สายฝนยังคงโปรยปรายต่อเนื่อง ส่งเสียงครืนๆ แทรกเข้าไปในความเงียบของยามค่ำคืนที่มืดมิด
ใต้ผ้าห่มหนาผืนเดิม สองร่างนอนแนบชิดกันเป็นครั้งแรก สวี่จื่อเฟิงนอนหลับไปแล้ว สีหน้าของเขาดูสงบลง จนกระทั่งเสียงสะอื้นเบาๆ ดังขึ้นกลางความเงียบ
“ไม่ ข้า… ข้าไม่ได้ทำ อย่าทำ… อย่าลงโทษข้า อย่า...”เสียงครางในลำคอ สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว มือของสวี่จื่อเฟิงกำผ้าห่มแน่น ร่างกายสั่นเทาเหมือนถูกบีบคั้นด้วยฝันร้าย ดวงหน้าคมเข้มเครียดขึงขมวดคิ้วแน่น
“อย่าฟาดข้า… ข้าเจ็บ… ท่านพ่อ… ท่านแม่… ช่วยด้วย”
ไป๋ซืออวี่ตื่นขึ้นด้วยความตกใจ นางรีบหันมาหาเขา ภายใต้แสงจากตะเกียงที่ยังไม่มอดดับ กระทบใบหน้าที่เปียกเหงื่อและมีน้ำตาไหลริน
“จื่อเฟิง เจ้า… ฝันร้ายหรือ” นางแตะไหล่เขาเบาๆ แต่ทันทีที่สวี่จื่อเฟิงลืมตาตื่น ดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก หอบหายใจแรง ราวกับยังอยู่ในฝันที่ถูกหลี่ฉางเฟยทรมานอยู่
“ข้าเห็นเขา เขายังไม่ต
