ตอนที่4ความจำสั้นเป็นเหตุ
3139 คำ
จากที่ตั้งใจจะเดินเท้ากลับบ้านเองแต่ดันซวยจำทางกลับบ้านไม่ได้ชั่วขณะ ผมมักจะเป็นแบบนี้เสมอ ตอนเด็กผมจึงถูกดูเเลเป็นอย่างดีจากผู้เป็นพ่อและแม่ และนั้นก็อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมถูกพี่ชายฝาดแฝดจงเกลียดจงชังก็ได้
แล้วไอทางพวกนี้มันยังไงนะ ทำไมถึงได้มีแต่แสง สี เสียง เต็มไปหมดเลยอ่ะ ใช่ทางกลับบ้านจริงๆเหรออออ ผมแค่เดินก้มหน้าไม่มองทางแค่นั้นเองนะ เอ๊ะ? แล้วผู้ชายคนสองคนนั่นทำไมต้องมาขวางทางเดินกันด้วยเล่า
เท้าน้อยๆของผมกำลังก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ สายตาก็กวาดมองไปทั่วบริเวณเพื่อหาทางหนีรอดแต่จนแล้วจนรอดก็มองหาไม่เจอ ผมเริ่มตัวสั่นหวาดกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ภายในใจร่ำไห้แต่ก็ไม่กล้าที่จะร้องออกมาจริงๆ
"ลูกแกะตัวน้อยหลงทาง พี่ๆอาสาจะพาไปส่งบ้านแต่ดันถูกปฏิเสธความหวังดีซะงั้น เฮ้อ..ทีนี้จะทำไงต่อดีล่ะ"
"ผะ..ผมรอพี่ มารับครับ ม..ไม่เป็นไรดีกว่า ผมเกรงใจ"
"แต่พวกพี่อุส่ามีน้ำใจกับเรานะ คนสวยใจร้ายจัง" โอ๊ยยย นี้ก็พูดไม่รู้เรื่องจริงๆ คนจะกลับบ้านแต่ดันลืมทาง ทำไมต้องมาทำให้หงุดหงิดด้วยเนี้ย แค่เรื่องความจำตัวเองบกพร่องก็เกินจะรับได้แล้ว
"เอ่อ ขอทางให้ผมออกไปรอพี่เถอะครับ พี่ใกล้จะถึงแล้ว"
"พี่ที่ไหนจะให้น้องตัวเองมายืนรอในที่แบบนี้ ไม่รู้ว่าพี่หรือผัว..กันแน่"
"นะ..นี้! อย่าลามปามพี่ผมนะ" วาจาเหยียดหยามพี่ชายที่ออกจากปากสวะของชายตรงหน้ายิ่งกระตุ้นให้ผมชังขี้หน้าของคนพวกนี้นัก นึกอยากจะหาอะไรเจาะปากจริงๆ แต่สถานกาณร์จริงมันไม่ใช่ไง ผมจึงทำได้เเค่ยืนเถียงฉอดๆ
"โอ้ยย ดุเว้ยมึง พี่กลัวแล้วครับ"
"อย่าทำหน้าแบบนั้นใส่ลูกแกะของเราสิ มามะพี่จะโอ๋เราเอง" มือหยาบโลนนั้นค่อยๆคลืบคลานมาตรงหน้าแต่ผมจงใจปัดมันออกไปซะก่อนที่มือนั้นจะโดนตัว
"หึ กูบอกมึงแล้วว่าอีเด็กนี้มันฤทธิ์เยอะ จับมัดแล้วยัดใส่รถเลยก็จบ!"
"อยะ..อย่านะ ปล่อยกู!"
"ไอนี้! ขึ้นกูเลยเหรอว่ะ มึงคงไม่รู้จักสินะว่ากูลูกใคร"
"มึงยังไม่รู้ว่าตัวเองลูกใครแล้วกูจะไปล่วงรู้ได้ยังไง!"
