“เอาสิ ถ้าอยากจะช่วยเราก็ไม่ขัด แต่พวกเจ้าช่วยมาวันงานวันเดียวก็พอ วันอื่นไม่ต้องเพราะถ้าเราเห็นพวกเจ้าเดินไปเดินมาในจวนเราหลายวันเราคงรำคาญสายตาแย่” จูเหม่ยเซียนนิ่งคิดไปอีกครู่ก็เอ่ยออกมาอีก “แล้วก็ ขอบคุณล่วงหน้านะถ้ามีอะไรขาดเหลือเราจะส่งคนไปแจ้งละกัน หมดธุระแล้วใช่หรือไม่ ขอตัวก่อน” กล่าวจบโดยมิรอให้พวกนางได้พูดต่อก็ชวนสาวใช้เดินจากไป
คล้อยหลังจูเหม่ยเซียน ตู้ฟางซินก็ร้องขึ้น
“เจ้าทำอันใดน่ะเยว่ชิง มิเห็นรึว่านางกล่าวเหยียดหยามเจ้าขนาดไหน? ยังจะไปช่วยวันงานอีกช่างใจบุญดุจแม่ชีบนอารามเสียจริงสหายข้า” ส่ายหน้าเบื่อหน่าย ‘ของทุกอย่างที่ต้องเอาไปช่วยจูเหม่ยเซียนก็คงมิพ้นเป็นนางที่ต้องจัดหา ไป่เยว่ชิง ‘สตรีน่ารำคาญ’
“เจ้าคงลืมไปใช่รึไม่??” ฟางซินหันมอง “ว่าวันงานปักปิ่นของนางผู้ใดจะมา??” นิ่งคิดไปพักหนึ่งก่อนจะร้องขึ้นมา
“ใช่สิ องค์ชายทั้งสองพระองค์” ทำตาโตลุกวาว “งั้นที่เจ้าทำเช่นนี้
