📚 การบังเอิญครั้งที่สอง ⚡︎ ☁︎⑅⋕ ༘ ݊
3012 คำ
📚 ⚡︎ ☁︎⑅⋕ ༘ ݊
🔆 บ่ายวันหนึ่ง
ห้องสมุดกลางเงียบ มีแต่เสียงแอร์กับเสียงพิมพ์คีย์บอร์ด สายธารนั่งโต๊ะมุมหน้าต่าง เปิดหนังสือหนา ๆ เขียนบันทึก เตรียมรายงานวิชา วรรณกรรมโลก
บรรยากาศกำลังนิ่งดี จนกระทั่ง…!
“เฮ้ย ภาคิน! มึงนี่โง่วะ ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะดังลั่นจากโต๊ะกลางห้อง คนรอบ ๆ ข้างหันไปมองอย่างหงุดหงิด รวมถึงสายธารที่เงยหน้าขึ้น เธอเห็นคนที่ไม่อยากเจอเลยตอนนี้ “วายุ”
เขานั่งเอนหลังพิงเก้าอี้ ขายาว ๆ วางกว้าง ไม่สนใจใคร เสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมสองเม็ดเหมือนเดิม แต่วันนี้มีแจ็กเก็ตยีนส์คลุม เห็นแล้วยิ่งกวน ข้าง ๆ มีภาคิน เพื่อนสนิทที่เสียงดังจนเหมือนอยู่สนามกีฬา
สายธารกลอกตา นี่มันห้องสมุด ไม่ใช่ตลาดนัดนะ
เธอก้มหน้ากลับไปอ่านหนังสือ ตั้งใจจะไม่สนใจ แต่เสียงยังไม่หยุด
“มึงดูดิ ตัวนี้แรงกว่าโคตร”
“เออ ๆ ๆ ใส่เพิ่มอีกนิด จะพังมั้ยวะ”
สายธารเม้มปากแน่น ตายแล้วจริง…นี่พวกพี่กำลังเล่นเกมกันในห้องสมุดจริง ๆ ใช่ไหมคะ
สายธารสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วลุกขึ้น เดินตรงไปโต๊ะพวกเขา เสียงรองเท้าดังเบา ๆ ทุกคนในห้องหันมามอง เพราะไม่คิดว่าจะมีใครกล้าไปห้าม “Bad Boy” ของมหาลัย
“วายุ” เงยหน้าขึ้นพอดี ยิ้มกวน ๆ “อ้าว ครูติวเตอร์ มาถึงที่เลยเหรอ”
ภาคินหัวเราะตาม “ครูติวเตอร์! น่ารักว่ะ”
สายธารเท้าเอว “นี่ห้องสมุด ไม่ใช่สนามบอล จะเสียงดังทำไมคะ”
วายุเลิกคิ้ว ทำหน้าไม่สนใจ “ก็เผลอไปหน่อย”
“ไม่ใช่หน่อย” เธอเสียงเข้ม “ดังจนคนอื่นรำคาญหมดแล้วคะ”
ภาคินก้มมากระซิบวายุ “จริงว่ะ น้องโหดนะ”
วายุหัวเราะหึ ๆ ตอบกวน “โอเคครับคุณครู ต่อไปจะเบาเสียง…แต่ถ้าอยากเงียบจริง ๆ มานั่งโต๊ะนี้สิ จะได้คุมใกล้ ๆ”
คำกวน ๆ ของเขาทำสายธารอยากจะฟาดหน้า แต่เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ตอบสั้น ๆ “ไม่จำเป็นค่ะ แค่เงียบก็พอ”
แล้วเธอหันกลับไปโต๊ะตัวเอง ปล่อยให้วายุกับเพื่อนหัวเราะ แต่คราวนี้ก็เงียบลงจริง ๆ
⌚️ ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
สายธารกลับมาโฟกัสที่การเขียนโน้ตต่อเรื่อย ๆ จนเงายาว ๆ สูง ๆ บังหน้ากระดาษ เธอเงยหน้าขึ้น วายุยืนอยู่ พร้อมหนังสือเล่มหนึ่งในมือ
“ขอนั่งด้วยได้ไหม” เขาพูดหน้านิ่ง ๆ
