16 หงุดหงิด
1346 คำ
16 หงุดหงิด
“ใครใช้ให้พาคนนอกเข้ามา!” อิคารัสกระแทกเสียงถามป้าลูซี่กับโจนาธานที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“ป้าเป็นคนโทรเรียกคุณหมอมาเองค่ะ หนูบัวอาการหนักมาก ไข้ขึ้นจนเกือบช็อค ป้าคงไม่สบายใจถ้าปล่อยให้เธอตายไปต่อหน้าต่อตา”
“ถ้าจะตายก็ปล่อยให้ตายไปสิครับ ป้าก็รู้ว่าที่นี้คือแหล่งเก็บอาวุธสงคราม ถ้ามีคนนอกเข้ามาสร้างความวุ่นวายจะทำยังไง”
“คุณหมอคนนี้คือคุณหมอประจำตระกูลของคุณอิคารัสนะคะ คงไม่ได้มีอะไรหรอก”
อิคารัสถอนหายใจพรืดใหญ่ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหันไปถามโจนาธานที่เอาแต่ก้มหน้าหงุด
“แล้วใครเป็นคนพาเธอออกมาจากห้อง”
ทั้งสองคนเงียบกริบ ไม่มีใครกล้าตอบคำถามจนอิคารัสต้องถามย้ำอีกรอบด้วยน้ำเสียงเข้มขึ้น
“ใครเป็นคนพาผู้หญิงคนนั้นออกมา”
“ผมเองครับ” โจนาธานตอบแล้วนิ่งไป ป้าลูซี่กลัวว่าโจนาธานจะเดือดร้อนเลยรีบออกโรงปกป้อง
“อย่าโกรธคุณโจนาธานเลยนะคะ เขาไม่ได้อยากทำแบบนั้นหรอก แต่ป้าเป็นคนขอให้เขาช่วยเอง”
อิคารัสตวัดตามองโจนาธานด้วยสายตานิ่งเรียบ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ถอนหายใจพรืดใหญ่
“ต่อไปห้ามให้ใครพาคนนอกเข้ามาอีกถ้าไม่ได้รับอนุญาต” เขาสั่งเสียงเรียบ “ผมขอคุยกับโจนาธานสองคนครับ”
ป้าลูซี่ปรายตามองโจนาธานด้วยความเป็นห่วง แต่คิดว่าอิคารัสคงไม่กล้าทำอะไรเพราะสองคนนี้โตมาด้วยกัน มีความสนิทสนมกันพอสมควร
“ผมขอโทษนะครับนาย ที่อุ้มบัวบูชาออกมาจากห้อง ตอนนั้นอาการเธอหนักจริงๆ ผมสงสารเธอ”
“เรื่องนั้นกูไม่ได้ติดใจอะไรหรอก แต่เรื่องที่กูติดใจคือ…ทำไมมึงถึงไม่กล้าเอาผู้หญิงคนนั้น”
“เพราะเธอเป็นผู้หญิงของนายไงครับ” โจนาธานรู้นิสัยของอิคารัสดีว่าคิดอะไรอยู่ อิคารัสเป็นคนปากแข็ง บางครั้งปากไม่ตรงกับใจ คิดอย่างทำอย่าง ลองเขาไปแตะต้องบัวบูชาขึ้นมาจริงๆ มีหวังคืนนี้ได้กลายเป็นศพแน่ “นายยกบัวบูชาให้ผมก็จริง แต่นายไม่ได้ยกให้จริงๆ”
“…” อิคารัสนิ่งงัน นิ้วใหญ่เคาะขอบโต๊ะเป็นจังหวะพรางใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มไปมา เชื่อแล้วว่าโจนาธานคือลูกน้องที่รู้ใจเขาที่สุด “มึงก็เลยไม่ทำใช่ไหม”
“ใช่ครับ ผมไม่อยากมีปัญหากับนายทีหลัง ถ้าเกิดวันนึ่งนายหลงรักเธอขึ้นมาจริงๆ นายอาจจะฆ่าผมทิ้งก็ได้”
“ไร้สาระ! กูไม่มีทางรักน้องสาวของไอ้สารเลวหรอก กูไม่ฆ่าทิ้งตั้งแต่วันแรกก็บุญหัวแล้ว”
“แต่ผมไม่เคยเห็นนายพาใครมาที่นี่”
