อยากจะแหวให้ลั่น แต่เรี่ยวแรงกลับไม่มี จะยืนเองยังไม่ไหวต้องพิงกายกับกายสูงใหญ่
“คิดถึงว่ะ”
คำตอบจากปากเขาทำเอาฉันไปไม่เป็น ต้องรวบรวมแรงฮึด ผลักอกพี่กายออกห่าง จากนั้นฉันยกมือขึ้นกอดอกเอาเรื่อง
“พี่เกือบทำเรารถคว่ำแล้วนะ”
“ใครให้แข่ง”
“ก็ใครมันท้า”
“เธอก็บ้าเอาด้วย ถ้าวันนี้ไม่ใช่ฉัน เธอจะทำยังไง ตัวคนเดียวบนทางเปลี่ยวแบบนี้ หืม...”
ฉันเถียงไม่ออกเลยได้แต่เม้มปากแน่น เวลาดุฉันทำไมพูดยาว ๆ ได้ทุกที แล้วอารมณ์คึกคะนองมันเกิดมีทุกตัวคนนั่นแหละ ใครใช้ให้เขาขับรถเก่งกว่าฉันล่ะ ถ้าเป็นคนอื่น ไม่ได้กินฉันง่ายขนาดนี้หรอก
“อย่าเที่ยวแข่งกับใครสุ่มสี่สุ่มห้าอีกรู้มั้ย”
“รู้แล้วน่า” ได้ทีนี่ทำเสียงดุฉันใหญ่ “พี่จะไปไหน”
“กลับบ้าน เธอล่ะ”
“เราจะกลับบ้านสิ เส้นอื่นรถเยอะ ขี้เกียจติดแหง็กขยับได้ทีละติ๊ด”
“ไปขึ้นรถ”
พี่กายช่วยเปิดประตูรถให้ ดันตัวฉันให้ขึ้นไปนั่งหลังพวงมาลัยอีกครั้ง
