงแล้ว”
นัชชาหอบกระเป๋าใบเล็ก เดินมาหยุดข้าง ๆ
พร้อมรอยยิ้มสดใส
>“ใช่เลย เหมือนต้อนรับเรามาเที่ยวจริง ๆ สักที”
.
สามสาวเดินผ่านทางเดินไม้สู่ล็อบบี้ที่เปิดโล่ง
เห็นทะเลกว้างไกลเป็นฉากหลัง
เสียงหัวเราะคิกคักดังไม่ขาดสาย
นัชชาหันไปแซวเพื่อน
>“ดูหน้าวานสิ เหมือนเด็กได้เที่ยวเลยนะ”
วันวาหลุดหัวเราะเบา ๆ
>“ก็เหมือนหลุดออกมาจากกรงจริง ๆ นั่นแหละ”
มารินทำท่ากอดคอเพื่อน
>“ต่อไปนี้คือโหมดพักหัวใจ
ห้ามคิดเรื่องเครียดเด็ดขาด
