“ปะ เปล่าค่ะ” เขาเป็นถึงเจ้านายจะพูดจะจาก็ต้องมีหางเสียง แรกๆ อาจไม่ค่อยชินเพราะฉันไม่รู้แต่แรกว่าเขาคือใคร
“ผมขอโทษ”
“เรื่องอะไร ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ”
“ถ้าคุณอยากขอโทษผมจริงๆ คงไม่ปล่อยให้ผมรอนานขนาดนี้” ทำหน้าไม่ถูกแล้วก็พูดไม่ออกด้วย
“ฉันอึดอัดจริงๆ ทำไมคุณไม่บอกฉันตั้งแต่ตอนนั้น”
“คุณไม่รู้จริงๆ เหรอว่าผมเป็นใคร” เขาเลิกคิ้วถามจริงจัง คนอื่นเขารู้กันหมดแล้วว่าคุณควินต์หน้าตาเป็นแบบไหนมีแต่ฉันเนี่ยแหละ
“ไม่ แล้วก็ไม่ได้สนใจด้วย ค่ะ” เกือบลืมหางเสียง
“เชื่อว่าคุณอึดอัดจริง”
“บะหมี่ได้แล้วครับ” ฉันเลือกร้านบะหมี่ที่ไม่ใกล้กับบริษัทเพราะกลัวจะเจอคนรู้จัก แบบนั้นเรื่องใหญ่แน่
“คุณกินได้เหรอ”
“ทำไม ผมก็คนนะ รอคุณตั้งนานหิวเหมือนกัน”
“ใครบอกให้รอเล่า”
“ไม่มีใครบอก ผมรอเอง” ฉันรีบก้มหน้าแล้วดึงชามบะหมี่ตรงหน้าเข้าหาตัว ไม่ชิม ไม่ปรุง รีบคีบเส้นบะหมี่เข้าปากแบบไม่รู้สึกร้อน แล้วก็