"ปากเก่งใช้ได้ หึๆ" ผู้ชายสองคนก้าวเดินสุมเข้าไปใกล้ผมมากขึ้น จากพื้นที่ที่ไม่ค่อยจะมีกลับหดหายไปชั่วพริบตา แผ่นหลังบางของผมบัดนี้ได้ชิดติดกับผนังชื้นไปซะแล้ว
"พูดดีๆไม่ชอบ อยากได้คนโหดๆก็ไม่บอก"
"ถะ ถอยออกไปนะเว้ย"
"หมดหนทางจะหนีแล้วลูกแกะน้อย ไปกับพวกกูก่อนที่จะมีใครเลือดตกยางออก"
หมับ!!
"อ๊ะ! ปล่อยกู ช่วยด้วยยย!" ผมตะโกนให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาช่วยแต่ก็เปล่าประโยชน์ เพราะนอกจากตรงนี้จะเป็นมุมอับแล้ว คนที่เดินไปมาก็ใช่ว่าจะใส่ใจกับเหตุพวกนี้
"ลากมันขึ้นรถสิว่ะ!!"
"เหี้-มันดิ้น มึงจะยืนเฉยทำไมว่ะ!"
"ปล่อยยยย! อะ..ไอพวกเหี้-"
เพี๊ยย!
"อึก.."
"อย่าปากดี!" กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งเต็มปากที่มุมปากมีรอยเลือดซึมออกมา ผมเกือบปล่อยให้น้ำตาตัวเองร่วงแต่ก็ฮึบกลับไปได้ สองมือที่โดนมือหยาบจับไว้ก็พยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ
ผู้ชายร่างยักษ์ทั้งสองกำลังใช้แรงตัวเองลากผม ออกมาจากมุมอับสายตาเพื่อจะไปขึ้นรถแต่ก็ถูกแรงขัดขืนจากผมเป็นอุปสรรคชั้นดี
"แม่งเอ้ย! มาช่วยกันดิ"
"กูเอาเชือกแปป ตายแน่มึง"
ไอผู้ชายหน้าตาวิปริตนั้นเดินกลับมาพร้อมเชือกในมือก็จริงแต่หน้าตาของมันกลับเต็มไปด้วยเลือด และเชือกที่มันถือมาก็กำลังพันอยู่ที่คอของมัน พร้อมกับผู้ชายผมดำตาคมราวกับหมาป่าตัวโต ที่กำลังมองมาทางผม สายตาดุดันกำลังเพ่งมายังไอคนที่มันจับผมอยู่แต่มันยังไม่รู้ตัวจนเขาต้องพูดออกมาให้มันรู้ตัวสักที
"ปล่อย"
"พะ พี่เรย์"
"อึก อย่าฟังมันนะเว้ย!"
"เงียบ!" เชือกที่พันคอถูกมือใหญ่ดึงให้ตึงจนหน้าของผู้เคราะห์ร้ายแดงก่ำ ลมหายใจติดขัดจนต้องไอออกมา
"ปล่อยคนของกู ก่อนที่มึงจะมีสถาพไม่ต่างกับไอเหี้-นี้"
"หึ อย่ามาขู่ซะให้ยาก เด็กนี้กูเจอก่อน"
"อย่างนั้นเหรอ แต่เผอิญว่า 'มัน' เป็นของกู!"
"พี่เรย์?" พี่มันพูดอะไรของมันว่ะ กูเหรอ? เป็นของมัน แล้วดูตัวเองสิมาแค่คนเดียวจะไปสู้อะไรคนสองคนได้ อย่างงี้ก็เสียเปรียบอะดิ
"หึย! มึงเสือกไรว่ะ ปล่อยเพื่อนกูก่อนที่มึงจะเละไปด้วย"
"สงสัยคงอยากแดกตีนกู"
ตุบ! ผลัก! ผลั๊วว!
