บัณฑิตเสวี่ยอี้เทียนในวัยยี่สิบเอ็ดกำลังท่องตำราที่ได้มาจากพี่ชายอย่างขะมักเขม้น บ่าวข้างกายอย่างอาเหมายกน้ำชาเข้ามาให้ก่อนจะออกไปอย่างเงียบ ๆ
โหรวเซ่าฉีที่เพิ่งกลับมาจากห้องพระแล้วเห็นอาเหมาที่เดินออกมาจากห้องตำราก็เรียกให้เข้ามาหา
“คุณชายรองยังอ่านตำราอยู่อีกหรือ”
“ขอรับ” อาเหมาตอบแล้วโค้งศีรษะเพื่อเดินไปทางอื่นเมื่ออีกฝ่ายโบกมือให้เขาไป
หญิงวัยสี่สิบตอนต้นมองไปยังประตูหน้าห้องตำราของเรือนเล็กด้วยสายตาที่ห่วงใย รู้ว่าบุตรชายนั้นพากเพียรแค่ไหน ขนาดวันนี้เสร็จจากช่วยงานเลี้ยงของเหล่าฮูหยินก็ยังกลับมาอ่านตำราอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เพราะมีความตั้งใจจะสอบเป็นขุนนางเข้าวังหลวงด้วยตนเองโดยไม่อาศัยอำนาจของบิดา
“ฉีฉี” เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้โหรวอี๋เหนียงหันไปด้วยใบหน้าที่ยินดี ผู้ที่เรียกนางเช่นนี้ก็มีแต่สามีเท่านั้น
“ท่านพี่” นางเอ่ยเสียงเบาแล้วโค้งศีรษะเล็กน้อยให้แก่เสนาบดีเสวี่ย
