"ค่ะ " ร่างเล็กเดินหายเข้าไปในห้องนอน ทับทิมร้องไห้ >"#หมอขิง
"ฮึก ฮึก ฮื่อออ "
"ผ้าเช็ดหน้ามั้ย หน้าเละหมดแล้ว"
"ไม่เป็นไร ขอบใจ" ฉันเดินลงมาจากห้องพักของโรงพยาบาลทั้งน้ำตา เพราะความหูเบาเชื่อคนง่ายบวกกับหมดที่พึ่งอีกทั้งยังมีอีกหลายๆอย่างฉันก็เลยตดสินใจทำสิ่งที่น่าอับอายลงไป เกือบจะเสียมิตรภาพดีๆไปเพราะบ้ายุ เชื่อคนอื่นโดยที่ไม่ฟังคำตัดสินใจของตัวเอง
"ผมไปส่งมั้ย ดูคุณไม่ไหวนะ"
"อย่าดีกว่าค่ะ อย่ามายุ่งกับผู้หญิงอย่างฉันเลย คุณกลับไปเถอะ "
"ขิงครับ ผมอยากให้ขิง ลองเปิดใจอีกสักครั้ง จะได้มั้ย "
"ฮึก "
"สัญญาว่าครั้งนี้จะตั้งใจ หยุดร้องไห้เถอะนะ "
"คนบ้า ขิงทำเรื่องน่าอายขนาดนี้แล้ว คุณยังอยากคบผู้หญิงอย่างขิงอยู่อีกหรอ"
"ขึ้นรถนะผมไปส่ง " ฉันต้องยอมใจอ่อนให้กับคนตรงหน้า ยอมขึ้นรถไปกับเขาเพราะฉันเหนื่อยที่จะเถียง เหนื่อยที่จะหาเหตุผลล้านแปดมาอ้างให้เขายอมกลับไป เพรา