“โต๊ะมันว่างทั้งห้อง” เธอตอบห้วน ๆ
“ก็จริง แต่ฉันอยากนั่งตรงนี้”
เขาไม่รอคำตอบ วายุก็นั่งลงตรงข้ามเธอ เปิดหนังสือแต่ไม่อ่าน เอาคางวางบนแขน นั่งมองหน้าเธอ
สายธารทำเป็นไม่เห็น ขีดเส้นใต้ในหนังสือ แต่รู้สึกได้ว่าโดนจ้องหน้าหนักอยู่ สุดท้ายเธอเงยหน้า “จะมองอีกนานไหมคะ”
“ก็ดูว่าเธอจริงจังตลอดหรือเปล่า” เขายักไหล่ “หน้าเวลาอ่านแม่งตั้งใจชิบหาย”
“แล้วมันผิดตรงไหน”
“ไม่ได้ผิด แค่…น่า…!” เขาหัวเราะ “อยากยั่วให้หงุดหงิด เธอดุแล้วตลกดี”
สายธารขมวดคิ้ว “นายมันนี้นะ!” เธอหยุด แล้วกลั้นคำแรง ๆ เอาไว้แล้วพูดสั้น ๆ “กวนประสาท”
“ก็ใช่ไง” วายุยิ้มมุมปาก “ฉันกวนจริง”
เสียงไลน์เด้ง “ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง!”
สายธารเหลือบมอง เห็นมินตราส่งข้อความมา
มินตรา : “มีข่าวอีกแล้ว” เพจมหาลัยแอบถ่ายตอนเธอดุเขาเมื่อกี้! แคปชันว่า ‘ติวเตอร์ดุ Bad Boy กลางห้องสมุด
สายธารกุมขมับ ถอนหายใจแรง “เพราะนายแท้ ๆ เลย”
วายุหัวเราะ “คราวนี้ไม่ใช่ฉัน เธอต่างหากที่ดัง”
“ดังเพราะเรื่องไม่เข้าท่า” เธอพูดสวน
เขาเอนหลัง เก้าอี้ดังเอี๊ยด “แต่ก็ดีนะ อย่างน้อยคนก็รู้ว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมเงียบทุกเรื่อง”
สายธารชะงักไปนิด ไม่อยากยอมรับ แต่ก็รู้ว่ามันคือความจริง
☀️ บ่ายคล้อย ข้างนอกแดดแรง
แต่ในห้องสมุดกลับเงียบ วายุนั่งเงียบจริง ๆ คราวนี้ เขาเปิดนิตยสารวิศวกรรมเครื่องยนต์ขึ้นมาอ่าน
สายธารก้มหน้าทำงานต่อ คราวนี้ไม่รู้สึกการถูกรบกวนเหมือนตอนแรก เงียบจนอ่านหนังสือเข้าใจง่ายขึ้นด้วยซ้ำ
จนกระทั่ง……! 👏
“อ้าว โทษที” เสียงเขาดังขึ้น เพราะปากกาหล่นไปชนเท้าเธอ
สายธารหยิบขึ้นส่งคืน “อย่าเสียงดังอีกนะ”
เขารับปากกาไป ยิ้มมุมปาก “ครับบบบบ ! คุณครู”
ก่อนออกจากห้องสมุด ภาคินเดินมาเรียกเพื่อน “เฮ้ย วายุ กูรอข้างล่าง ไปไหม”
วายุหันมาถามสายธาร “เธอจะกลับบ้านยัง”
“ใกล้จะกลับละ แต่เดี๋ยวเพื่อนมารับ”
“โอเค งั้นไปละ” เขาหยิบกระเป๋า แล้วยักคิ้วกวน “คราวหน้าถ้าจะดุก็บอกก่อน จะได้เตรียมใจ”
สายธารกลอกตา “ไม่ดุ ถ้านายไม่เสียงดัง”
“งั้นฉันสัญญา คราวหน้าเสียงดังเฉพาะตอนเธออนุญาต” เขาหัวเราะแล้วเดินออกไป
สายธารกัดปากแน่น ไอ้บ้า…น่าตบจริง ๆ เชียว!
แต่น่าแปลก หัวใจเธอกลับเต้นแรงกว่าเดิม
🌒 คืนนั้น
📱 มินตราโทรมาหาเธอ เสียงนางดูตกใจ จนเผลอพูดเสียงดัง
มินตรา : “ธาร! ธาร! ธาร…!”
