สถานการณ์ภายในห้องของเสวี่ยฮูหยินเต็มไปด้วยความตึงเครียด โจวเยี่ยนหงที่เจ็บปวดร้าวไปทั้งดวงใจกับการแสดงความรักอย่างเปิดเผยของคู่หมั้นถึงกับนั่งนิ่งทำตัวไม่ถูก มือไม้ไร้เรี่ยวแรงที่ยิ่งนั่งดูความรักของเขาก็ยิ่งดูเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน
“ท่านแม่ได้โปรดไตร่ตรองให้รอบคอบอีกครั้ง หน้าที่อบรมนางให้เป็นของท่านเถิด อย่าได้รบกวนโจวฮูหยินเลย” เสวี่ยเหวินเจิ้งยกมือคำนับมารดาเพื่อขอร้อง
“ดีจริง ๆ บุตรชายของข้าช่างประเสริฐนัก” อันเหม่ยจิงพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธขึ้ง ลำตัวสั่นเทาด้วยความโกรธ แววตาที่มองบุตรชายนั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง
“ท่านป้า เช่นนั้นก็ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ จริง ๆ แล้วการพานางกลับไปสกุลโจวก็ไม่ใช่ธรรมเนียมที่เคยมีมาก่อน” โจวเยี่ยนหงถอดใจกับแผนการของตน ยิ่งฝืนไปคนเจ็บปวดก็เป็นนาง
“แต่การให้สตรีอยู่เรือนฝ่ายชายมันก็หาใช่ธรรมเนียมที่มีมาแต่ก่อนไม่” อันเหม่ยจิงแย้งขึ้นมา พลางมองหน้าตัวต้นเรื
