เช้าวันต่อมา…
“อื้ออ” ร่างเล็กขยับตัวยุ๊กยิ๊กใต้ผ้าห่มผืนหนาก่อนจะหันหน้าเข้าหาอกแกร่งพร้อมตวัดวงแขนเรียวสวมกอดเอวสอบไว้แน่น ร่างใหญ่ที่ตื่นนอนนานแล้วยีผมคนในอ้อมแขนเบา ๆ อย่างนึกเอ็นดูก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือมากดส่งข้อความหาเพื่อน ๆ
@ไลน์กลุ่ม
ไม้ : พวกมึงตื่นยัง วันนี้กูไม่ไปเรียนนะ นัทไม่สบาย
เค : มึงฉลองวันเกิดกันหนักรึไงทำไมเมียมึงป่วย
บาส : กูก็ไม่ไปนะ มินไม่สบาย
เค : พวกเชี่ยนี่ไปทำไรกันมาวะ
ป้าง : พวกมึงปาร์ตี้วันเกิดแบบ 4P รึไงทำไมเด็กพวกมึงป่วยพร้อมกัน
บาส : จัญไรนะมึงไอ้ป้าง ไม่ไปคือไม่ไปโว้ย
ป้าง : เชี่ยเคงั้นมึงป่วยนะเดี๋ยวกูจะไปดูแล
เค : แต่กูไม่ใช่เมียมึงนะ
ป้าง : เออกูบอกให้ป่วยก็ป่วยเถอะ
เค : เออพวกมึงวันนี้กูไม่ไปเรียนนะ กูไม่สบาย
ป้าง : มึงเป็นไงบ้างวะเพื่อน รอกูก่อนนะกูจะพาไปหาหมอ
เค : รีบมานะเพื่อนรักกูรออยู่
“ไร้สาระ” ชายหนุ่มพึมพำพลางส่ายหัวไปมาให้กั
