"เจ็บไม่แพ้กัน…"

701 คำ

ในห้องคอนโดที่เงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศพัดเบา ๆ วันวา เดินโซเซเล็กน้อยเข้าไปในครัว มือเรียวหยิบแก้วและขวดน้ำเย็นอย่างทุลักทุเล แสงไฟสีนวลเหนือเคาน์เตอร์สะท้อนผิวแก้ม ที่ขึ้นสีแดงจัดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ .. ธัตทานนท์ ยืนพิงกรอบประตูครัว มองตามทุกการเคลื่อนไหวของเธอ สายตาคมกริบกวาดไปรอบห้องรวดเร็ว —โซฟา จานชาม ชั้นวางรองเท้า ไม่มีร่องรอยของผู้ชายคนอื่น ไม่มีเครื่องใช้สองชุด ไม่มีสิ่งบ่งบอกว่าเธออยู่กับใคร ความโล่งใจแล่นผ่านอก เขาแทบกลั้นรอยยิ้มไม่อยู่ อย่างน้อย…เธอยังไม่มีใครจริงจัง . วันวาถือแก้วน้ำกลับมา วางลงบนโต๊ะรับแขก แล้วทรุดนั่งข้างเขา กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ผสมกลิ่นไวน์จากลมหายใจของเธอ อบอวลรอบตัว > “รีบดื่มสิคะ วานง่วงแล้วนะ” เสียงเธอเบาและพร่าเล็กน้อย ทานน์ยกแก้วขึ้นจิบช้า ๆ พลางมองใบหน้าที่อยู่ใกล้ จนได้ยินเสียงลมหายใจ ดวงตาเขาสั่นไหวอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้ม จริงจังแต่แฝงความอ่อนโยน > “วานคะ…ถ้าพี่จีบวาน พอจะมีโอกาสมั้ย ให้โอกาสพี่อีกครั้ง…นะคะ” คำถามเหมือนตัดผ่านอากาศเงียบกริบ วันวาชะงัก เงยหน้าขึ้นสบตาเขา แววตาที่พร่ามัวด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ กลับมีประกายชัดเจน วันวาน้ำตาคลอทันที > “วาน…ไม่อยากกลับไปเจ็บอีกค่ะ… สิ่งที่พี่เคยทำไว้…มันลบไม่ได้เลย” เสียงสั่นสะท้อนความเจ็บที่ยังฝังลึก ทานน์สูดหายใจหนักหนึ่งครั้ง ก่อนขยับเข้ามาใกล้ แขนแข็งแรงโอบรัดไหล่เล็ก เข้ามาในอ้อมอกอย่างช้า ๆ > “พี่ขอโทษ…พี่เองก็เจ็บไม่แพ้กัน… รู้ไหม เกือบสิบปีที่ผ่านมา.. พี่ไม่เคยรักใครเท่าวานเลยนะคะ…ไม่มีเลย” คำสารภาพดังชัดในห้อง ที่มีเพียงเสียงลมหายใจสองคน วันวา นั่งนิ่งในอ้อมกอด ความอุ่นจากอกกว้าง ค่อย ๆ คลายกำแพงที่เธอสร้างไว้ แต่ในใจยังเต็มไปด้วยคำถาม— ระหว่างความทรงจำที่เจ็บปวด กับหัวใจที่ยังเต้นแรงไม่เคยเปลี่ยน __ แสงไฟอุ่นสีครีม จากโคมเพดานส่องคลอเบา ๆ วันวา เอนกายหลับสนิท ในอ้อมกอดของ ธัตทานนท์ บนโซฟาผ้าสีเทา ลมหายใจของเธอสม่ำเสมอและอ่อนหวาน ราวกับเวลาหยุดนิ่ง ทานน์ก้มลงมองใบหน้าเล็กที่หลับพริ้ม เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนปล่อยลอนนุ่ม ร่วงลงบนบ่าของเขา กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของแชมพู และน้ำหอมติดผิว ทำให้เขาเผลอสูดลมหายใจลึก ปลายนิ้วสัมผัสเส้นผมอย่างแผ่วเบา —สัมผัสที่เขาโหยหาเกือบสิบปี หัวใจที่เคยแข็งกร้าวกลับอุ่นร้อน อย่างที่เขาแทบจำไม่ได้ นานเหลือเกิน…ที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ .. แต่ความสุขนั้นอยู่ได้ไม่นาน วันวาสะดุ้งตื่น ดวงตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจ เมื่อเห็นตัวเองเอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา > “พี่ทานน์…!” เธอรีบผลักอกเขาออกอย่างลนลาน ก่อนจะกะพริบตาถี่ ๆ พยายามตั้งสติ สีหน้าฉายแววงุนงงปนขัดเขิน ทานน์ผละเธอออก ยกมือขึ้นอย่างยอมถอย > “ขอโทษค่ะ…พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้วานตกใจ” เสียงเขาอ่อนลงแทบเป็นกระซิบ วันวาสูดหายใจลึก พยายามเก็บอารมณ์ เธอเอ่ยสุภาพแม้เสียงยังสั่นเล็กน้อย > “เอ่อ…ขอบคุณนะคะ ที่พาวานกลับมาส่งถึงห้อง วานว่า พี่น่าจะกลับได้แล้ว เกือบเช้าแล้วนะคะ” คำพูดเรียบแต่ชัดเจน เป็นทั้งการขอบคุณและขีดเส้นกั้นในคราวเดียว ทานน์สบตาเธอเพียงครู่ ยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก แม้ในใจอยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ แต่ก็รู้ว่าต้องถอยออกมา > “พี่กลับก็ได้ค่ะ…พักผ่อนนะคะ วาน” เขาลุกขึ้นช้า ๆ ก่อนก้าวออกจากห้อง ประตูปิดลงอย่างเงียบงัน ทิ้งไว้เพียงเสียงหัวใจ ที่ยังเต้นแรงไม่แพ้กันของทั้งสองฝ่าย

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more