ผู้ชายที่อยู่ในกำมือพี่เรย์นอนสลบเหมือดไปกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย เพียงแค่ไม่กี่หมัดเขาก็คว่ำมันได้อย่างง่ายคงเป็นเพราะมันโดนมาก่อนหน้าแล้วก็ได้ ส่วนไอสวะที่ยืนข้างๆผมก็คงจะพบจุดจบไม่ต่างกับเพื่อนมันสักเท่าไร
"อะ ไอภีมม ไอเหี้-มึงไม่ตายดีแน่"
"กูเองก็อยากลองเหมือนกัน"
"หึ่ย!"
"อ้ะ! โอ้ย.." ผมถูกผลักกระเด็นไปอัดกับผนังจนจุกไปทั้งร่างแต่ก็ยังเป็นห่วงพี่เรย์มากกว่าตัวเองเสียอีกเพราะอีกคนมันกำลังใช้มีดเข้าสู้กับพี่ผมนะสิ!
"เข้ามาสิ กำลังอยากตาย"
"มึงงง!"
ผลั๊ววว!!
กำปั้นหนักสวนเข้าที่ใบหน้าซูบผอมนั้นอย่างจังก่อนที่มีดเล่มสั้นจะพุ่งเข้ามา สันกรามที่ได้รูปตอนนี้กลับบิดเบี้ยวจนเห็นชัด เลือดไหลออกจากปากพร้อมกับฟันแท้ที่กระเด็นออกมาสองซีก
"อ๊าคคคค มึงไอเหี้-"
"เจ็บเหรอห๊ะ!! มึงเจ็บแล้วใช่ไหม"
"อะ..ไอเหี้- ถุย!"
"ดูเหมือนจะยังไม่เจ็บนะ มีดนะถ้าเล่นไม่เป็นก็อย่าเอามาเล่น?" มือใหญ่นั้นคว้าเข้าที่วัตถุสีเงิน มีดพกเล่มสั้นแต่เอาถึงตายได้กำลังจ่อมาที่ลำคอของเจ้าของมีดอยู่
"อึก เล่นอย่างนี้ กะ..เกินไปแล้วนะเว้ย! กะอีแค่เด็กร่าน โอ้ยยย! อย่าเหยียบขากู"
"พี่เรย์! หยุดนะ"
"เงียบปากไปมึงอ่ะ! ส่วนมึงกูคงต้องสั่งสอนซะหน่อย คราวหน้าคราวหลังจะได้ไม่เผลอไปหาเรื่องกับใครอีก"
ฉึก!
"อ๊าคคคคค!!" ลำคอหนาถูกมีดเล่นสั้นกรีดลงไปอย่างใจเย็นแต่เพราะความคมของมันจึงทำให้เกิดเป็นรอยได้ เลือดแดงสดค่อยๆไหลออกมาตามบาดแผลหยดลงพื้นทีละหยดๆ
"ฮึก ..พะ พี่เรย์ ทำไมต้อง ...!"
"กูบอกให้เงียบ!"
ผลัก! ตุบ!
เมื่อทำรอยที่คอจนพอใจ เรย์ก็เปลี่ยนตำแหน่งของคมมีดให้มาจ่อที่หน้าตอบนั้น ก่อนจะลงมือกรีดลงไป พร้อมกับเท้าที่ขยับไปบดกับผิวกายของมัน ใครจะมองยังไงเขาไม่สนใจอยู่แล้ว ในเมื่อคนพวกนั้นมองมาตั้งแต่ที่ผมโดนคนพวกนี้รุมแต่ก็ยังไม่คิดจะเข้ามาช่วยเลยสักนิด เพราะงั้นถ้าใครเข้ามาขวางก็คงต้องโดนกันสักยก
"อ้ากกก กะ..กูยอมแล้ว อึก ไอเหี้-ปล่อยกู"
"ยอม? หมาในอย่างมึงนี้นะจะยอมง่ายๆ จะบอกไรให้นะ กูนะ..ถ้าได้มีเรื่องกับหมาอย่างพวกมึง ยากว่ะที่จะยอม!"
