EP: 4 แอบถามความจริง
1225 คำ
บทที่ 4
แม่เลี้ยงเดินขยับเข้ามาใกล้ๆ ญานิตาสายตาของแม่เลี้ยงนั้นยังคงกวาดมองหาพิรุธในห้องนี้
"ใช่ค่ะ...เขามาที่นี่แล้วเขาก็กลับไปแล้ว" ญานิตาได้เพียงแต่โกหกว่าคลาสนั้นกลับไปแล้วแต่จริงๆ แล้วคลาสยังคงอยู่ในห้องนี้ซ่อนตัวใต้ผ้าม่านที่ระเบียงห้อง
"ฉันสั่งเธอว่ายังไงญานิตา! ฉันสั่งให้เธอจัดการมันทำไมเธอถึงปล่อยมันไปง่ายๆ ทั้งๆ ที่มีโอกาส" ไม่เพียงแต่คำตะคอกของแม่เลี้ยงมือของแม่เลี้ยงนั้นยังคว้าจับผมของญานิตากระชากอีก
"ปล่อยนะคะ!"
ญานิตาสะบัดมือของแม่เลี้ยงออกถึงแม้ว่าจะเป็นแม่ที่แท้จริง แต่ญานิตาก็ไม่ให้ใครมาทำอะไรตัวเองง่ายๆ
"เธอกล้าลองดีกับฉันเหรอ...รู้ใช่ไหมว่าลูกของเธอจะเกิดอะไรขึ้น" แม่เลี้ยงใช้คำขู่คำเดิมซึ่งเอาเด็กแฝดทั้งสองคนนั้นมาขู่
"แล้วทำไมถึงไม่ฟังเหตุผลก่อนล่ะ!"
เมื่อญานิตาพูดถึงเหตุผล เธอนั่งลงที่เตียงและไขว่ห้างกอดอกมองแม่เลี้ยง!"
"เหตุผลอะไรของเธอ"
"แม่เลี้ยงไม่กลัวเหรอว่าถ้าเกิดเขาตายในห้องนี้อะไรจะเกิดขึ้น! ทุกคนก็รู้ว่าต้องเป็นฝีมือของนิตาและคนที่เดือดร้อนก็คือคุณ" เหตุผลที่ญานิตาพูดกับแม่เลี้ยงนั้นถูก
"ฉันไม่ได้คิดเรื่องนี้"
"ก็แม่เลี้ยงเอาแต่อารมณ์ไงคะ! แม่เลี้ยงต้องการให้ฉันจัดการคุณคลาส ขอเหตุผลหน่อยได้ไหมว่าทำไมแม่เลี้ยงถึงต้องให้จัดการเขา...ใครเป็นคนสั่งมาเหรอคะ??
ญานิตาต้องการหลอกถามแม่เลี้ยงให้พูดความจริงเพราะว่าคนที่ยืนฟังอยู่หลังม่านนั้นจะได้รับรู้ว่าใครเป็นคนหักหลัง
"ฉันบอกให้ก็ได้! ท่านรอง!"
ขณะนิตายังไม่อยากจะเชื่อว่าท่านรองเป็นคนสั่งเก็บคลาสคนที่จะเป็นลูกเขยของตัวเองเนี่ยนะ
"เป็นไปได้ยังไงคะ...ได้ข่าวว่าเขากับปุยฝ้ายลูกสาวท่านรองกำลังจะหมั้นกันไม่ใช่เหรอ?"
"จะอะไรก็ช่าง...เธอต้องจัดการมันให้เร็วที่สุด! เพราะว่าปุยฝ้ายลูกสาวของท่านรองไม่ต้องการที่จะแต่งงานกับมัน"
"อ๋อ~พอจะเดาออกแล้วค่ะ...ท่านรองต้องการให้ลูกสาวนั้นเอาทุกอย่างของคุณคลาสมาเป็นของตัวเองโดยที่ใช้ลูกสาวตัวเองเป็นเหยื่อล่อ! แต่ปุยฝ้ายไม่ต้องการแต่งงานก็เพราะว่ามีคนรักอยู่แล้ว?"
