“เป็นยังไง” โชเดินเข้ามาหาลูกชาย
ยามาโมโตะไม่ตอบในทันทีเขาเพียงปรายตามองพ่อตัวเองก่อนจะพูด “สมใจโอโต้ซังแล้วสิ”
“สมใจอะไร”โชทำทีไม่รู้เรื่อง
ยามาโมโตะเริ่มจะหงุดหงิดพ่อตัวเองด้วยอีกคน ขนาดนี้แล้วยังยืนกระต่ายขาเดียวอีก “รู้หรอกน่าโอโต้ซัง”
โชขันออกมาเล็กน้อย หากเป็นคนอื่นคงขนลุกเกรียว แต่ยามาโมโตะเป็นลูกจึงไม่ได้เกรงกลัวอะไร
“คิดยังไงให้แต่งกับเด็กโอโต้ซัง”
“ไม่ได้จะเป็นเด็กตลอดไปเสียหน่อย”
ดูคำตอบพ่อเขาเถอะ ชายหนุ่มกลอกตาเซ็ง ๆ แต่ก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาผู้เป็นพ่อ
“ก็ถือว่าได้ช่วยน้องแล้วกัน” เขาว่า “สมใจแล้วนี่”
“หา ?” ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างงง ๆ สมใจอะไรอีก
“คิดว่าไอ้มุขแต่งหญิงพาน้องหนีมันฉลาดนักหรือไง”
ยามาโมโตะตัวแข็ง...เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากเขาและน้องสาวแล้วทำไม...
โชส่ายหัวใส่ลูกชายใช้สายตาดุมองตั้งแต่หัวจรดเท้า “สารรูปดูไม่ได้” เขาบอกเมื่อนึกไปถึงวันที่ลูกชายแต่งหญิง