เกือบชั่วโมงที่ผมต้องทนดู ทนฟังเสียงของผู้ชายที่คิดจะจับผมไป เรย์เองก็คงจะมันส์มือไปหน่อยถึงได้ไม่ยอมหยุดกรีดมีดลงผิวเนื้อของชายคนนั่น พอตัวเองกรีดจนพอใจแล้วก็หันกลับมาตวาดใส่ผมเสียงดัง จากที่นั่งอยู่นิ่งๆก็ต้องตาหลีตาเหลือก กระวนกระวายหาทางเดินไม่ถูก
"กลับบ้าน!!"
"ปะ..ปล่อย เสาร์เดินเองได้"
"..." เขาหยุด ผมก็หยุดเดินบ้าง เขามองหน้าผมเหมือนต้องการจะหาเรื่องให้ได้อ่ะแต่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากผมแถมบีมแน่นขึ้นไปอีก
"..."
"ไอคำว่าทำเองได้ของมึงเนี้ย มันสร้างปัญหาให้กูกี่ครั้งแล้วว่ะ!"
"อย่ามาว่าเสาร์นะ! ถ้าพี่ไม่ขับรถเร็วก็คงไม่เกิดเรื่องหรอก พี่เองก็ผิดนะเรย์ ฮึก พี่ก็รู้"
"หึ ผิดเหรอ? เกิดเป็นพี่มึง กูต้องรับผิดแทนน้องอย่างมึงตลอดเลยใช่ไหม! แถมยังเป็นน้องที่กูไม่ต้องการซะด้วยสิ"
"อึก! ...อยะ อย่าพูดแบบนั้นนะเรย์" ภาพบ้านหลังใหญ่ที่กำลังมีไฟลุกท่วม เสียงกรีดร้องของคนที่ยืนอยู่นอกบ้านเอาแต่เรียกหาเจ้านายของพวกเขากำลังฉายขึ้นในหัวของผม ผมเองก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมภาพพวกนี้ถึงได้เกิดขึ้น ทั้งที่มันไม่ได้เกี่ยวข้องกับผมเลยสักนิด
"ทำไม?รับไม่ได้รึไง ความจริงน่ะ..มันเจ็บใช่ไหมล่ะ "
"หยุดนะ อึก พะ..พี่จะพูด แบบนี้..ไปถึงเมื่อไร่"
"กูจะพูด..."
"...."
"...จนกว่าความจำมึงกลับมาไง"
▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪
"เสาร์!! เอาอีกแล้วนะ"
"อะ.. อะไรของบีมเนี่ย เสียงดังทำไม" ตอนนี้พวกเรานั่งอยู่ที่สวนสาธารณะของหมู่บ้านครับ บรรยากาศกำลังเย็นสบาย สดชื่นดีแต่เสียงของบีมดึงผมออกมาจากความคิดตัวเองให้กลับมาปัจจุบันที่ที่เราอยู่
"ก็เรียกไม่ขานเอง ช่วยไม่ได้"
"กะ..ก็"
"เอาเถอะๆ ว่าแต่เราจะไปฉลองกันที่ไหน"
"???" ทั้งผมทั้งบีมต่างก็ทำหน้า งง แข่งกัน นี่พวกเราตกข่าวอะไรไปรึเปล่า แล้วทำไมคนที่ไม่สนโลกอย่างกันต์ถึงได้รู้อะไรมาก่อนเรา แต่ประโยคที่หลุดออกจากปากของกันต์ก็ทำอาข้าวของในมือผมกับบีมล่วงกันเป็นแถบ
"ทำหน้า งง? อะไรกันครับหนุ่มๆ พวกเราสอบผ่านได้เรียนด้วยกันแล้ว!!!"
"ห๊าาา! / อะไรนะ!"
"ฟังไม่ผิดหรอก นี้จำวันประกาศผลสอบไม่ได้จริงๆอ่ะ กันต์ไม่เชื่อหรอกว่าเสาร์จะลืมแต่ถ้าเป็นบีมก็ว่าไปอย่าง"
"ชิ ไอบ้ากันต์"
"จะไปกันจริงๆอ่ะ"
"จริงสิเสาร์ งานนี้ห้ามพลาดดด!"
