เพลงขวัญเดินไปเปิดประตูห้อง เพราะคิดว่าเป็นบอดีการ์ดที่ตนคุ้นหน้าคุ้นตา แต่เมื่อบานประตูเปิดออก เธอก็ได้พบกับสีหน้าถมึงทึงของชายหนุ่มร่างสูงที่ตนอยากจะหลีกเลี่ยงการพบปะมากที่สุด
“…คุณเมฆ” หญิงสาวพึมพำเสียงแผ่วพลางถอยหลังไปสองก้าว
“ระริกระรี้เชียวนะ เวลาที่ไม่ได้อยู่กับฉันน่ะ” น้ำเสียงทรงพลังเอ่ยอย่างเยือกเย็น ก่อนที่เมฆาจะเข้ามาในห้องแล้วดันประตูให้ปิดลง เสมือนเป็นการปิดกั้นอิสรภาพจากเพลงขวัญไปในตัว
“คุณพูดเรื่องอะไรคะ...” หญิงสาวถามเสียงสั่น สัมผัสได้ถึงอารมณ์คุกรุ่นที่มีมากกว่าครั้งไหน สายตาของเขาเย็นชา เจือไปด้วยความดุร้ายของนักล่าที่พร้อมจะฉีกกระชากเหยื่อเป็นชิ้น ๆ
“อย่ามาทำเป็นใสซื่อหน่อยเลย เพลงขวัญ” เมฆาพุ่งเข้ามาบีบข้อมือเล็กอย่างแรงจนเพลงขวัญต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด “อยากจะรู้จริง ๆ ว่าคนร่าน ๆ แบบเธอ ถ้าโดนฉันเอาสั่งสอนจนลุกไม่ขึ้นมันจะเป็นยังไง”
เมื่อสิ้นสุดคำพูด ริมฝีปา