สายธาร : ว่างัย ใจเย็นค่อย ๆ พูด
มินตรา : “เธอนี่มันตำนานอีกแล้ว! มีทั้งรูปทั้งคลิปลงเพจ คนคอมเมนต์กันใหญ่ ‘คู่กัดแห่งปี’ เลยนะ”
สายธาร : กุมขมับ “ตายแน่ชีวิตฉัน”
มินตรา : หัวเราะ “ไม่ตายหรอก เธอกับเขาดูเข้ากันเกินไปต่างหาก”
🛏️ ในห้องเงียบ ๆ
📙 เธอมองสมุดบันทึกที่เขียนว่า…?
💗 “การบังเอิญครั้งที่สอง…ไม่เหมือนครั้งแรก เขาไม่ได้ต่อยใคร แต่ทำให้ฉันอยากดุ และแปลกที่เขายอมเงียบ”
เธอวางปากกา หัวเราะเบา ๆ ทั้งหงุดหงิด ทั้งอยากรู้ว่าครั้งต่อไปจะเป็นยังไง
🌒 คืนนั้น โทรศัพท์เด้งอีกที ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!…! 📱
Vayu: ขอโทษเรื่อง…! เสียงดัง
Saitharn: รู้งั้นก็ดี
Vayu: แต่เธอดุเกินไปหน่อยนะ
Saitharn: ยังเบากว่าที่ควร
Vayu: โหดดดด
Vayu: โอเค พรุ่งนี้จะ “เงียบระดับพระธาตุ”
Saitharn: ไม่ต้องเป็นพระ แค่รู้กาลเทศะก็พอ
🦄 สักพัก
เขาส่งสติกเกอร์ “ไหว้ขอโทษ” 🙏 มา แล้วหายไป…!
สายธารปิดหน้าจอ ยิ้มมุมปากแบบไม่เต็มใจ ก็เขากวน แต่ดันขอโทษจริง ๆ
🔆 เช้าวันต่อมา
สายธารแวะห้องสมุดก่อนเข้าคาบเรียน โต๊ะมุมหน้าต่างยังว่าง แต่มีโพสต์อิทสีเหลืองติดไว้
จองโต๊ะไว้ให้ “ครูติวเตอร์” ผู้พิทักษ์ความเงียบ “— V”
เธอหลุดหัวเราะเบา ๆ “ไร้สาระ” แต่ก็เก็บโพสต์อิทไว้ที่สมุด
ไม่นาน วายุก็เดินมา หน้าตานิ่งผิดปกติ เขาวางของตรงหน้า
“ของชดเชยเมื่อวาน”
มันคือที่อุดหู กับหมากฝรั่งซองเล็ก
“ที่อุดหู กันเสียงฉัน” เขาพูดหน้าตาย “หมากฝรั่งกันง่วง”
“ฉันไม่เคี้ยวหมากฝรั่งในห้องสมุด”
“งั้นฉันเคี้ยวเอง ส่วนที่อุดหูอยากใช้ก็ใช้ ไม่อยากก็เก็บไว้เป็นหลักฐานว่าคนกวนก็สำนึกได้”
“คำว่า ‘สำนึก’ ไม่ได้ลบความผิด”
“แต่เพิ่มคะแนนความพยายามได้ไหม” เขายื่นมือทำท่าขอคะแนน
“ศูนย์จุดห้า” เธอพูดสั้น ๆ “เริ่มอ่าน”
“รับทราบครับครู”
วันนี้เขานั่งเรียบร้อยผิดปกติ ไม่พาดแขน ไม่เอนเก้าอี้ เปิดเอกสารเครื่องกลอ่านเงียบ ๆ นิ่ง ๆ
แต่สิบนาทีผ่านไป … ป๊อก ป๊อก ป๊อก …!
นิ้วเขาเริ่มเคาะโต๊ะ
สายธารเอายางลบดีดลงหลังมือเขา “แปะ!”
“เฮ้ย!” เขาสะดุ้ง
“มือนะ หยุดเคาะเลย เงียบ” เธอพูดสั้น ๆ เงียบกริบ!
