ในร้านเสื้อผ้าหรู
ธัตทานนท์
กำลังยืนเลือกสูทให้ผู้หญิงคนหนึ่ง
เมื่อหันมาเจอ วันวา ที่ยืนอยู่ไม่กี่ก้าวข้างหน้า
สีหน้าของเขาชะงักชัดเจน
แววตาคมคายที่ปกติเต็มไปด้วยความมั่นใจ
กลับมีประกายตกใจระคนดีใจฉายแวบออกมา
..
นัชชาเป็นคนเปิดบทสนทนาก่อน
น้ำเสียงเจือความขี้เล่น
“สวัสดีค่ะพี่ทานน์ ไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่เลยนะคะ
มาซื้อเสื้อผ้าให้แฟนสาวเหรอคะ ดูหวานกันจัง”
..
หญิงสาวผมยาวที่ยืนข้างธัตทานนท์ยิ้มบาง ๆ
ส่งสายตาเป็นมิตร
แต่ทานน์กลับรีบปฏิเสธ
น้ำเสียงทุ้มพยายามควบคุมสีหน้า
“ไม่ใช่แฟนครับ…แค่เพื่อนมาช่วยเลือกเสื้อ”
..
วันวาหลุบตาลงเล็กน้อยเพื่อเก็บสีหน้าที่ปั่นป่วน
เธอรู้ดีว่าทานน์จะพูดอย่างไร
แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกตะกุกตะกัก
ที่แล่นผ่านหัวใจ
..
นัชชาหรี่ตายิ้ม หันไปทางหญิงสาวคนนั้น
“อ๋อ เพื่อนนี่เอง งั้นเลือกเยอะ ๆ เลยนะคะ
พี่ทานน์เขาขึ้นชื่อเรื่องเปย์หนักอยู่แล้ว”
ก่อนจะจับแขนวันวาแน่นแล้วพูดต่ออย่างมีเลศนัย
“พอดีนัชชามาส่งวันวาเลือกซื้อของค่ะ
เชิญตามสบายนะคะ”
..
จากนั้นนัชชาก็จูงแขนวันวา
ออกไปเลือกของอีกฝั่ง
ทิ้งให้ธัตทานนท์ยืนมองตาม
ดวงตาคมยังคงตรึงอยู่ที่แผ่นหลัง
ของผู้หญิงที่เขาไม่เคยลืม…
แม้เวลาจะผ่านไปเกือบสิบปี
ความรู้สึกบางอย่างก็ยังคงเหมือนเดิมทุกประการ.
--
..
– คอนโดวันวา / เย็นหลังช็อปปิง
นัชชาขับรถมาส่งวันวาที่คอนโด
รถจอดเรียบง่ายหน้าตึก
แสงไฟถนนสะท้อนบนหลังคารถเป็นลายริ้ว
สองเพื่อนสนิทร่ำลากันสั้น ๆ
“บายๆ น้า แล้วเจอกันนะวันวา”
นัชชาพูดพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะขับรถออกไป
.
วันวาเดินเข้ามาในโถงลอบบี้
หัวใจเต้นแรงจากความเหนื่อย
และความรู้สึกปั่นป่วนจากห้าง
ทันใดนั้น…
เธอสะดุ้งกับภาพร่างสูงคุ้นตาที่นั่งรออยู่
..
ธัตทานนท์
ยืนขึ้นทันที ก้าวเข้ามาใกล้เธอ
ราวกับต้องการแก้ตัว
น้ำเสียงทุ้มเข้มแต่มีความอ่อนโยนแฝงอยู่
“วาน..อย่าคิดมากนะคะ ผู้หญิงที่เจอในห้าง…
..ไม่มีอะไรเลยจริง ๆ”
.
วันวาหัวเราะเบา ๆ
สายตาคมและยิ้มเล็กน้อยบ่งบอกความเฉียบขาด
“บอกฉันทำไมคะ?”
เธอเอียงคออย่างประชดเล็กน้อย
“คราวหน้ากรุณาประเมินตัวเองบ้างนะคะ
ว่าสำหรับฉัน…คุณอยู่สถานะไหน”
..
พูดจบ เธอหมุนตัวขึ้นบันไดเลื่อนเข้าห้องพัก
ทิ้งให้เขายืน ถอนหายใจยาว
หัวใจเขาเหมือนหล่นวูบลงไปถึงพื้นอีกครั้ง
..
แต่ในใจทานน์กลับคิดได้ชัดเจนขึ้นทุกที
ยิ่งวันวาสร้าง กำแพงสูง มากเท่าไหร่
เขาก็ยิ่งอยากปีนขึ้นไป…
และพิชิตใจเธอให้ได้สักครั้ง.