ฉันนิ่งไปนาน รู้สึกเหมือนแก้วที่แตกละเอียดกำลังถูกหล่อหลอมขึ้นมาใหม่
“นายไม่กลัวฉันเหรอ?” ฉันย่นคิ้วนิดๆ ก่อนจะมองคนตรงหน้า เขาไม่กลัวว่าจู่ๆ ฉันจะเปลี่ยนเป็นคนอื่นแล้วทำร้ายเขารึไง “ถ้าจู่ๆ ฉันทำร้ายนายขึ้นมาล่ะ”
“รอเธอเป็น the huge ก่อนเหอะ แล้วฉันค่อยกลัว ตัวแค่นี้จะทำอะไรฉันได้วะ”
มันเป็นคำพูดกวนประสาทแต่ฟังแล้วดันดีใจขึ้นมาซะงั้น ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ฉันก็ยังรู้สึกหน่วงอยู่ในอกอยู่ดี แล้วเรื่องก่อนหน้านี้ล่ะ เขาไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?
“นาย... ไม่โกรธฉันเหรอ?” ฉันเม้มริมฝีปากนิดนึง ไลท์ต้องโกรธฉันแน่ๆ แค่ฉันเดินหนีเขาแวบเดียว เขาก็เป็นฟืนเป็นไฟแล้ว นี่เล่นพาเขามาซวยแล้วยังจะหนีกลับบ้าน ทิ้งปัญหาไว้แล้วหายไปอีก
“ทำไมฉันต้องโกรธ?”
ฉันไม่แน่ใจว่าไลท์รู้แค่ไหน ไลท์อาจจะเข้าใจว่าฉันโทรหาเขาเพราะต้องการความช่วยเหลือเท่านั้นก็ได้ แต่ก็ไม่แน่ บางทีใครสักคนในนั้นอาจจะเล่าเรื่องของฉันให้ไลท์ฟั
