“พี่แค่อยากแน่ใจ…ว่าโอกาสของพี่ยังไม่หมดไป”

655 คำ

ภายในห้องทำงานเงียบกริบ เพียงเสียงลมหายใจของทั้งสอง ที่ดังสะท้อนอยู่ในสี่ผนังนั้น ทานน์ ยืนพิงประตูที่เพิ่งล็อคลง แผ่นหลังตึงเครียด เหมือนคนกำลังเก็บแรงบางอย่างไว้ ไม่ให้ระเบิดออกมา สายตาคมกริบจ้องใบหน้าของ วันวา ไม่กะพริบ >“ใครส่งของพวกนั้นมาให้วานคะ..? นาฬิกาเรือนละเกือบล้าน...ใครส่งมา? พี่ถาม..ตอบคำถามพี่เดียวนี้" วันวาน้ำเสียงมีความสงสัยและอดเถียงไม่ได้ >"วานไม่รู้จริง ๆ .. ทั้ง ๆ ที่วานก็ไม่ได้คุย ไม่ได้คบกับใครเลย" . >ไม่ได้คุย…ไม่ได้คบกับใคร?” เสียงทานน์ต่ำและทุ้มจนเกือบเป็นกระซิบ แต่หนักแน่นพอให้ได้ยินชัดทุกคำ . วันวาก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าว เธอเม้มปากแน่นเพื่อรักษาน้ำเสียงให้มั่นคง >“ใช่ค่ะ…วานไม่รู้จริง ๆ ว่าใครส่งของพวกนั้นมา แล้ววานก็ ไม่ได้คบใคร อย่างที่คุณคิด” คำพูดนั้นเหมือนแรงกระแทก ที่กระทบกับหัวใจธัตทานนท์ เข้าเต็ม ๆ แววตาที่เคยขุ่นกร้าวพลันสั่นไหว เงาของความโมโหถูกแทนที่ ด้วยประกายบางอย่างที่คล้ายความโล่งอก และความยินดี เขาไม่พูดอะไรทันที เพียงมองเธออยู่นาน ราวกับจะยืนยันว่าได้ยินถูกต้อง . วันวารู้สึกถึงบรรยากาศรอบตัวที่เริ่มหนาแน่น เธอสูดลมหายใจลึก พยายามรักษาระยะห่าง “คุณ…ควรกลับออกไปนะคะ นี่มันที่ทำงาน” ทานน์ก้าวเข้ามาอีกเพียงก้าวเดียว ไม่ล้ำเส้น แต่แววตาที่สบกับเธอ เต็มไปด้วยอารมณ์ที่บอกได้ว่า เขาไม่ได้ยอมแพ้ “พี่ไม่ได้อยากให้วานอึดอัด” เขาเอ่ยเสียงต่ำลง “พี่แค่…ต้องรู้ว่าใครกำลังพยายามเข้าใกล้วาน” วันวาหันหน้าหนี ไม่อยากให้เขาเห็น ว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงเพียงใด “ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร…มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ” เสียงเธอสั่นเล็กน้อย แต่ยังคงเด็ดขาด ทานน์ยืนนิ่ง สายตาอ่อนลงในที่สุด “พี่แค่อยากแน่ใจ… ว่าโอกาสของพี่...ยังไม่หมดไป” ประโยคสั้น ๆ นั้นทำให้ห้องที่เงียบสนิท เหมือนถูกกดทับด้วยความรู้สึก ที่ทั้งสองไม่กล้าพูดออกมา วันวาไม่ตอบ เพียงกำมือแน่นที่ด้านข้างโต๊ะ หัวใจของเธอเต้นแรง จนแทบกลบเสียงทุกสิ่งภายนอก ___ ช่วงพักเที่ยง วันวาเดินถือกุญแจรถ กำลังจะออกไปทานข้าวกับเพื่อนร่วมงานในแผนก วันนี้ทุกคนพร้อมใจกัน นัดออกไปทานข้าวข้างนอก เธอก้าวออกจากห้องด้วยรอยยิ้มเรียบ ๆ . แต่สายตาของวันวา เหลือบไปเห็นผู้หญิงสาวหน้าตาดี เดินออกมาจากห้องทำงานของธัตทานนท์ พร้อมกับเขา ร่างสูงในชุดสูทเรียบร้อย ยืนอยู่ข้างผู้หญิงคนนั้น ทำให้วันวาแทบอยากเลี่ยงสายตา เธอหลบตา ทำเป็นไม่เห็น แต่ก็ยังเดินหยิบช่อดอกไม้มาดมต่อหน้าเขา และหยิบถุงใส่นาฬิกาที่วางอยู่ด้านนอกขึ้นมา พร้อมรอยยิ้มเล็ก ๆ . เพื่อนร่วมงานหญิงคนหนึ่งในแผนก อดไม่ได้ที่จะเเซว “อิจฉาคุณวันวาจังค่ะ มีคนพิเศษคอยใส่ใจอยู่ทุกวัน ชักอยากเห็นหน้าคนส่งแล้วสิค่ะ” เสียงแซวเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความสนุก . วันวายิ้มตอบเสียงเบา ราวกับตั้งใจให้ทานน์ได้ยิน “เราทุกคนต่างเป็นคนพิเศษของใครบางคนเสมอ ใช่ไหมคะ?” ทานน์มองอยู่ไม่ไกล ใจเขาโกรธร้อนแรง เลือดในตัวเดือดพล่าน ความหวงแหน และความริษยาแทรกอยู่ในสายตาของเขา เขาอยากจะเข้าไปถามทันที ใครส่งให้เธอ ทำไมเธอเเสดงออกว่าดีใจขนาดนั้น แต่เขาก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ลึก ๆ ---

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more