ภายในห้องโถงที่แขกเหรื่อกลับไปแล้วเหลือเพียงแค่คนของสกุลเสวี่ยที่อยู่รวมตัวกัน
หลินฉงหยูได้รับถุงเงินเป็นรางวัลในการสร้างสรรค์ขนมหวานที่ทำให้มีคำชื่นชมจากแขกเหรื่อ ในขณะที่โจวเยี่ยนหงได้รับกำไลหยกจากหม่าหรูหรง นางจึงมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มที่ยินดีกับสิ่งที่ได้รับ
อันเหม่ยจิงเองก็ยิ้มออกมาด้วยความชอบใจ ไม่คิดว่าแม่สามีของตนจะเลือกข้างอย่างชัดเจน การมอบกำไลหยกให้นั่นหมายความว่าไว้วางใจจะให้โจวเยี่ยนหงดูแลสกุลเสวี่ยในฐานะหลานสะใภ้ จึงยินดีกับเรื่องนี้มากและหันไปพูดกับหลินฉงหยูเพื่อทับถมนาง
“อย่าได้ดีใจไป ขนมซงปิ่งที่เจ้าทำ ข้าชิมก็รู้แล้วว่าใช้วัตถุดิบชั้นดี น้ำผึ้งรสชาติประหลาดนั้นก็เช่นกัน ราคาจะต้องสูงมากแน่ ไม่รู้ว่าใช้เงินของสกุลเสวี่ยในการทำขนมเหล่านั้นมากน้อยแค่ไหน เรื่องนี้ข้าต้องตรวจสอบให้แน่ชัด” อันเหม่ยจิงกล่าวกับหลินฉงหยูด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
“จะมากจะน้อยแต่ก็ไม่ใช่จะทำทุกวัน