วายุก้มดูมือแล้วหัวเราะ “ครูยางลบ”
“ชื่อตำแหน่งคือ ‘ติวเตอร์’” เธอพูดนิ่ง ๆ
เขาไม่เถียง คราวนี้เงียบจริง ๆ จนได้ยินเสียงพลิกหน้ากระดาษ
…ครึ่งชั่วโมงต่อมา 🫠
เด็กผู้ชายสองคนถือมือถือเดินวนหน้ากระจกห้องอ่าน หนังสือพูดกันเบา ๆ แต่ก็ยังดังพอได้ยิน
“มุมนี้แหละ เห็นทั้งพี่วายุทั้งน้องติวเตอร์”
“เดี๋ยวโพสต์ลงเพจละปังแน่”
สายธารชะงักมือ วายุเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน เขาวางหนังสือ เดินออกไปยืนตรงหน้าพวกนั้น
เธอคิดว่าจะมีเรื่อง แต่เขาแค่ยืนบังกล้อง แล้วพูดเสียงนิ่ง
“ขออย่างสุภาพนะครับ อย่าถ่ายคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต โดยเฉพาะในห้องสมุด”
เด็กสองคนนั้นสะดุ้ง “อะ เออ ครับพี่ ขอโทษครับ”
บรรณารักษ์เดินออกมาพอดี “นี่ห้องสมุดนะคะน้อง ๆ ถ้าจะคุยกันออกไปด้านนอกดีกว่าค่ะ”
เรื่องจบในสองนาที วายุกลับมานั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ขอบคุณ” สายธารพูดสั้น ๆ
“กฎข้อสองของเราไม่เป็นคนเริ่มหาเรื่องใครก่อนใกล้พื้นที่เธอ” เขายิ้มบาง “เมื่อกี้เลยเลือกพูดแทนที่จะชกต่อย”
“ดี” เธอพยักหน้า “แต่ต่อไปไม่ต้องบังกล้องแบบพระเอก แค่บอกให้หยุดก็พอ”
เขาโน้มเข้ามา ทำเสียงเบา “แล้วถ้าไม่หยุดล่ะ”
“ก็เรียกบรรณารักษ์” เธอชี้ไปที่เคาน์เตอร์ “พี่แก้วดุกว่าฉันอีก”
วายุหันไปมองพี่แก้วที่ยืนกอดอกหน้าเข้ม แล้วทำหน้าจริงจัง “โอเค กลัวแล้วหนึ่ง”
สายธารเผลอยิ้ม ก่อนก้มขีดงานต่อ
เงียบไปพักหนึ่ง สายธารชวนเล่น “เกมความเงียบ”
“เงียบสามสิบนาที ห้ามไถมือถือ ห้ามเคาะ ห้ามถอนหายใจดัง ๆ ใครพลาดซื้อขนม”
“พนันอะไร”
“ครัวซองต์ชีส ร้านหน้าตึกอักษร”
“โห แพงนะ” เขาทำเสียงเล่น ๆ “โอเค เริ่ม!”
นาทีที่ยี่สิบเก้า วายุจาม “ฮัดเช่ย!”
สายธารเงยหน้าช้า ๆ
เขายกมือยอมแพ้ “ขอโทษ ฝุ่นมันแหย่จมูก”
“แพ้ก็คือแพ้” เธอเก็บปากกา “ฉันรอครัวซองต์”
“ได้ครับคุณผู้พิพากษา” เขาหัวเราะ หยิบหมวกกันน็อก “ไปซื้อให้เดี๋ยวนี้ ยี่สิบนาทีถึง”
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้น เดี๋ยว—”
เขาชูมือห้าม “คำสั่งคือคำสั่ง”
🧶 สิบห้านาทีต่อมา
ประตูเลื่อนเปิด วายุกลับเข้ามาพร้อมถุงสองใบ ยื่นให้เธอหนึ่งถุง “ครัวซองต์ชีสตามสัญญา อีกถุงขนมปังหมูหยองพริกเผา เผื่อครูอยากเผ็ด ๆ เวลาเจอเด็กกวน”
“เดี๋ยวก็โดนห้ามกินในห้องสมุด” เธอทำเสียงเข้ม แต่ก็รับไว้
“งั้นเก็บไว้กินข้างนอก” เขาว่า พลางเลียปากเหมือนหิวเองด้วย
“อย่าเลียปากต่อหน้าขนม” เธอพูดเสียงดุ
“โหดอีกแล้ว” เขาหัวเราะ “โอเค ไม่เลียก็ได้”
เธอเก็บครัวซองต์ใส่กระเป๋าผ้าเรียบร้อย ทั้งคู่กลับไปอ่านต่อเหมือนไม่มีอะไร แต่บรรยากาศกลับดูดีขึ้นเฉย ๆ
☀️ บ่ายแก่ ๆ
คนในห้องเริ่มน้อย ภาคินโผล่มาแป๊บเดียวแล้วหายไป “ไปรับของ” เหลือวายุนั่งกับ “ครูยางลบ”
🌻 ไม่นาน…!