"บีมอ่าาา ก็เสาร์ไม่รู้ว่าแม่จะให้ไปเปล่า แล้วถ้ากลับดึกเสาร์ก็เกรงใจคนขับรถด้วย"
"เดี๋ยวกันต์ไปส่งเอง ไม่ต้องห่วงเนอะ"
"หยุดเลยไปบ้ากันต์ กูรู้นะมึงคิดอะไร เดี๋ยวกูไปส่งเอง มึงอยู่เฉยๆไป๊"
"คิดไร! มึงจะรู้ได้ไง หันไปปั่นจักรยานให้รอดก่อนนะเจ้ กูกลัวว่าเสาร์จะไปไม่รอดถ้าได้มึงไปส่ง"
"ไอกันต์!! มึงแม่ง"
"หยุดน่า เสาร์ไม่ไปแล้ว ไม่ต้องมีใครมาส่งทั้งนั้น เสาร์จะนอนอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านเตรียมตัวเข้ามหา'ลัย"
"เสาร์~ ไม่เอาา"
"เออเสาร์ ไปกับกันต์น้า น้าๆๆ"
"ไม่อ่ะ"
"โหหห"
"อะไรอ่ะ ไปกับไอบีมมันสนุกที่ไหนเล่า เสาร์ไปด้วยกันสิ"
"..งั้นขอไปถามแม่ก่อนนะ ถ้าได้จะโทรบอก"
"โอเค"
"ตกลง"
▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪□▪
ไม่น่าไปรับปากพวกเพื่อนเลยย คุณแม่ก็ดันดีใจที่ผมติดมหา'ลัยแล้ว พอบอกว่าจะไปฉลองกันเท่านั้นแหล่ะ รีบสนันสนุนให้ผมไปทันที สองเท้าของผมเหยียบย่ำบนพื้นแห่งแสงสีอีกครั้งเพียงแต่ครั้งนี้คงไม่เกิดเรื่องหรอกนะ
"จะกลับก็โทรบอก"
"อื่อ ระ..ราฟ พี่จะเข้าไปนั่งกับเสาร์ไหม?"
"..?"
"เอ่อ หมายถึงไปนั่งด้วยกันไหม?"
"เออไปดิ" ผู้ชายผมสีชมพูจ๋าจับมือผมเดินไปตามทางที่พวกบีมนั่งอยู่ คือผมตัวเล็กไงแล้วทีนี้ก็มองไม่เห็นเพื่อนตัวเองเพราะคนนั้นก็สูง คนนี้ก็ใหญ่ บังทิวทัศน์หมดเลย
"เสาร์ทางนี้!"
"แซ่บนะบีม นายเองก็ไม่เบานะกันต์"
"ก็แน่ล่ะ / อยู่แล้ว"
"พี่ราฟนั่งตรงนี้เลยครับ บีมขยับให้"
"ไม่เป็นไร พวกนายดื่มกันไปเถอะ เสารกูไปนั่งรอที่บาร์นะ"
"ครับ"
เวลาล่วงเลยผ่านไปเป็นชั่วโมงที่พวกเราสามคนนั่งคุยนั่งจิบน้ำเมาไปอย่างสนุกปาก แต่เสียงที่ดังแทรงเสียงเพลงมานั่นทำให้พวกเราหยุดการสนทนาทันตา พลางมองหาต้นเหตุของเรื่องและมันก็...
"ระ ราฟ!"
"เฮ้ย! เสาร์" ผมรีบวิ่งไปที่ไทยมุง ผมสีชมพูคือคนที่ผมจะเข้าไปหาแต่เพราะคนที่มุงมีมากกว่ามันจึงยากที่จะเข้าถึงตัวราฟได้ แต่ในที่สุดผมก็เข้ามาถึงจนได้แถมยังรับหมัดของพวกสวะแทนราฟอีกด้วย พระเอกไหมล่ะ?
