เช้าวันต่อมา
แสงแดดอ่อนจากหน้าต่างส่องลอดผ้าม่าน
เข้ามาในห้องพักฟื้น กลิ่นดอกไม้จากแจกัน
บนโต๊ะข้างเตียงยังหอมอบอวลไม่จาง
เสียงกริ้งประตูเบา ๆ ดังขึ้น
> กริ้ง ๆ ๆ
วันวาเหลือบสายตาไปมอง
ก่อนประตูจะถูกเปิดออกอย่างระมัดระวัง
นัชชา เพื่อนสนิทสมัยเรียนก้าวเข้ามาเป็นคนแรก
ตามติดมาด้วย มาริน
เพื่อนร่วมรุ่นที่สนิทกันมาตลอด
.
ทั้งสองถือถุงผลไม้และช่อดอกไม้สดใหม่
รอยยิ้มที่ส่งมาให้เต็มไปด้วยความห่วงใย
นัชชา เสียงใส
> “วาน! เป็นยังไงบ้าง ?
เราได้ข่าวเมื่อคืนตกใจมาก รีบมาเลยนะ”
เสียงเธอทั้งตื่นเต้นทั้งสั่น เผยให้เห็นความเป็นห่วงอย่างจริงใจ
มาริน พยักหน้าตอบรับ
>นั่นสิ! ใจร้ายเกินไปไหมทำแบบนี้!”
สายตาคมของมารินกวาดมองทั่วห้อง
ราวกับกำลังเช็กให้แน่ใจว่า
ไม่มีใครเข้ามาก่อกวนอีก
วันวายิ้มบาง ๆ แม้สีหน้าจะยังซีด
แต่แววตาอบอุ่นขึ้นทันทีที่เห็นเพื่อนรัก
วันวา ยิ้มบาง
>