ข่าวลือรอบใหม่ก็มา เพจมหาลัยลงโพส
“ทีม Bad Boy vs ทีม Tiwtor” (สะกดผิดแบบตั้งใจ)
คอมเมนต์ทั้งขำทั้งหมั่นไส้
สายธารเหลือบดูแป๊บเดียวแล้ววางมือถือคว่ำ “กลัวอย่างเดียว”
“กลัวอะไร”
“กลัวภาษาไทยเพจนี้” เธอถอนใจ “สะกดผิดเต็มไปหมด”
วายุหัวเราะกลั้นไม่อยู่ “ฮ่า…อันนี้ฉันเห็นด้วยสุด ๆ”
“อย่าหัวเราะดัง” เธอยกนิ้วเตือน
เขารีบปิดปาก “ครับ ๆ ๆ”
พักยาว ๆ ก่อนเลิก สายธารให้วายุอ่านออกเสียงหนึ่งย่อหน้า เขาอ่านดีขึ้นจนเธอพยักหน้า “โอเค ! ผ่าน !”
“ได้คำว่า ‘ผ่าน’ จากเธอครั้งแรก เหมือนได้ถ้วยรางวัลเลย” เขายกมือจะปรบ แต่หยุดถาม “ปรบมือเบา ๆ ได้ไหม”
“ไม่ได้”
“โอเค ไม่ปรบ”
เธอเผลอหัวเราะเบา ๆ “ฮึ”
เขารีบหันมา “เมื่อกี้เธอหัวเราะใส่ฉันใช่ไหม”
“เปล่า” เธอทำหน้าเฉย “แค่หายใจผิดจังหวะ”
“โกหกเก่ง” เขายิ้มกวน
เธอก้มเขียนต่อ “อย่าเสียงดัง”
“รับทราบครับ… ‘ลมหายใจผิดจังหวะ’”
🕓 ใกล้ห้าโมง ฝนเริ่มตก
วายุชะโงกดูนอกหน้าต่าง “ฝนมา”
“ฉันเอาร่มมา” สายธารยกถุงผ้าให้ดู
“ดี เดี๋ยวไปส่งแค่หน้าตึก”
“ไม่ต้องไปส่ง เดินไปเองได้”
“โอเค ไม่เถียง” เขายกมือยอม
ทั้งคู่เก็บของพร้อมกัน เดินออกจากห้องสมุด เจอพี่แก้วยืนรออยู่
“น้องวายุ” น้ำเสียงเรียบ “เมื่อเช้าเสียงดังใช่ไหมคะ”
วายุยืนตรง “ครั้งเดียวครับ แล้วโดนติวเตอร์ดุแล้ว”
พี่แก้วมองสายธาร เธอยิ้ม “จัดการแล้วค่ะพี่”
พี่แก้วพยักหน้า “ดีค่ะ ห้องสมุดเป็นพื้นที่ส่วนรวม ถ้าอยากคุยเสียงดัง ไปโซนกลุ่มนะคะ” เธอเว้นนิด “แต่เมื่อกี้ที่ช่วยเตือนเรื่องห้ามถ่าย ขอบคุณนะ”
วายุยิ้ม “ยินดีครับ”
พี่แก้วเดินไปจัดหนังสือต่อ วายุหันมายักคิ้ว “เห็นไหม เราก็เป็นพลเมืองดีได้”
สายธารกลอกตา “อย่าลืมว่าตอนแรกใครป่วน”
“โอเค ๆ ยอมแพ้” เขายกมือ
☔️ หน้าตึก ฝนแรงขึ้น
มุมบันไดมีเด็กต่อแถวซื้อไข่กระทะ กลิ่นหอมจนท้องสายธารร้อง เธอจับท้องเบา ๆ วายุกลั้นขำ
“หิวอะดิ?”
