บทที่ 3 - ทำสัญญาสงบศึก [2]
1039 คำ
คนที่ทำเป็นใจกล้าเดินแก้ผ้ายั่วสามีพอเข้ามาถึงในห้องน้ำก็เข่าแทบทรุด ต้องเกาะขอบเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าเอาไว้เป็นหลักยึด ราชนิกุลสาวผู้สูงศักดิ์ที่ถูกอบรมเรื่องกิริยามารยาทในวังมาตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยทำตัวว้าวซ่าขนาดนี้มาก่อนเลย ถ้าหม่อมแม่ยังมีชีวิตอยู่ เธอต้องโดนก้านมะยมจนน่องลายแน่นอน
ฟ้าพราวทิ้งเวลาครู่หนึ่งให้ขาหายสั่นแล้วเงยหน้าขึ้นมองสภาพตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ เธอเห็นรอยแดงระเรื่อเป็นจ้ำกระจายตัวอยู่ตามเนินอกและซอกคอหลายรอย พลันนั้น ใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
คนหื่น!
คิดแล้วก็เริ่มกังวล ภูริดลหื่นมากขนาดนี้ การใช้แผนยั่วให้อยากแล้วปล่อยให้ค้างไม่น่าจะเป็นผลดีกับตัวเธอสักเท่าไหร่ และยังไม่ทันไร ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดเข้ามา
“คุณ! เข้ามาทำไม” หญิงสาวถอยกรูดไปชิดผนังห้องน้ำ กวาดตามองหาผ้าขนหนูเพื่อจะมาปกปิดร่างกาย ทว่าไม่มีสักผืนจึงรีบหันหลังให้เขา
“เมื่อกี้ยัง ‘หน้าด้าน’ เดินแก้ผ้ายั่วผัวอยู่เลย แล้วตอนนี้จะมาอายอะไร” พูดพลางเดินเข้ามาลูบไล้บั้นท้ายเปลือยเปล่าเนียนนุ่มก่อนจะขยำเข้าเต็มมือ
“หยุดหื่นกับฉันสักทีได้มั้ย ฮือ...”
“คุณหญิงอยากยั่วผมเอง แล้วคนเถื่อนอย่างผมมันก็ยั่วขึ้นซะด้วย” เขาโน้มใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูพลางจับมือเล็กข้างหนึ่งมาลูบที่กึ่งกลางกายที่เริ่มเหยียดขยายผ่านผ้าเนื้อหนาของกางเกงยีนขึ้นมาจนเป็นเนินนูนเป่ง “นี่ไงผลงานของคุณหญิง”
ฟ้าพราวแทบอยากจะร้องไห้ ความร้อนวาบทะลุผ่านเนื้อผ้ามาถึงมือและลามไปทั่วทั้งร่าง แต่บอกแล้วว่าเธอจะไม่ร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วออกแรงบีบสิ่งที่ใหญ่จนล้นมืออย่างแรง
“อู้ย!” ภูริดลส่งเสียงครวญครางด้วยความเจ็บ สองมือกุมเป้าแล้วทรุดตัวลงนั่งหน้าเขียวตัวงออยู่กับพื้น “คิดจะฆ่าผัวเหรอ”
“ตายไปซะได้ก็ดี”
“ถ้าผมตายคุณหญิงก็เป็นหม้ายนะ” เขาสวนกลับเสียงอ่อย ความเจ็บหน่วงยังไม่คลายลงเลยแม้แต่น้อย
“เป็นหม้ายก็ดีกว่ามีสามีจอมเถื่อนอย่างคุณ”
“อยากให้ผมตาย จะได้ไปหาไอ้ ‘ที่รัก’ ของคุณหญิงใช่มั้ย!” คนเจ็บถามด้วยน้ำเสียงกดต่ำด้วยความไม่พอใจ
“หึงเหรอ” ฟ้าพราวแกล้งถามเพื่อยั่วโมโห
“ผมไม่ได้รักคุณหญิง จะมาใช้คำว่าหึงกับผมไม่ได้” ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นยืนได้ในที่สุดแล้วเน้นย้ำ “จำไว้ว่าไม่ได้รัก และจะไม่มีวันรัก”
“ฉันก็ไม่ได้อยากให้คุณรัก” เธอสวนกลับอย่างไม่ยอมเหมือนกัน “ออกไปได้แล้ว ฉันจะอาบน้ำ”
“ก็อาบไปสิ ผมจะยืนเฝ้าอยู่ตรงนี้” คนที่ยังหน้าเขียวอยู่ขยับตัวไปยืนพิงขอบเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าแล้วยกมือขึ้นกอดอก สายตาจับจ้องอยู่ที่เรือนร่างเปลือยเปล่าตรงหน้า
“จะเล่นสงครามประสาทกับฉันใช่มั้ย”
“เปล่าเลย แค่อยากดูเมียแก้ผ้าอาบน้ำ”
“โรคจิต!”