“แล้วมึงจะให้กูพาไปที่ไหน โรงแรมหรอ” อิคารัสเค้นหัวเราะในลำคอด้วยความตลกขบขัน “ทำไม มึงคิดว่ากูชอบผู้หญิงคนนั้นหรอ”
“ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่คิดอยู่เป็นจริงหรือเปล่า อย่างวันแรกนายสั่งให้ลูกน้องเอาตัวบัวบูชาไป แต่นายก็ไม่ได้สั่งให้พวกมันทำจริง” วันนั้นหลังจากที่บัวบูชาสลบไป อิคารัสก็สั่งให้ลูกน้องปล่อยแล้วเขาก็เป็นคนอุ้มเธอเข้าห้อง จากนั้นก็ลงมือถอดเสื้อผ้า แสร้งทำว่าเธอถูกลูกน้องข่มขืน “หากเป็นเมื่อก่อน นายคงไม่ได้บอกให้พวกนั้นหยุด”
“แล้วยังไงวะ มึงก็เลยมโนไปว่ากูชอบสินะ”
“ไม่รู้สิครับ แม้กระทั่งเรื่องที่นายยกบัวบูชาให้คุณจางเหลียง นายรู้ว่าคุณจางเหลียงไม่ได้ชอบผู้หญิงเอเชีย แล้วถ้าคนนั้นไม่ใช่คุณจางเหลียงล่ะครับ นายจะกล้ายกเธอให้จริงหรือเปล่า”
“พอเถอะโจนาธาน กูไม่อยากฟังแล้ว!” เมื่อถูกต้อนจนมุม อิคารัสแก้เขินด้วยการขึ้นเสียงใส่อีกฝ่าย ทำให้โจนาธานลอบอมยิ้ม “เลิกคิดไปเลยว่ากูชอบผู้หญิงคนนั้น มึงก็รู้ว่ากูมีความรักไม่ได้”
“แล้วนายจะอยู่แบบโสดๆไปจนวันตายเลยหรอครับ ผมว่าลึกๆแล้วนายเองก็ต้องการใครสักคน เพียงแค่นายกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบในอดีต”
“มึงก็รู้ว่าศัตรูกูเยอะ ถ้าเกิดพวกมันรู้ว่ากูมีแฟน รับรองว่ามันฆ่าเธอแน่”
“งั้นนายก็ปกป้องเธอสิครับ ผมเชื่อว่านายทำได้ เพียงแค่นายยังไม่เจอคนที่ใช่”
“ไม่หรอก…” อิคารัสเม้มริมฝีปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง “ต่อให้เจอคนที่ใช่ กูก็ไม่สามารถรักเธอคนนั้นได้หรอก มึงก็รู้ว่ากูมันเป็นตัวอันตราย”
“ผมเชื่อว่าสักวันนายจะเจอคนคนนั้น คนที่เข้ามาเปลี่ยนความคิดนาย เข้ามาเปลี่ยนเส้นทางในชีวิต แล้ววันนั้นนายจะรู้เองว่าความสุขที่ตามหาไม่ใช่ทางที่เดินอยู่” โจนาธานที่หวังดีกับเจ้านาย เตือนด้วยความเป็นห่วง อยากให้อิคารัสยอมเปิดใจเสียที คนเราอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีความรัก ไม่แน่...ที่อิคารัสเป็นแบบนี้เพราะเขาแค่ยังไม่เจอคนที่ตามหา คนที่จะเข้ามาเปลี่ยนดำให้เป็นขาว เปลี่ยนร้ายให้เป็นดี
เส้นทางที่ไม่ได้โรยไปด้วยกลีบกุหลาบเต็มไปด้วยอันตราย มันไม่ได้มีความสุขอย่างที่คิด บางทีที่ต้องทำเพราะคำว่าหน้าที่ต่างหาก
“แล้วยังไง มึงจะบอกให้กูมีเมียแล้วออกจากการเป็นมาเฟียงั้นหรอ”
“ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากให้นายทำ เพราะผมไม่อยากให้นายเป็น…เอ่อ…เหมือนคุณมาเชลโล่”
“พ่อกูแค่โดนไอ้สวะนั่นหักหลัง ไม่ได้ตายเพราะศัตรู!”
