ลำธารใสตรงหน้ามีแสงแดดตกกระทบผิวน้ำเป็นประกายระยิบระยับ ไป๋ซืออวี่นั่งอยู่บนก้อนหินริมลำธาร แขนเสื้อพับขึ้นเล็กน้อย ขณะหย่อนเท้าลงแช่น้ำ ดวงตาหงส์มองตามแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างธารน้ำ
“เจ้าเป็นบุรุษ กินแต่ผลไม้ ไม่กินเนื้อสัตว์ จะมีแรงหรือ ตอนที่มาอยู่ที่นี่แรกๆ ข้าเห็นเจ้าล่าสัตว์ทุกวัน” นางถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ไม่รู้ว่าจะทำให้เขาขุ่นเคืองหรือไม่ แม้จะเปิดใจยอมรับเขาในฐานะสามี แต่ลึกๆ นางเองก็ต้องระวังตัวอยู่ทุกขณะ
“ข้าไม่อยากให้เจ้าเกลียดข้า” ชายหนุ่มสบตานางแวบหนึ่ง ก่อนหลุบตาลง
“เกลียดหรือ”
“ครั้งล่าสุดที่ข้าพาเสี่ยวไป๋มา เจ้าขอชีวิตมันไว้ เมื่อวานนี้ข้าเกือบฆ่ามัน เจ้าบอกว่า... เกลียดข้า”
หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าทุกคำพูดของนางเขาจะเก็บมาใส่ใจถึงเพียงนี้ ก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วอธิบายในสิ่งที่เขากังวล
“ข้ารักษาคน รู้จักคุณค่าของชีวิตดี แต่ข้าก็ไม่ใช่คนใจร้ายถึงข