“ผมไม่มีอะไรดีในสายตาคุณหญิงเลยใช่มั้ย คำก็เถื่อน สองคำก็หยาบคาย หื่นบ้างละ แล้วนี่ก็หาว่าโรคจิตอีก”
“ก็คุณมันไม่มีดีเลยจริงๆ นี่นา”
“เอวผมดีนะ ลองมั้ย” ถามพลางควงเอวให้ดูอย่างพลิ้ว
“ลามก” ฟ้าพราวค้อนขวับแล้วหันไปจับผมที่ยาวถึงกลางหลังรวบขึ้นแล้วขมวดเป็นมวยแบบลวกๆ ไว้ที่กลางศีรษะ ตอนนี้เธอไม่สนใจแล้วว่าจะแก้ผ้าต่อหน้าเขา เต็มที่ก็ได้แค่มองแต่ทำอะไรไม่ได้ ก็เหมือนหมามองเครื่องบินนั่นแหละ
“คุณมีแปรงสีฟันที่ยังไม่ได้ใช้มั้ย”
“ไม่มี”
“ไปซื้อให้หน่อยสิ”
“จะซื้อของต้องเข้าเมือง ขับรถเป็นชั่วโมง ใช้ของผมไปก่อนก็แล้วกัน”
“จะให้ใช้แปรงสีฟันอันเดียวกับคุณเนี่ยนะ แหวะ ไม่เอาหรอก แค่คิดก็คลื่นไส้แล้ว”
“แค่ใช้แปรงสีฟันอันเดียวกันไม่ต้องมาทำเป็นรังเกียจผัว เมื่อคืนนี้จูบกันจนลิ้นพันเป็นเกลียวสิบแปดตลบคุณหญิงไม่เห็นรังเกียจ ยังร้องครางอื้ออ้าๆ ถูกอกถูกใจอยู่เลย”
“นี่คุณ!” ฟ้าพราวหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย แต่ก็ต้องยอมรับว่าเมื่อคืนนี้เธอเผลอเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบของเขาจริงๆ แต่มันก็เป็นเพียงสัญชาติญาณความใคร่ที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติเมื่อถูกเล้าโลมเท่านั้นแหละ เธอไม่ได้รู้สึกดีกับตัวเขาเลยสักนิด
“ใช้อันนี้ไปก่อน เข้าเมืองแล้วจะซื้อมาให้ใหม่” พูดพลางบีบยาสีฟันใส่แปรงแล้วจับยัดใส่ปากภรรยาหน้าตาเฉย เธอถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจแล้วดึงแปรงสีฟันจากมือเขาไปแปรงเอง
ระหว่างที่ฟ้าพราวแปรงฟันอยู่โดยมีสายตาของสามีจอมหื่นจ้องมองไม่วางตาจนน่ากลัวว่าเขาจะอดใจไม่ไหวแล้วจับเธอกดในห้องน้ำ เสียงของน้ำมณีก็ดังแว่วเข้ามาพร้อมกับเสียงเคาะประตูห้องนอน
“ดิน คุณหญิงฟ้า ตื่นกันแล้วใช่มั้ยลูก” น้ำมณีเห็นประตูใหญ่หน้าบ้านเปิดอยู่จึงคิดว่าเจ้าของบ้านน่าจะตื่นกันแล้วจึงกล้ามาเคาะประตูห้องนอน
“เสียงคุณแม่คุณนี่ ออกไปหาท่านสิ” หญิงสาวบ้วนปากเสร็จแล้วหันมาไล่
“มาทำไมตอนนี้” ภูริดลบ่นอุบอิบแล้วบีบก้นนุ่มเด้งของภรรยาอย่างมันเขี้ยวก่อนเดินออกไปรับหน้าน้ำมณี
“อร๊าย! คนบ้า!” หญิงสาวทำท่าฮึดฮัด อยากกรีดร้องแต่ก็เกรงใจแม่สามีที่อยู่ข้างนอก ไม่อยากให้ผู้ใหญ่ไม่สบายใจว่าแต่งงานกันได้แค่วันเดียวก็ตีกันเกือบตาย
- ผู้เขียน
