วันต่อมา
เวียงพิงค์
“อื้อหื้อ กลิ่นอะไรน่ะหอมจัง”เสียงทุ้มนุ่มละมุนฟังแล้วดูอบอุ่นทำให้ฉันหันไปมองที่ท่านเจ้าสัวทันที
“ข้าวต้มกุ้งค่ะ^_^”ฉันตอบท่านเจ้าสัวไปที่ตอนนี้เขาเดินมาช้อนหลังฉันแล้วเอามือหนาสอดเข้ามาโอบเอวฉันไปแนบกายเขา กลิ่นหอมอ่อนๆของท่านเจ้าสัวช่างทำให้ฉันผ่อนคลายและเสพติดมันเข้าอย่างไม่รู้ตัว พอรู้ตัวอีกทีฉันก็อยากจะได้กลิ่นของเขาตลอดเวลาซะแล้วสิ
“ฟอดดดด น่ากิน”เขาเอ่ยบอกฉันหลังจากที่เขากดปลายจมูกลงมาบนแก้มของฉันสองฟอด ฉันก็อมยิ้มขึ้นมาอย่างเขินอาย
“อะไรคะ...ที่ว่าน่ากินน่ะ? ”ฉันเอ่ยถามท่านเจ้าสัวไปและหันมาจับทัพพีคนลงไปในหม้อข้าวต้มกุ้งที่กำลังเดือดปุดๆและส่งกลิ่นหอมฟุ้งอยู่
“หนูผิง”เสียงแผ่วเบากระซิบที่ข้างหูฉันพลางผ่อนลมหายใจเป่าลดที่ต้นคอฉันทำให้ฉันสยิวเสียวซ่านรีบหดคอแทบไม่ทัน
“ป๋าอ่ะ!”ฉันหันไปโวยใส่เขาพลางย่นจมูกใส่เขาด้วยท่าทางที่คิดว่ามันน่ารัก ท่านเจ้าสัวจึงยื่น