“นิดหน่อย”
“ไปสิ ฉันซื้อให้” เขาเดินไปเข้าคิว “เอาสองชุด ไม่พริกสำหรับครูยางลบ”
“ฉันกินเผ็ดได้”
“เมื่อกี้เธอยังบ่นเพจมหาลัยอยู่เลยว่าสะกดผิด เดี๋ยวเขียนเป็น ‘พริกเผ็ดจัด’ แล้วเธอร้องไห้แน่”
“ตรรกะอะไรของนาย” เธอหัวเราะ ทั้งหมั่นไส้ทั้งขำ
ได้ไข่กระทะสองถ้วย ทั้งคู่ยืนกินใต้กันสาด เงียบเพราะของร้อน วายุเป่าแรง ๆ ก่อนตักคำแรก หน้าเขาดูเหมือนเด็กได้ของชอบ สายธารแอบคิดว่าคนกวน ๆ ก็มีมุมน่ารัก ถ้าไม่พูดมาก
เขาเงยหน้าถาม “อร่อยไหม ‘ไม่เผ็ด’”
“อร่อย” เธอยิ้ม “ครั้งหน้าเอาเผ็ด”
“ถ้าเผ็ดแล้วดุขึ้นอีก จะห้าม”
“ถ้าดุขึ้นเพราะนายเสียงดัง ก็สมควร”
“โอเค ๆ ยอม”
🌧️ ฝนซาลง
วายุหยิบหมวกกันฝนสำรองจากกระเป๋า “นี่ ใส่ทับหมวกกันน็อกเพื่อนได้ จะได้ไม่เปียก”
เขาชะงักไปนิด เพราะพูดออกมาแล้ว
สายธารเลิกคิ้ว “ใครบอกว่าจะซ้อน”
“ยัง” เขายิ้ม “แต่เผื่อวันไหนเพื่อนมาช้า แล้วฝนตก ฉันอยู่แถวนี้พอดี”
เธอเงียบเสี้ยววินาที ก่อนตอบนิ่ง ๆ “เก็บไว้ก่อนละกัน”
“ครับผม”
มินตราขี่รถเข้ามา “นางเอก! …โอ๊ะ พระเอก!” เธอแซว “พร้อมรับส่งแล้วค่ะ”
“อย่าพูดดัง” สายธารรีบปราม “พี่แก้วยังอยู่แถวนี้”
มินตราหัวเราะ “โอเค ๆ …ขึ้นเลยคุณลูกค้า” แล้วหันไปทางวายุ “วันนี้เงียบดีนะ ให้คะแนน 7/10”
“ขอบคุณครับ ผู้ควบคุมโวลุ่ม” เขายกนิ้วโป้ง
สายธารขึ้นซ้อนท้าย มินตราถีบขาตั้ง วายุกำลังเดินไปเอารถตัวเอง แต่หันกลับมาบอกสั้น ๆ
“ถึงบ้านแล้วบอกด้วย”
“ไม่จำเป็นจ๊ะ” สายธารตอบทันที
“สำหรับฉันจำเป็น” เขายักคิ้ว “จะได้รู้ว่าฝนไม่พัดเธอหายไป”
มินตราหรี่ตา “โรแมนติกนะเรา”
“ไปได้แล้วมินตรา” สายธารแตะแขนเพื่อน
มินตราหัวเราะ ขี่ออกไป ฝนยังพรำ วายุยืนมองไฟท้ายก้มมองนิ้วที่โดน “ครูยางลบ” ดีด แล้วเผลอยิ้มเอง ไม่เจ็บ แต่จำได้
🌒 ช่วงค่ำ
สายธารถึงบ้าน ส่งข้อความสั้น ๆ (เหมือนจะไม่ยอมแพ้ แต่ก็ส่ง)
📩 Saitharn: ถึงแล้ว
📱 อีกฝั่งตอบทันที
📩 Vayu: โอเค ดีมาก
📩 Vayu: พรุ่งนี้เงียบเหมือนเดิม + ไม่จามตอนนาทีที่ 29
📩 Vayu: ป.ล. ครัวซองต์ชีสพอไหม หรืออยากลองชูโรส
📩 Saitharn: ฉันไม่ได้เปิดร้านขนม
📩 Saitharn: แต่…ชูโรสหนึ่ง
📩 Vayu: รับทราบ