“แล้วถ้าสิ่งที่เราคิดไม่ใช่ความจริงล่ะครับ ถ้าเกิดว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด เหมือนแม่กับน้องสาวของนายล่ะ”
“นี่มึงโดนผู้หญิงคนนั้นปั่นหัวมาใช่มั้ยห้ะโจนาธาน จู่ๆทำไมถึงได้เข้าข้างมัน!” อิคารัสรู้สึกหัวร้อนขึ้นมาทันที โจนาธานก็แค่หลงเล่ห์เหลี่ยมของผู้หญิง หัวอ่อนแบบนี้ตามใครไม่ทันหรอก
พวกมารยาร้อยเล่มเกวียนมันเชื่อใจไม่ได้ คงจะคันมากสินะถึงได้อ่อยลูกน้องของเขาจนถึงขั้นเปลี่ยนความคิด ถ้าคันมากๆ เดี๋ยวคืนนี้เขาจะแก้คันให้เอง!
“ไม่มีใครปั่นหัวผมได้ทั้งนั้น ผมแค่ลองคิดต่าง เผื่อว่าสิ่งที่เราคิดไม่เป็นความจริง แล้วนายจะเสียใจทีหลังนะครับ”
“กลัวเบื่อมึงจริงๆเลยโจนาธาน นี่มึงเป็นอะไร! มึงจะบอกให้กูสงสารผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม พูดมาสิ” อิคารัสผลักอกลูกน้องคนสนิทด้วยอารมณ์โกรธ
ให้ตายเถอะ! แม่นั่นเอายาอะไรให้มันกิน ถึงได้เปลี่ยนฝั่งเร็วขนาดนี้
“แล้วนายทำได้ไหมล่ะครับ คุณบัวบูชาก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ นายเกลียดทัชกร ก็ไม่น่าไปลงที่เธอเลย”
“ทำไมกูจะทำไม่ได้ หรือมึงชอบผู้หญิงคนนั้น”
ทั้งห้องเงียบกริบทันที เช่นเดียวกับอารมณ์ของอิคารัสที่เริ่มเดือดขึ้นเรื่อยๆจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่
“เปล่าครับ ผมไม่ได้ชอบ ผมก็แค่สงสารเธอ”
“ให้มันจริงเถอะ อย่าให้รู้ทีหลังนะว่าโดนผู้หญิงหลอก” แค่คิดว่าโจนาธานชอบผู้หญิงคนนั้น จู่ๆเขาก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ หงุดหงิดจนอยากไปจัดการนังแพศยาที่บังอาจให้ท่าลูกน้องของเขา แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว “จะไปไหนก็ไปเถอะ กูอยากอยู่คนเดียว”
อิคารัสออกปากไล่ โจนาธานปรายตามองแล้วลอบยิ้มให้กับอาการหัวร้อนของอีกฝ่าย หงุดหงิดแบบนี้หมายความว่ายังไงนะ กลัวเขาโดนผู้หญิงหลอกหรือกลัวเขาชอบบัวบูชากันแน่
ชักอยากจะเห็นจุดจบของพวกปากเก่งแล้วสิ
----------
- ผู้เขียน
