📚 ꕀ .* ♥︎₊˚⟢⊹
💡 ไฟส้มในห้องโปรเจกต์
ยังส่องอุ่น ๆ เหมือนเมื่อคืน แต่สายตาของสายธารไม่เหมือนเดิม ขอบตาแดง บวมช้ำ เสียงหายใจสั้น ๆ แทรกระหว่างความเงียบ เหมือนร่างกายยังจำความเหนื่อยของวันไว้
วายุผลักประตูกระจกเข้ามาอย่างเบาที่สุด แต่พอเห็นน้ำตาเธอใกล้ ๆ หน้าเขาก็แข็งทันที เหมือนกล้ามเนื้อทั้งใบหน้าตึงพร้อมกัน
“ธาร…” เขาเรียกเสียงต่ำ ฟังออกว่าเขากำลังพยายามข่มอารมณ์อยู่
สายธารพยายามยิ้ม ทั้งที่เสียงสะอื้นยังค้าง “มาทันพอดีเลย”
วายุวางกระเป๋าไว้ข้างโต๊ะ แล้วทรุดตัวนั่งย่อตรงหน้าเธอ ระดับสายตาเขาอยู่ต่ำกว่านิดเดียวเหมือนตั้งใจให้เธอไม่ต้องก้มลงมอง ดวงตาเขาแข็ง—ไม่ใช่แข็งใส่เธอ แต่แข็งกับโลกทั้งใบที่ทำให้เธอกลายเป็นแบบนี้
“ใครบอกอะไรเธอบ้าง” เสียงยังนุ่ม แต่ปลายประโยคสั่นเล็กน้อย
สายธารส่ายหน้า “ไม่ต้องรู้หรอก…ไม่เป็นไรแล้ว”
“ไม่เป็นไรตรงไหน” เขาสูดลมเข้าลึก “ขอโทษนะ แต่ฉันต้องรู้—วันนี
