เล่ห์พรางใจนายมาเฟีย

ไม่ใช่โจรกระจอก

ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่กำลังทำแผลให้ ในขณะที่เจ้าตัวก็ร้องไห้ฟูมฟายไปพร้อมกันด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ

“แค่ถูกผู้ชายทิ้งก็ต้องร้องไห้?”

“อย่ามายุ่งจะได้ไหม? ฉันทำแผลให้ก็ถือว่าเป็นบุญคุณมากแล้วนะ อีกเดี๋ยวอยากจะลงตรงไหนก็บอก ฉันจะได้พาคุณไปส่งตรงนั้น แต่ขอแค่อย่างเดียวอย่ากลับมาวนเวียนอยู่ในชีวิตของฉันอีกเป็นอันขาด”

เธอได้ยินเสียงเขาสบถ มือขาวผ่องกดลงไปตรงบาดแผล ในขณะใช้ผ้าที่เป็นเสื้อเพื่อเอาไว้ออกกำลังกาย ที่เธอทิ้งไว้ภายในรถ เพื่อเอามากดห้ามเลือดไว้ก่อน มันคือขั้นตอนของการปฐมพยาบาลแบบเบื้องต้นเท่านั้น และมันไม่สามารถจะทำให้เลือดหยุดไหลขาดได้ แต่อย่างน้อยก็ยังจะพอช่วยให้บรรเทา

“กดเอาไว้แบบนี้ก่อน ในรถของฉันมันมีแค่กล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นเท่านั้นแหละ แล้วแผลของคุณมันก็ฉกรรจ์จนเกินไป เราจะต้องหาสถานที่เพื่อเย็บปิดปากแผลให้สนิท”

เธอคิดเหมือนกำลังตัดสินใจ ให้กับผู้ชายแปลกหน้าที่เธอไม่เคยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อน

ส่วนตอนนี้ร่างใหญ่ก็กำลังรู้สึกเจ็บปวดและทรมานไปทั่วร่างกาย แต่ก็ยังกลั้นใจนิ่งดูอีกฝ่ายเป็นคนทำแผลให้เขาจนเสร็จแล้วนั่นแหละ

ในขณะทำแผลสายตาของวริญญาเผลอเลื่อนขึ้นไปมอง ตั้งแต่หน้าท้องเกร็งแน่นที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ถึงแม้ใบหน้าคมคร้ามจะดูซีดเซียว แต่ทว่ากลับมีความหล่อเหลา กระทั่งเค้าโครงหน้าของโจรปล้นธนาคารก็ไม่มีให้เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว

“บาดแผลของคุณมันอยู่ตรงกับจุดสำคัญ หากคุณไม่ยอมไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล คุณก็ต้องหาสถานที่รักษาตัวให้ดีๆ กว่านี้ คุณพอจะมีสถานที่แบบที่ว่านั่นหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนั้นออกมา ชายหนุ่มส่ายหน้าและไม่คิดจะพูดอะไรต่อ และก็พอรู้แล้วว่าเธอไม่น่าจะคิดร้ายหรือเป็นอันตรายใดๆ แต่ก็ยังไม่น่าไว้วางใจอยู่ดี อีกทั้งยังมีความหวาดระแวงแฝงอยู่ในดวงตาคู่คม

“อย่ามาลูกเล่นกับผมนะ คุณจะเอาผมไปส่งให้ตำรวจก็พูดมาเถอะน่า”

เธอรู้ดีว่าการกระทำเช่นนั้นมันจะทำให้เธอพ้นภาระ และพ้นอันตรายตามที่เขาว่ามาทุกอย่าง เพราะบางทีหากเขาถึงมือของตำรวจ หญิงสาวก็มั่นใจได้ว่าเขาจะปลอดภัยดี

แต่ก่อนที่เธอจะคิดอะไรมากไปกว่านั้น อยู่ๆ มือใหญ่กว่าก็ยื่นมาคว้าจับมือของวริญญาเอาไว้

หมับ!

“ผมไม่ใช่อย่างที่คุณคิด...ผมไม่ใช่โจรปล้นธนาคารกระจอกอย่างพวกนั้นหรอก คุณน่าจะเข้าใจผมผิดนะ”

หญิงสาวสะดุ้งขึ้นมาราวกับเขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เจ้าของร่างใหญ่พูดได้เพียงแค่นั้นเขาก็หมดสติไป

นั่นเองที่ทำให้วริญญาต้องคิดและรีบตัดสินใจในทันที...

แสงแดดที่ส่องลอดช่องลงมาจากหน้าต่าง ทำให้คนที่สลบไปค่อนข้างนานตลอดทั้งคืนรู้สึกตัว เมื่อได้กลิ่นของอาหารเช้าที่กำลังโชยมาเข้าจมูกของร่างใหญ่ ทำให้เขารู้สึกถึงการยังมีลมหายใจ

ภายในคอนโดเล็กๆ ซึ่งตั้งอยู่ไม่ห่างจากโรงพยาบาล และยังคงมีรายงานข่าวเกี่ยวกับการปล้นธนาคารขึ้นอยู่บนหน้าจอโทรทัศน์

เจ้าของร่างสูงกดองศาหน้าลงมองตัวเอง ก่อนชะโงกหน้าขึ้นมองเห็นเงาของเจ้าตัวในกระจกบานใหญ่ ซึ่งตั้งฉากอยู่กับพื้นห้อง

