Intro
689 คำ
ร้านอาหารไทย
“น้องเฌอ…ทางนี้ลูก” เสียงพูดคุยบนโต๊ะอาหารหยุดลงในยามที่ป้าฮันนี่ ภรรยาสุดที่รักของลุงออสตินซึ่งเป็นเพื่อนรักของพ่อโบกไม้โบกมือขณะที่เรียกใครสักคน
ผมหันมองตามเสียงเรียก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ป้าฮันนี่เรียกคือใคร แต่ให้ตายเถอะ สายตาของผมหยุดมองที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ
“สวยฉิบ!” ผมเผลอหลุดพูดออกมาเบาๆ แน่ใจแหละว่าไม่มีใครได้ยินสิ่งที่ผมพูดอย่างแน่นอน
“มี๊ แด๊ดดี้สวัสดีค่ะ” ผู้หญิงที่อยู่ในสายตาของผมเดินมาหยุดที่โต๊ะที่พวกผมนั่ง เธอยกมือไหว้ป้าฮันนี่และลุงออสติน เรียกแบบนั้น อย่าบอกนะว่า…
“ซานย์…นี่เฌอเบลล์ ลูกสาวกูเอง” ลุงออสตินแนะนำผู้หญิงคนนั้นกับพ่อผม และให้ตายเถอะ พ่อผมมองมาที่ผมแล้วอมยิ้มอย่างรู้ทัน
“สวัสดีค่ะอาซานย์ สวัสดีค่ะอาหอม ขอโทษที่เฌอมาช้านะคะ”
“ไม่ช้าหรอกจ้ะ หนูเฌอนั่งก่อนจ๊ะ”
“น้องเฌอนั่งข้างมี๊ก็ได้” ป้าฮันนี่รั้งแขนเรียวเข้าหาตัว ใบหน้าสวยๆ หวานๆ หลุดรอยยิ้มจางๆ ก่อนที่เธอจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ป้าฮันนี่
ซึ่งเป็นฝ่ายตรงข้ามกับผมพอดีเป๊ะ!
“หนูเฌอ นี่โอโซน ลูกชายอาจ้ะ มี๊หนูคงเคยบอกแล้วมั้งว่าโอโซนคือคนที่เกิดวันเดียวกับหนู เวลาไล่เลี่ยกันด้วยน๊า” คนตัวเล็กดูสนใจสิ่งที่แม่ผมพูด และเธอก็มองหน้าผมทันที
“หวัดดี” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ผมทักทายผู้หญิงก่อน เฌอเบลล์ยิ้มบางๆ ตามด้วยการโค้งศีรษะเบาๆ
“เด็กๆ ทำความรู้จักกันไว้ก็ดีนะลูก เหมือนว่าเราสองคนจะเรียนมหาลัยเดียวกัน” พ่อผมสมทบ อยากร้องบอกพ่อดังๆ จังว่าพ่อไม่จำเป็นต้องบอกเลยสักนิดว่าเราควรทำความรู้จักกันไว้
ขาวๆ สวยๆ โอโซนลูกชายพ่อเคยพลาดที่ไหนกันเล่า ถูกสเปคแบบไม่มีอะไรกั้น ไม่ต้องเดา โอโซนจะเอาสาวคนนี้มาครอบครองในเวลาอันใกล้นี้ให้ได้อย่างแน่นอน
“ที่คอนโดเป็นไงบ้างลูก ทุกอย่างโอเคไหม” เฌอเบลล์หันไปยิ้มเก๋ให้ผู้เป็นพ่อ
“โอเคมากเลยค่ะแด๊ดดี้ วิวสวยมาก เฌอถูกใจมากเลยค่ะ”
“ดีแล้ว แด๊ดดี้คิดไว้อยู่แล้วว่าหนูต้องชอบ”
“แล้วนี่ยังไง คิดยังไงถึงยอมปล่อยลูกสาวคนเดียวให้มาเรียนต่อที่ประเทศไทย” พ่อผมถามด้วยความอย่างรู้ สายตาที่มองลูกสาวเพื่อนเต็มไปด้วยความเอ็นดู
“เฌอขอแด๊ดดี้เองค่ะ อยู่อังกฤษจนเบื่อ อยากมาใช้ชีวิตที่นี่ดูบ้าง”
“อยู่ที่โน่นน่าเบื่อล่ะสิ แด๊ดดี้ของหนูบงการอะไรลูกสาวของอาหรือเปล่า?” เอาล่ะ แล้วพ่อผมก็ทำทีเป็นมีลูกสาวเพิ่มอีกคน
แต่มันทำให้คนฟังยิ้มอย่างถูกใจ
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ ที่นี่เป็นบ้านเกิดของหม่ามี๊ เฌออยากมาอยู่ใกล้ๆ คุณยายบ้าง เห็นว่าที่นี่น่าอยู่เลยอยากมาอยู่ค่ะ”
“ที่นี่น่าอยู่จริงๆ นะ ถึงอาจะบินไปๆ มาๆ แต่ก็ต้องยอมรับว่ากลิ่นอายของประเทศไทยมันตรึงตาตรึงใจจริงๆ”
“นั่นไง เฌอว่าแล้วว่าเฌอคิดไม่ผิดหรอก” ว่าแล้วก็ยิ้ม
ให้ตายสิ คนนี้โคตรแจ่มเลย!
“เอาล่ะ ที่กูเรียกมึงมาวันนี้ มีเรื่องจะขอความช่วยเหลือโว้ย” ลุงออสตินเริ่มจริงจัง
“ว่ามา กูคิดอยู่แล้วว่ามึงต้องมีอะไร”
“ลูกสาวกูจะมาอยู่ที่นี่ ซึ่งตัวกูกับเมียไม่ได้อยู่ดูแล เลยอยากฝากมึงช่วยดูแลให้หน่อย นอกจากยายของเฌอเบลล์ ถ้ามีมึงช่วยดูแลอีกแรงกูอยู่ทางนั้นจะได้เบาใจ”
“ได้สิ กูจะดูแลหนูเฌอให้เหมือนกับลูกสาวกูเอง”
- ผู้เขียน