ญานิตาเธอได้เพียงแต่เดาทางในสิ่งที่แม่เลี้ยงพูดมาเท่านั้น แต่ทุกอย่างกลับเป็นจริงแม่เลี้ยงปรบมือให้กับความเดาเก่งของเธอ
"แปะๆ ญานิตาลูกแม่เก่งมาก" ใบหน้าของคลาสที่อยู่ใต้ผ้าม่านนั้นคิ้วขมวดเข้าหากันมือของเขากำแน่น คนที่หักหลังตัวเองมาโดยตลอดคือท่านรอง! และกำลังใช้ปุยฝ้ายลูกสาวนั้นเป็นเครื่องมือ เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะหมั้นหรือแต่งงานกับปุยฝ้ายอยู่แล้วเป็นเพียงคำสั่งของพ่อเขาเท่านั้นแต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าใครเป็นกบฏ
"แม่เลี้ยงวางใจได้สิ่งที่พูดมาญานิตาจะจัดการให้แต่ขอเวลาหน่อย"
มือหนาของผู้เป็นแม่ลูบใบหน้าของลูกสาวเบาๆ
"เมื่อกี้นี้แม่ต้องขอโทษที่ทำอะไรวู่วามลงไป"
"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ...แต่ขอร้องอย่าเอาลูกของนิตามาอ้างอีก! เพราะว่านิตาก็จะไม่เอาคนที่ทำร้ายลูกของนิตาไว้เหมือนกัน รู้ใช่ไหมคะถ้านิตาโกรธจะเกิดอะไรขึ้น" สายตาของเธอที่มองตอบแม่เลี้ยงนั้นทำให้แม่เลี้ยงกลัวจนถอยหลังหนี
"เราอย่าเครียดกันเลยลูกแช่น้ำอยู่ไม่ใช่เหรอตามสบายนะ แม่จะให้บอดี้การ์ดทั้งสองคนเฝ้าไว้" แม่เลี้ยงนั้นเดินไปที่หน้าประตูซึ่งญานิตาไม่วางใจเธอเดินมาล็อกประตูทันทีหลังจากแม่เลี้ยงเดินออก
ญานิตาเดินกลับมาที่เดิม เธอเอียงคอหันไปมองตรงผ้าม่านซึ่งเขายังอยู่
"ได้ยินหมดแล้วใช่ไหม"
เขาเดินออกมาจากใต้ผ้าม่าน ใบหน้าของเขาทั้งโกรธและโมโหจนอยากจะวิ่งไปบีบคอแม่เลี้ยงแต่ทำไม่ได้
"เธอได้รับหน้าที่มาฆ่าฉันไม่ใช่เหรอ! ทำไมไม่ทำล่ะทำสิหน้าที่ของเธอจะได้สำเร็จ" มือหนาคว้าจับข้อมือน้อยกระชากเข้าหาตัวเองญานิตาเธอไม่ได้ขัดขืนได้เพียงแต่เงยหน้ามองเขา
"ที่ฉันช่วยคุณในครั้งนี้! ตอบแทนในสิ่งที่ฉันเคยทำร้ายคุณเมื่อ 5 ปีก่อน ก็แล้วกันดูแลตัวเองให้ดีเพราะคนที่ไว้ใจมากที่สุดนั่นคืออันตรายมากที่สุดเหมือนกัน คุณคือหมายหัวอันดับแรกที่ฉันต้องฆ่ารีบไปเถอะ"
"รักผมเหรอ?"
ในขณะที่ญานิตานั้นหันหลังแล้วบอกให้เขาออกไปแต่อยู่ๆ เขากลับพูดคำว่ารักขึ้นจนใบหน้าของญานิตาแดงก่ำเธอหันจ้องมองเขา
"เอาอะไรมาพูด! ฉันเกลียดคุณ เกลียดคุณมากกว่าขี้สะอีก! เราทั้งสองคนหายกันอย่ายุ่งเกี่ยวกันถ้าคุณหลบฉันไม่พ้น ฉันก็จะฆ่าคุณทิ้งตามคำสั่ง" เขากลับไม่กลัวเธอเลยมือหนาทั้งสองข้างคว้าแขนของญานิตานั้นดึงเข้าหาตัวเองจนลำตัวน้อยแนบชิดกับแผงอกเขา
"นี่คุณกล้าท้าทายเหรอ"
"ที่เธอหายไป 5 ปี เธอไปเรียนเป็นนักฆ่ามาเหรอ! จริงๆ เธอก็เก่งมากนี่ทำไมไม่ฆ่าฉันเลย"
"คุณอย่ามาท้าฉันนะ...คุณก็รู้ว่าฉันไม่มีทางเลือก ถ้าฉันฆ่าคุณได้เร็วเท่าไหร่..อื้มมม"
มือหนาคว้ากระชากเอวของญานิตานั้นเข้าหาตัวเองจนแน่นไม่สามารถขยับหนีได้เรียวปากน้อยถูกจู่โจมโดยการจูบ
"อื้ม" เขาจูบลิ้มรสความหวานในปากของเธอลิ้นหยาบนั้นกวาดไปมาด้านในโพรงปากจนถึงเรียวปากน้อย ญานิตาไม่ขัดขืนอย่างเช่นเดิมแถมทั้งยังโต้ตอบด้วยปากบาง
"หยุดนะ! คุณกลับไปเถอะมีเสียงคนมาที่นี่" คลาสหัวเสียมากเขานั้นกำลังได้อารมณ์แต่อยู่ๆ ญานิตานั้นกลับผลักหน้าอกของเขาออกแล้วบอกว่ามีคนมาซึ่งคลาสไม่กล้าที่จะเสี่ยงเพราะเขามาเพียงคนเดียว
หลังจากที่คลาสออกไปจากห้องเขาลงไปทางระเบียงด้านข้าง ส่วนญานิตานั้นได้เพียงแต่เช็ดเหงื่อบนใบหน้าร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เฮ้อ~เธอเป็นอะไรเนี่ยญานิตา...ผู้ชายคนนั้นทำร้ายเธอไม่ใช่เหรอทำไมถึงยังปกป้องเขาอีก" มือทั้งสองข้างตบแก้มตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติแต่ทำไมในใจของเธอนั้นมีแต่เขาผู้ชายที่ใจร้ายกับเธอ
"ก๊อกๆๆ คุณหนูครับ`เสี่ยวเหว่ย`ให้มาเชิญตัวคุณหนูไปร่วมดื่ม
ญานิตานิ่งซึ่งเธอไม่รู้จักคนที่บอดี้การ์ดบอกเมื่อสักครู่เสี่ยวเหว่ยเป็นใครกัน
"เดี๋ยวฉันจะออกไป" เธอนั้นตอบกลับลูกน้องด้านหน้าห้องและรีบแต่งตัวสวมใส่ชุดราตรีชุดเดิมไปตามคำเชิญของเสี่ยวเหว่ย
- ผู้เขียน
