แดนขับรถมาเรียนปกติอย่างเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้เขากลับรู้สึกระแวงเป็นพิเศษ กะจิตกะใจจะเรียนพอหลังเลิกเรียน ดอนที่เดินตามเพื่อนรักมาติด ๆ สังเกตอาการผิดปกติของแดนอย่างสงสัย
“มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ย” ดอนเอ่ยปากถามขึ้นมา
“เปล่า กูแค่รู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนจ้องมองเท่านั้น”
แดนตอบ
“ฮ่า....สงสัยจะเป็นสาว ๆ ทั้งคณะล่ะมั้งที่มองมึงอ่ะ คนหล่อเสียขนาดนี้” ดอนส่ายหน้าหัวเราะเบา ๆ
แดนไม่อยากจะใส่ใจกับความคิดของเพื่อนรัก เขารู้จักกับดอนมาตั้งแต่เรียนสมัยมัธยมด้วยกัน จนกระทั่งเข้ามาเรียนต่อมหาลัยเขาและดอนก็เลือกคณะเดียวกับเขา
“เลิกพูดแบบนั้นได้แล้วเว้ย กูจะกลับบ้านล่ะ”
“อ้าว ไอ้นี่กูว่าจะชวนเพื่อนไปกินเหล้าห้องมึงอยู่ รีบกลับไปเสียอย่างนั้น กูอยากจะรู้จริง ๆ ว่าห้องมึงมีอะไรถึงรีบกลับไปนัก”
ดอนทำหน้าสงสัยเพื่อนขึ้น ซึ่งแดนก็รีบทำน่าเบื่อหน่ายที่เพื่อนตัวดีดันมาสงสัยเวลานี้ขึ้นมา เขากังวลมาย