เขากวาดสายตามองไปรอบห้อง มองดูการตกแต่งที่อยู่ภายในและสิ่งของทุกอย่าง ก็พอจะเดาทางได้ว่าเป็นห้องของผู้หญิง เมื่อประตูห้องถูกเปิดออกก็เห็นภาพน่ารักที่ดูสะดุดตา เพราะวริญญาอยู่ในชุดพยาบาล ซึ่งสวมผ้ากันเปื้อนลายกระต่าย ซึ่งเธอเองก็มีทีท่าทางตกใจที่เห็นชายหนุ่มตื่นขึ้นมาในเวลาชั่วข้ามคืน

“ทำไมถึงฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้คะ เมื่อวานคุณยังทำท่าเหมือนจะจับไข้อยู่เลยนะ แต่เช้ามาดันรู้สึกตัวได้เนี่ย น่าจะเกินมนุษย์มนาไปแล้วนะคุณ!”

เขาไม่ตอบคำถามของหญิงสาว แต่กลับเอ่ยถามเธอออกไปอย่างรู้สึกสงสัยว่า

“คุณพาผมมาที่นี่ได้ยังไง?”

“ฉันเห็นว่าคุณน่ะสลบไป ก็เลยจำเป็นต้องพาคุณมารักษาตัวที่นี่ แล้วก็ให้ยามข้างล่างช่วยเป็นคนแบกคุณขึ้นมาอีกที...จบนะ”

วริญญาอธิบายให้อีกฝ่ายฟังเพียงแค่นั้นที่เป็นสาระสำคัญ ส่วนที่บอกกับยามไปนั่นว่าทั้งสองคนเป็นแฟนกันเธอขอละเอาไว้

“แล้วนั่นคุณกำลังจะไปไหน?” เขาถามในขณะที่มองตามการกระทำของร่างบางอย่างไม่ค่อยไว้วางใจ

“ฉันจะต้องไปทำงาน แล้วนี่ก็คืออาหารที่คุณจะต้องกินมันเข้าไป ฉันไม่สามารถจะอยู่ดูแลคุณได้ตลอดหรอกนะ ถ้าคิดว่าไหวแล้วอยากจะออกไปจากห้องของฉันตอนไหน ก็ช่วยล็อคประตูห้องให้ด้วยแล้วกัน...ขอบคุณ”

“ ไม่กลัวหรือไงว่าเอาโจรผู้ร้ายเข้ามานอนในห้องแล้วตำรวจจะตามมาจับ”

“กลัวสิ แต่ที่ทำให้ไม่กลัวก็เป็นเพราะ ฉันน่ะกลัวผีมากกว่าคน แล้วถ้าคุณเป็นผู้ร้ายจริงๆ อย่างมากฉันก็แค่เอาตำรวจมาจับ แต่ถ้าเกิดตายแล้วกลายเป็นผีสิงอยู่ในรถของฉัน คราวนี้ใครจะมาช่วยฉันได้อีกละ”

“ชิ ผู้หญิงหน้าตาแบบนี้ผีที่ไหนเขาจะไปหลอกลง”

วริญญาเพิ่งจะผ่านการถูกผู้ชายหักอกมาหมาดๆ อันที่จริงก็ไม่ค่อยจะปลื้มอยู่แล้ว แต่เมื่อยิ่งมาเจอเข้ากับผู้ชายปากม้า เธอก็เลยไม่คิดว่าจะเกรงกลัว

“ก็เพราะสิ้นคิดแบบนี้ไง ถึงได้ไปทำอาชีพที่ไม่เหมือนชาวบ้านเขา สนุกดีไหมล่ะ ที่ต้องวิ่งหนีตำรวจอย่างหัวซุกหัวซุนแบบนั้นน่ะ”

เขามองเธอตาขวาง แต่ถึงแม้วริญญาจะรู้สึกกลัวอยู่บ้าง แต่อย่างน้อยเพราะบาดแผลที่เธอเพิ่งจะเย็บให้เขาแล้วเสร็จในตอนที่เขาสลบไป มันก็จะทำให้ชายหนุ่มขยับตัวได้ไม่สะดวกอย่างที่เจ้าตัวคิด

“แค่ขยับตัว บาดแผลของคุณก็จะเปิดขึ้นมาอีก คราวนี้ถ้าฉันไม่อยู่ที่ห้องแล้วแผลของคุณมันถูกเปิดออกจนเลือดไหลไม่หยุด ขอบอกตามตรงเลยว่าใครก็ช่วยคุณไม่ได้ เพราะฉะนั้น คุณช่วยทำตัวเป็นเด็กดี ว่านอนสอนง่าย ทำตามคำที่หมอแนะนำ และอยู่ในห้องเงียบๆ จนกว่าฉันจะกลับมาก็แล้วกันนะ”

“แล้วถ้าฉันต้องการคนอยู่ดูแลตลอดเวลาละ จะเป็นยังไง?”

เขาพูดพร้อมกับฉวยคว้าเอาแขนกลมกลึงของวริญญาไว้ได้ทัน หญิงสาวกรีดร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ แต่กว่าจะได้สติก็ถูกชายหนุ่มพลิกเอาตัวของเธอนั้นลงมานอนอยู่ใต้ร่างของเขาและ เห็นแววตากระหายใคร่ซึ่งเคลือบแฝงไปด้วยความเย็นชา หัวใจของวริญญาถึงกับแทบจะหลุดร่วงลงไปกองอยู่กับพื้น