“เป็นไง อยากเล่าอะไรให้ฟังเพิ่มเติมมั้ย ไม่ต้องบอกว่าปวดหัวจะอ้วก กว่าเขาจะพามึงมาส่งก็ตะวันตกดินแล้ว แสดงว่าอาการของมึงดีขึ้นแล้ว” ดักทางเอาไว้หมดแบบนี้จะอ้างอะไรได้
“ไม่มีอ่ะ พูดไปหมดแล้ว”
“รุ่นน้องจริงเหรอวะ”
“ไม่แน่ใจ”
“เอ้า ก็ไหนมึงบอกว่าเพื่อนมึงคนนี้อายุน้อยกว่า”
“ไม่แน่ใจแล้วตอนนี้ เฮ้อ กูก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครกันแน่ เป็นกูเองที่มโนว่าเป็นพนักงานใหม่”
“อีก้อย อะไรของมึงเนี่ย ตายห่าเอาได้ง่ายๆ เลยนะ”
“แต่ก็รอดมานี่ไง แล้วก็กำลังเครียดมากด้วย”
“เครียดอะไรวะ มีผู้ชายรวยขนาดนั้นดูแล เขาจีบมึงปะ ขอบงขอเบอร์ไรงี้” ได้ยินแต่ละคำถามของเพื่อนสนิทแล้วก็อยากแกล้งเป็นลม
“ไม่”
“แต่ชุดที่มึงใส่ แบรนด์ดังเลยนะ” ฉันก้มมองชุดที่ตัวเองใส่แล้วถอนหายใจ สับสน แล้วก็ไม่รู้จะหาคำตอบกับเรื่องนี้ให้ตัวเองและเพื่อนยังไง
“เขาคงสมเพชสภาพกูมากมั้ง”
“ก็ดูไปเรื่อยๆ ก่อน บางทีเขาอาจจะจีบมึงก็ได้”
“หยุ
