เสียงกริ่งหน้าห้องชั้น 22 ดังขึ้นซ้ำ ๆ ทำเอาคนที่กำลังถูกโอบล้อมด้วยห้วงฝันดีอย่างเพลงขวัญต้องฝืนลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกะพริบเบา ๆ เพื่อปรับให้สายตาสู้แสงมือถือ
“สี่ทุ่ม…ใครมาหาในเวลาแบบนี้กันนะ”
เรือนกายผอมบางค่อย ๆ หย่อนปลายเท้าลงบนพื้นห้อง เพลงขวัญเดินตรงไปยังบานประตูเพื่อปลดล็อก เพราะคิดว่าเป็นเอริคแน่ ๆ เมฆาคงทราบเรื่องที่เธอไม่สบายเข้าแล้ว อาจจะมาไถ่ถามอาการ หรือไม่ก็คงเซ้าซี้ถามว่าใครเป็นคนพาไปส่งโรงพยาบาล เพราะข่าวโคมลอยบอกว่าเป็นปกรณ์ที่อุ้มเธอไป
ดวงตากลมที่ยังสู้แสงไม่ไหวเมื่อครู่เบิกกว้างทันทีที่ประตูเปิดออก ร่างอวบอัดในชุดแซ็กสีดำสนิทพร้อมช่อดอกไม้ช่อโตในมือยืนประจันหน้ากับเพลงขวัญ ดวงตาสีฟ้าอ่อนของหล่อนเต็มไปด้วยประกายแห่งความจงเกลียดจงชังอย่างปิดไม่มิด
“เธอคือเรญ่าใช่ไหม”
เพลงขวัญกลืนน้ำลาย พยักหน้าลงเบา ๆ เป็นการตอบรับ
“งั้นเหรอ ได้ข่าวว่าป่วย