เธอวางโทรศัพท์ หัวเราะเบา ๆ “แพ้ให้ความพยายามนิดเดียว…แค่นิดเดียว”
พ่อเดินผ่าน “ยิ้มอะไรค้าคุณลูกสาว”
“ไม่มีอะไรค้าพ่อ แค่เจ้าหนังสือเสียงดังน้อยลงคะวันนี้” เธอตอบหยอกล้อพ่อ
พ่อยิ้ม “เสียงคนดัง แต่อย่าให้ดังในหัวใจมากเกินไปนะ”
“ค่ะพ่อ” เธอตอบง่าย ๆ
ภาคินโผล่เข้ามาพร้อมชานม “มึงเป็นบ้าอะไร เดินยิ้มอยู่หน้าลิฟต์คนเดียว”
“ไม่ได้ยิ้ม” วายุทำหน้าเข้ม แต่หางคิ้วยังขำ ๆ
“กูเห็นนะ ถ่ายรูปไว้ด้วย” ภาคินทำท่าจะเปิดมือถือ
“ลบเลย” วายุพุ่งไปแย่ง ภาคินหลบ หัวเราะคิก ๆ
“เออ ๆ ไม่ล้อแล้ว …เมื่อกี้กูไถเพจ เห็นรูปเด็กจะถ่ายรูปครูติวเตอร์กะมึงหรอในห้องสมุด แต่มึงไปบังไว้ เท่ว่ะ”
วายุไหล่ตก “อย่าไปเรียกว่าเท่เลย แค่ไม่อยากให้เขาโดนลากมาเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้”
ภาคินเงียบไป “แสดงว่ามึงเริ่มคิดก่อนที่จะทำ”
“เพราะเธอมอง” วายุพูดเหมือนบ่นกับตัวเอง “สายตาแบบนั้นทำให้กูเริ่มใช้ชีวิตช้าลงทุกที”
“เหอะ…หลงแล้วดิ” ภาคินแซว
“กูแพ้ครูยางลบ แค่นิดเดียว” เขาตอบกวน ๆ
ภาคินหยิบหมอนปาใส่ “ไอ้เวรเอ่ย ดันแพ้สะงัน”
ทั้งคู่หัวเราะสั้น ๆ แล้วเงียบ วายุหยิบแฟ้มขึ้นมา เขียนเพิ่มว่า
✍️ ฉันเชื่อว่า..ความเงียบไม่ใช่การหนี แต่เป็นที่ให้คนคิดก่อนทำ
เขาวางปากกา ถอนหายใจโล่ง ๆ แบบไม่ชิน
🌻 ก่อนจบคืน
เพจเฟสลงโพล “ทีมไหนชนะ” ผลออกมา
ทีม Tiwtor 58% ทีม Bad Boy 42%
คอมเมนต์เต็มไปหมด “เรือครูยางลบลำนี้ฉันขอขึ้น!” “พายุแพ้ยางลบ 555”
🎬 มินตราแคปส่งเข้าไลน์
📮 Mintra: ข่าวดี…! เธอชนะเพราะ ‘ยางลบ’
📮 Saitharn: ฉันชนะเพราะทุกคนอยากเรียนอย่างสงบ
📮 Saitharn: พรุ่งนี้ซ้อมอ่านต่อ 16.00 น.
📮 Mintra: รับทราบคุณครู! โอ๊ะ! พูดผิดโทษที จ้าเพื่อน
สายธารวางมือถือ ปิดไฟ นอนตะแคง หัวใจยังนิ่ง แต่มีจังหวะขำ ๆ เหมือนฝนบาง ๆ ที่ไม่แรง แต่ทำให้เมืองเย็นลง
ถ้าวันนี้คือ “การบังเอิญครั้งที่สอง”
พรุ่งนี้…อาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วก็ได้
เพราะมีบางคนตั้งปลุกไว้ตรงเวลา พร้อมชูโรสหนึ่งแท่ง
กับความเงียบที่เขากำลังหัดทำให้เป็นจริง…! 🫠
⟡ ⑅◡̈ ⁺₊⋆♡ °₊·ˈ∗ *.❅•꒰ ⁺⋆ °˖✧₊˚
- ผู้เขียน