"อั๊ก โอ๊ย!"
"เอาแม่งให้เละไปเลย รุมเพื่อนกูงั้นเหรอ"
"ราฟพี่เป็นอะไรไหม!"
"มึงจะเข้ามาทำไมว่ะ! เหี้-เอ้ย" ราฟเริ่มหัวเสียกับเหตุการณ์ตรงหน้า ไม่ใช่ว่าเขาสู้ไม่ไหวแต่เขาไม่อยากทำเพราะถ้าทำแล้วเขาคงไม่หยุดแค่คำว่าหยอดน้ำข้าวต้มหรอก
"เสาร์ ..เสาร์ไม่อยากให้พี่เจ็บตัวเพราะเสาร์"
"อะไรของมึง?"
"พูดมากวะ! ใครไม่เกี่ยวถอยไป"
"เฮ้ย เพื่อนกูไอสัด!"
"กันต์ถอยออกมานะ" เสียงบีมกับกันต์ค่อยๆถอยห่างออกไปจากผมทีละนิด ทีละนิด จนผมไม่ได้ยินเสียงเพื่อนเรียกชื่อตัวเอง
"ไอพวกนี้มันเคยทำร้ายเสาร์ แต่เรย์มาช่วยไว้"
"กูรู้แล้ว"
"พี่รู้? เรย์บอกเหรอ" ราฟพยักหน้าตอบผมก่อนที่จะมองไปที่หน้าสวะพวกนั่น มันมีกันสามคน หน้าใหม่ๆทั้งนั้น แถมตอนนี้พวกผมถูกต้อนมาที่ไหนสักที่ของคลับก็ไม่รู้แต่มันดูอับคนแล้วก็ไม่มีทางออกด้วยสิ ราฟต่อสามก็ผ่านได้อยู่แล้วแต่มันดันมีผมอยู่ด้วยไงล่ะ ตัวถ่วงชั้นดีเลยล่ะ
"อยู่หลังกู ห้ามโผล่หน้าออกมาถ้ากูไม่ได้สั่ง!"
"อื้อ!"
"เปลี่ยนสีผมคิดว่าพวกกูจะจำไม่ได้ช่ะ?"
"สีผมมันเปลี่ยนได้ แต่สันดานหมาในอย่างพวกมึงนะ...คงยากที่จะเปลี่ยน" เสียง? ไม่ใช่ราฟพูดแน่นอน ผมค่อยๆชะโงกหน้าออกไปดูบุคคลที่ปรากฏตัวมาใหม่ และมันก็ใช่จริงๆด้วย เรย์ยืนล้อมหลังพวกมันพร้อมกับกลุ่มเพื่อนของเขา พี่โม กับพี่ดล
"อย่าเสือกไอเหี้-!!"
"เด็กเวรอย่างพวกมึงคงอยากลองไปนอนเป็นผักแบบเพื่อนมึงสินะ ถึงไม่คิดรักชีวิตตัวเอง"
"จะว่าไปกูเองก็ไม่ได้ฟาดมือฟาดตีนมานาน สักนิดคงไม่ตาย" ทั้งพี่โม พี่ดลต่างก็พากันพูดข่มขู่ไอพวกสามคนนี้ จนผมสังเกตุเห็นว่าพวกมันเริ่มมองหน้ากันตาเหลือก ลุกรี้ลุกรน
"เเน่จริงก็ตัวๆสิวะสัด! พาพวกมาทำไม"
"พวกกูจัดให้ได้ มา! กูตัวๆกับมึง"
"ไอหัวชมพูมันอยาก จัดดิ!" ตอนนี้ไอสามคนมันกำลังเกียงกันออกมาตัวๆกับราฟ ส่วนพวกพี่ผมก็ยืนหน้าเข้มกดดันพวกมันด้วยสายตา
"มึงก็ไปสิไอเหี้- กูจะเอาไปเด็กร่านข้างหลังมัน"
"อ้ะๆ ปากเหี้- หรือปากคนครับ ทำไมพูดจาแบบนี้ เด็กดีเสียหายหมด" เป็นพี่ดลเองที่ออกโรงปกป้องผม ผมว่าเขานะดูอ่อนโยนที่สุดในกลุ่มแล้ว
"เข้ามาให้หมดสามคนนั้นแหล่ะ กูคนเดียวก็ผ่านได้"
"ระ..ราฟ!"
