เช้าวันต่อมา…
“อ๊ะ” ร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงกว้างสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจเมื่อข้อมือเจ็บปวดราวกับถูกฆ้อนทุบ เพียงแค่เธอขยับตัวเท่านั้นเชือกอาคมที่พันธนาการข้อมือเล็กเอาไว้ก็ทำหน้าที่ของมัน
“ยังไม่ยอมแกะเชือกให้อีกเหรอ...” เสียงหวานปนแหบแห้งพึมพำเบา ๆ พลางกวาดตามองไปรอบห้องเพื่อหาใครบางคน “เจ็บจังเลย...” ศีรษะเล็กเงยหน้าขึ้นไปมองข้อมือตัวเองแต่ก็มองไม่ถนัด
แกร๊ก!
“เป็นผีที่ตื่นสายจริง ๆ เลยนะ” เสียงประตูที่เปิดออกดังขึ้นพร้อม ๆ กับเสียงทุ้มของใครบางคน ร่างใหญ่สวมเพียงบ็อกเซอร์ตัวบางกับเสื้อยืดสีดำเดินตรงเข้ามายังเตียงนอนที่เธอนอนอยู่ ในมือของเขาถือมีดเล่มเล็กสีดำมีลวดลายอักขระโบราณน่ากลัวปรากฏอยู่
“ยะอย่าเข้ามานะ” เรียวปากบางสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวพลางมองมีดในมือใหญ่และใบหน้าคมคายของคนที่กำลังเดินเข้ามาอย่างหวาดระแวง
“กินเหล้าเป็นไหม” ทว่าประโยคคำถามของไม้ก็ทำให้ณัชชาต้องขมวดคิ้
