"ฉันไม่ได้เตรียมตัวมาพักค้างคืน”

630 คำ

หลังจากมื้อกลางวันผ่านไปเพียงไม่นาน —ยังไม่ทันให้ข้าวเรียงเม็ดดี— วันวาก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อน ใบหน้าสวยเรียบเฉย แววตามุ่งมั่น เกินกว่าจะผ่อนคลายตามบรรยากาศ .. “คุณธัตทานนท์ .. ช่วยพาไปดูรอบการซ่อมบำรุงต่อได้ไหมคะ” น้ำเสียงเธอหนักแน่น ชัดถ้อยชัดคำ . ทานน์ที่ยังนั่งเอนพิงพนักเก้าอี้ หันมามองพร้อมรอยยิ้มเจือความอ้อน “จะรีบไปไหนคะ วาน… พักก่อนสิคะ เพิ่งทานข้าวเสร็จเองนะคะ” . “เสร็จงานจะได้รีบกลับค่ะ” วันวาตอบเรียบ เธอยืนกอดแฟ้มเอกสารแน่น “ยังเหลืออีกหลายเครื่อง หลายโซนที่เรายังไม่ได้ตรวจดู” . รอยยิ้มของทานน์ชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะพยักหน้ารับโดยไม่โต้เถียง “ครับ…ไปกัน” เสียงคำว่า ครับ แม้เรียบง่าย แต่แฝงบางอย่างที่ยากจะตีความ . ตลอดบ่าย ทั้งคู่เดินตรวจเช็กตัวเลข และสภาพเครื่องจักรอย่างจริงจัง ท่ามกลางเสียงเครื่องจักรกลหนัก ก้องสะท้อนทั่วโรงงาน กลิ่นน้ำมันเครื่องและเหล็กร้อนคลุ้งอยู่ในอากาศ ทุกจังหวะที่ต้องก้าวลงบันได หรือก้มมองรหัสครุภัณฑ์ ทานน์มักยื่นมือคอยประคองอย่างเงียบ ๆ ความใกล้ชิดนั้นแม้สั้น แต่กลับทิ้งร่องรอยอุ่นแผ่ว บนผิวกายวันวาอย่างไม่ตั้งใจ . จนเกือบค่ำ— ไฟสีส้มจากดวงโคมโรงงาน เริ่มแทนที่แสงแดดยามเย็น—งานจึงเสร็จสิ้น วันวายกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา หนึ่งทุ่มพอดี ความเหนื่อยล้าฉายชัดบนดวงหน้า แต่ในน้ำเสียงยังคงมั่นคง . ทานน์เหลือบตามองท้องฟ้าที่เริ่มมืดสนิท เอ่ยเสียงนุ่มที่เจือด้วยแผนการบางอย่าง “เราคงต้องหาที่พักแถวนี้นะคะ พี่ว่า…คงกลับไม่ทันแล้ว” . “ไม่ค่ะ” วันวารีบตอบทันที “เราเปลี่ยนกันขับรถได้” . ทานน์หัวเราะเบา ๆ แต่แววตามีประกายดื้อรั้น “ไม่ต้องกังวลนะคะ พี่หาที่พักไว้แล้ว… พักคนละห้อง วานไม่ต้องกลัวอะไร” . “ไม่ให้กังวลได้ยังไงคะ” วันวาเสียงแข็งขึ้น “ฉันไม่ได้เตรียมตัวมาพักค้างคืน” . ชายหนุ่มเพียงเหลือบมองเธอ แล้วหันไปจับพวงมาลัยแน่นขึ้น โดยไม่เอ่ยคำใดต่อ รถยุโรปหรูเคลื่อนตัว ออกจากลานโรงงานอย่างนิ่งเรียบ แต่ในบรรยากาศกลับเต็มไปด้วยแรงกดดัน ที่วันวาสัมผัสได้— แรงกดดันที่มาจากทั้งระยะทางอันยาวไกล และหัวใจของคนขับที่ดูเหมือนมีแผนบางอย่าง ซ่อนอยู่ทุกลมหายใจ ___ วันวา เปิดประตูห้องพักด้วยความเหน็ดเหนื่อย ร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาในห้อง เธอปลดกระเป๋าและแฟ้มเอกสาร วางลงบนโต๊ะเรียบเรียบ จากนั้นจึงทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม ลมหายใจหนัก สะท้อนความเหนื่อยล้าจากทั้งร่างกายและจิตใจ . เธอไม่ลืมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู หน้าจอสว่างขึ้นด้วยสายเรียกเข้าล่าสุด > “พ่อคะ… วานถึงที่พักแล้วนะคะ วันนี้เหนื่อยมากเลย.. วานออกมาเก็บตัวเลขทางบัญชีนอกพื้นที่ค่ะ” น้ำเสียงปลายสายฟังออกว่า พ่อเธอกังวลเล็กน้อย และเตือนด้วยความห่วงใย คำพูดนั้นทำให้หัวใจวันวาสงบลงบ้าง แต่ก็ยังคงหนักอึ้งจากความเหนื่อยล้า . เธอวางโทรศัพท์ลงข้างตัว ตาปิดลงอีกครั้ง ในใจคิดเพียงอย่างเดียว… คืนนี้จะพักผ่อนให้เต็มที่ ไม่อยากคิดเรื่องงาน เรื่องทานน์ หรือสิ่งใด ๆ อีกแล้ว . คืนนั้น วันวาหลับสนิท ราวกับปล่อยทุกความกังวลไว้ข้างนอก ประคองตัวเองในความเงียบสงบของห้องพัก จนรุ่งสางแสงแรกลอดผ่านผ้าม่าน เธอหลับไปอย่างเหน็ดเหนื่อยแต่เต็มอิ่ม

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more