“ใครส่งของพวกนั้นมาให้วานคะ”

620 คำ

เช้าวันใหม่ ออฟฟิศยังคงเงียบสงัด มีเพียงแสงแดดยามสายลอดกระจกบานใหญ่ เข้ามาแต้มเงาบนพื้นหินอ่อน ธัตทานนท์ ก้าวเข้ามาด้วยท่าทีสงบนิ่งเช่นเคย แต่หัวใจกลับเต้นแรงตั้งแต่ยังไม่พ้นประตูโถง . หน้าห้องทำงานของ วันวา เขาเห็นสิ่งที่ทำให้ลมหายใจสะดุด บนโต๊ะเล็กที่พนักงานใช้วางเอกสาร มี ช่อดอกไม้สีพาสเทล ผูกโบว์สีครีมอย่างประณีต ถัดไปคือ ถุงกระดาษ แบรนด์นาฬิกาหรู ขนาดกะทัดรัด โลโก้สีทองสะท้อนกับแสงเช้าเด่นชัด ปากถุงไม่ได้ปิดสนิทดีนัก เผยให้เห็นเงาวาวของ กล่องนาฬิกา รุ่นใหม่ล่าสุด ที่เพิ่งเปิดตัวไปไม่นาน— รุ่นที่คนทั้งวงการแฟชั่นพูดถึง ราคาหลักเกือบ ล้านบาท . ทานน์ก้าวเข้ามาใกล้ สายตาแข็งกร้าวโดยไม่รู้ตัว เขาเหลือบมองซ้ายขวา เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครเห็น ก่อนก้มลงเล็กน้อย -"ใคร!…ใครกันที่กล้าส่งของแบบนี้ถึงเธอ" บนช่อดอกไม้ มีเพียง โน้ตการ์ดใบเล็ก ลายมือเรียบหรูสะอาดตา เขียนเพียงประโยคสั้น ๆ > “แทนคำขอบคุณ จากใจ” แค่นั้น…ไม่มีชื่อ ไม่มีเบอร์ ไม่มีแม้แต่สัญลักษณ์ใด ที่บอกว่าใครเป็นคนส่ง เลือดในกายทานน์ร้อนผ่าวขึ้นทันที กล้ามเนื้อขากรรไกรเกร็งแน่นโดยไม่รู้ตัว หัวใจเต้นแรงรัว ใครกำลังทำให้วันวายิ้ม… ใครกำลังซื้อใจเธอ…เธอกำลังคุยกับใครอยู่ ความหึงหวงแล่นพล่านจนปลายนิ้วสั่น เขาเม้มริมฝีปาก พยายามกดเสียงลมหายใจให้ปกติ แต่ในอกกลับเต็มไปด้วยเพลิง ที่พร้อมลุกไหม้ทุกเมื่อ . หัวใจเขาเต้นแรงด้วยความอยากรู้ จนแทบกลบเสียงฝีเท้าของตัวเอง เขาผลักบานประตูห้องทำงานของ วันวา เข้าไปโดยไม่รออนุญาต . กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ของเธอยังติดค้างในอากาศ ทานน์ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะปิดประตูเบา ๆ เขาทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของเธอ สายตาคมกวาดไปรอบห้องอย่างไม่รีบร้อน— บนโต๊ะมีเพียงแฟ้มเอกสาร ที่ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ กล่องปากกาฝังเพชรที่เขาเคยเห็นเธอใช้ และเครื่องพิมพ์ที่ปิดสวิตช์เรียบร้อย ไม่มีรูปถ่าย ไม่มีการ์ด ไม่มีแม้กระทั่งโน้ต ที่บอกว่าเธอคุยกับใคร ทุกอย่างเกลี้ยงเกลา ราวกับเจ้าของห้อง ตั้งใจปิดประตูเรื่องส่วนตัวไม่ให้ใครล่วงรู้ . ทานน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย -"เธอเก็บทุกอย่างแน่นหนาขนาดนี้… เขาจะรู้ได้ยังไงว่าใครคือคนที่ส่งดอกไม้พวกนั้น" สายตาเขาไล่ไปจนทั่วห้องอีกครั้ง เผื่อว่าจะมีร่องรอยแม้เพียงเส้นผม ที่บอกตัวตนของใครบางคน..แต่ก็ไร้ผล . เสียงคลิกเบา ๆ ของลูกบิดประตูดังขึ้น ทานน์สะดุ้งเฮือก รีบผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ประตูเปิดออก เผยให้เห็น วันวา ที่ก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าแปลกใจ และตกใจในเวลาเดียวกัน “คุณ…เข้ามาได้ยังไงคะ!” น้ำเสียงเธอสูงขึ้นเพราะความตกใจ ทานน์ไม่ตอบ เขาก้าวไปปิดประตูทันที เสียง แกร๊ก ของกลอนดังสะท้อนในห้องเงียบงัน เขาหันกลับมาหาเธอ สายตาคมเข้ม เหมือนกำลังจะเปิดฉากการสืบสวน “ใครส่งของพวกนั้นมาให้วานคะ?” น้ำเสียงของเขาเข้มต่ำ แต่เบาพอให้ได้ยินกันสองคน ราวกับกลัวว่าเสียงจะเล็ดลอดไปถึงด้านนอก วันวาถอยหลังไปเพียงก้าวเดียว ใจเต้นแรง เธอกอดแฟ้มเอกสารในมือแน่น รู้สึกเหมือนถูกกักไว้ในห้องสอบสวนที่ไม่มีทางหนี

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more