"มึงเงียบปากไปไอเสาร์ ก่อนที่กูจะหมดความอดทนกับมึงจริงๆ!" เรย์ที่ยืนอยู่อีกฝั่งเสียงดังตวาดผมกลับมาดีงลั่น จนผมไม่กล้าที่จะโผล่หน้าออกมาดู ทำได้แค่ยืนก้มหน้ามองพื้นไปพลางๆท่ามกลางเสียงหมัด เสียงเข่าที่กำลังดังขึ้น
"อั๊คคค อ้ากกกก!!"
"เหี้-แม่ง หักขาเพื่อนกูทำ อ๊ากกกก!!"
"หะ..เห้ยยๆๆ ยะ ยอมแล้ว อะ...อ๊ากกกกก!!"
เสียงพวกนี้ยังคงดังต่อเนื่องอยู่แบบนี้เรื่อยๆแต่ผมกลับไม่ได้ยินมัน สิ่งที่ดังขึ้นมาคือเสียงจากภาพเหตุการณ์ในความฝันต่างหากที่ค่อยๆดังขึ้น เสียงผู้หญิงกรีดร้อง เสียงผู้ชายกำลังตะโกนแข่งกับเพลิงไฟตรงหน้า เเละเสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆผม
"ฮึก!..ใคร คุณเป็นใครกันแน่"
"ต้องการอะไรจากผม!"
"ออกไปจากหัวสักที" สมองของผมมันต้องสั่งการผิดพลาดแน่ เสียงและภาพที่สมองประมวลออกมามันคนล่ะเวลาด้วยซ้ำ เสียงคือสิ่งที่ยืนยันว่าเป็นเหตุการณ์ตอนนี้ แต่ภาพที่มันปรากฏในหัวผมมันไม่ใช่!
"ได้ยินไหม!! ออกไปปปป"
"ฮึก! ไปปปปปป!!!!!!"
พรึบ!
ภาพความฝันหรือควาทจริงอะไรสักอย่างดับวูบลงพร้มกับร่างผมที่ร่วงลงพื้นคลับ ผิวกายกระแทกกับพื้นเย็นเชียบของคลับ ความเย็นยะเยือกแล่นเข้าถึงในใจ
"ใครก็ได้เอารถออกที!!"
"แม่งเอ้ย เสือกอ่อนแออะไรเวลานี้ว้ะ!!"
"ไปเอารถอย่าพูดมาก"
"เเม้ง!!!!"
โครมมมมม!!!
ผมไม่เห็นภาพตรงหน้าแล้ว แต่ยังได้ยินเสียงคนพูดข้างหู ดูจะวุ่นวายกันเลยทีเดียวด้วยซ้ำ แต่ช่างะวกเขาเถอะ ตอนนี้ผมเหนื่อยเกินไปแล้ว ขอพักสักหน่อยนะครับ
ไรท์พาร์ท
"แล้วพวกแม่งนี้เอาไงเรย์"
"ปล่อยแม่ง! ค่อยกลับมาจัดการ ราฟรถจอดไหน"
"ตามกูมา"
ร่างบางที่นอนฟุบอยู่กับพื้นถูกเรย์ช้อนตัวขึ้นจากพื้นอุ้มผ่านร่างหมาในที่นอนสลบให้เกลื่อนพื้น คลับที่ดูจะวุ่นวายตอนนี้กลับเงียบกริบเพียงแค่เห็นแววตาดุดันของคู่แฝดเรย์และราฟ
《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》《》
คิดถึงกันล่ะซี้ 555 อ่านให้สนุกนะค้าาาา
ขอบคุณมากเน้อ
- ผู้เขียน
