ยามนั้นลมเย็นพัดผ่านรอบระเบียงเรือนหลักของจวนสกุลสวี่ สวี่จื่อเฟิงและไป๋ซืออวี่นั่งพูดคุยกันอยู่ที่ศาลาไม้ไผ่ด้านข้างเรือนใหญ่ ข้างๆ คือเสี่ยวไป๋ที่นั่งเล่นพร้อมผักกาดขาวของโปรดและผลไม้บางส่วน แต่ไม่ค่อยแตะต้องนักเพราะตอนนี้สิ่งที่มันสนใจคือกระต่ายขาวอีกตัวที่อยู่ตรงหน้า
“ดูสิท่านพี่ พอเจอสาวแล้วก็ไม่ตะกละเช่นเคย”
“ดีแล้ว พุงกลมๆ ของมันจะได้ยุบลงเสียบ้าง” สวี่จื่อเฟิงกล่าวขึ้น พร้อมกับมองแววตาเปล่งประกายมีความสุขของภรรยาด้วยความรักใคร่
“ท่านพี่ได้มันมาจากที่ใด” นางหันมาถามเขา
“วันก่อนข้าได้ยินบ่าวในเรือนพูดคุยกันว่าจับกระต่ายขาวได้ จะย่างมันกิน ข้าเลยซื้อมันมาด้วยเงินหนึ่งตำลึง คิดว่าจะเอามาเป็นเพื่อนให้เสี่ยวไป๋ของเจ้า ไม่คิดว่ามันจะเป็นตัวเมีย”
“หนึ่งตำลึงเชียวหรือ นี่ท่านคิดอะไรอยู่” นางถามด้วยความตกใจ ก่อนจะถอนหายใจ ลืมไปว่าสามีของนางไม่เหมือนผู้ใด และไม่มีผู้ใดทุ่มเทเพื่อความสุขข
