"วานจำแทบไม่ได้แล้วว่าเคยชอบเมนูนี้”

772 คำ

ภายในรถเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมพัดลอดกระจก กับเสียงเครื่องยนต์เดินเรียบเป็นจังหวะ ริง…ริง…!! เสียงโทรศัพท์ของวันวาดังขึ้น ทำลายบรรยากาศกดดันในทันที .. วันวาเหลือบมองหน้าจอเพียงเสี้ยววินาที ก่อนกดรับสาย น้ำเสียงเธอเปลี่ยนเป็นนุ่มนวล อย่างเป็นธรรมชาติ > “วานมาทำงานข้างนอกค่ะ… ...น่าจะกลับเย็น ๆ ค่ะ” >“วานยังไม่สะดวกนะคะ ถ้าวานกลับถึงที่พัก ...วานจะรีบโทรกลับนะคะ” . ทานน์ได้ยินเพียงเสียงปลายสายเป็นผู้ชาย แต่จับคำพูดชัดเจนไม่ได้ ในอกกลับร้อนวูบเหมือนมีไฟลามขึ้นมาทันที นิ้วที่จับพวงมาลัยเริ่มเกร็งแน่นจนข้อขาว .. เขาเอ่ยถามออกมาแทบไม่รู้ตัว น้ำเสียงแฝงความกดดัน “แฟนวานโทรมาเช็คเหรอ… คบกันนานหรือยัง?” วันวาไม่ได้ตอบ ราวกับไม่ได้ยินคำถาม ดวงตายังคงมองตรงไปข้างหน้าอย่างสงบนิ่ง ทานน์สูดลมหายใจลึก เสียงทุ้มต่ำเริ่มเข้มขึ้น “พี่กำลังถามวานอยู่นะคะ… ว่าใครโทรมา?” .. คราวนี้วันวาหันมาสบตาเขาตรง ๆ แววตาคมกริบเต็มไปด้วยแรงกดดันเย็นชา น้ำเสียงเรียบชัดเจน แต่แฝงคมมีดที่บาดลึก “คุณไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องส่วนตัวของฉัน… ...ขอโทษด้วยค่ะ” . คำตอบสั้น ๆ กลับเหมือนแรงกระแทกมหาศาล ทานน์เม้มปากแน่น จับพวงมาลัยจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดขึ้น เขาพยายามกลั้นอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมา สายตาเบนกลับไปยังถนน แต่หัวใจกลับเต้นแรงรัว ความหึงหวงแล่นพล่านทั่วร่าง— ทั้งเจ็บ ทั้งโกรธ และทั้งอยากรู้ให้ได้ว่า ผู้ชายคนนั้น…คือใครกันแน่. ___ รถสปอร์ตยุโรปสีดำมันวาว แล่นเข้ามาจอดยังลานจอด ของร้านอาหารหรูริมทาง กระจกใสราวคริสตัลสะท้อนเงาเช้าวับแวม ขับเน้นบรรยากาศหรูหราของสถานที่ .. พนักงานหญิงในยูนิฟอร์มเรียบร้อย รีบก้าวออกมาต้อนรับทันทีที่เห็นรถคันนั้น เธอยิ้มกว้างพลางเอ่ยทัก ด้วยน้ำเสียงเคารพปนตื่นเต้น > พนักงาน: “สวัสดีค่ะ คุณธัตทานนท์ วันนี้รับอะไรดีคะ” ทานน์ถอดแว่นกันแดดออก ดวงตาคมเข้มทอดมองวันวาที่นั่งข้าง ๆ ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม แต่แฝงความเป็นเจ้าของโดยไม่รู้ตัว “วานอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ แวะทานข้าวเช้าก่อนเข้าโรงงาน .. จะได้มีแรงทำงาน” . วันวาเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเพียงแวบเดียว แววตานั้นนิ่งเรียบ ไม่มีรอยไหวแม้แต่น้อย เธอหันไปยิ้มบางให้พนักงาน แล้วตอบเสียงสุภาพ “ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” พูดจบ เธอหยิบกระเป๋าถือผ่านไป ส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนดังก้องเบา ๆ ก่อนร่างสมส่วนจะหายลับเข้าไปหลังร้าน . ทานน์ยืนมองตามแผ่นหลังนั้น ในแววตาแฝงทั้งความคิดถึง และความคาดหวังบางอย่าง หัวใจเขากำลังเต้นแรง… แม้หญิงสาวตรงหน้าจะทำท่าทางเหมือนไม่มีอะไร แต่ทุกการเคลื่อนไหวของเธอ กลับดึงสายตาเขาไว้ทุกวินาที ___ วันวากลับมาที่โต๊ะ เธอพบว่าทานน์กำลังพูดคุยกับพนักงาน ด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มบาง— รอยยิ้มที่เคยทำให้หัวใจเธอเต้นแรงในอดีต “พี่ยังจำได้นะ ..วานชอบ. . แซนด์วิชอกไก่ซอสฮันนี่มัสตาร์ด.. กับชาเขียวมิ้นต์สดไม่ใส่น้ำตาล… ยังชอบอยู่รึเปล่าคะ” . วันวาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง หัวใจคล้ายถูกกระตุกอย่างไม่ทันตั้งตัว เพราะเมนูนั้น…คือเมนูที่เธอสั่งซ้ำแทบทุกเช้า ที่คาเฟ่เล็ก ๆ ใกล้หอพักสมัยเรียนอเมริกา แม้เวลาจะผ่านไปเกือบสิบปี เขายังจำได้แม้แต่รายละเอียดเล็กน้อย . เธอยกแก้วน้ำขึ้นจิบเพื่อกลบความสั่นไหว ก่อนเอ่ยเสียงเรียบเฉย ราวกับทุกสิ่งไม่เคยมีความหมาย “ขอโทษนะคะ… วานจำแทบไม่ได้แล้วว่าเคยชอบเมนูนี้” คำตอบสั้น ๆ ไม่มีน้ำหนัก แต่กลับหนักอึ้งในอกของอีกคน รอยยิ้มที่ริมฝีปากของทานน์ค่อย ๆ จางลง ดวงตาที่เคยทอประกายอบอุ่น แปรเปลี่ยนเป็นความหม่นเศร้า เขาก้มหน้ามองเมนูตรงหน้า เหมือนกำลังต่อสู้กับความทรงจำ ที่ย้อนกลับมารุมเร้าอย่างเจ็บปวด . ในหัวทานน์มีเพียงคำถามที่วนเวียนไม่สิ้นสุด เธอลืมไปจริง ๆ หรือ…..หรือเป็นเพียงกำแพง ..ที่เธอตั้งขึ้นเพื่อกันเขาออกไปอีกครั้ง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more