📚 ﹆𓏸 ꕀ୨♡୧ 💔
🌒 เย็นวันนั้น
ลานหน้าคณะเงียบกว่าทุกวัน หลังจากวายุพูดต่อหน้าคนทั้งคณะว่า “เธอคือคนสำคัญของฉัน”
เสียงซุบซิบที่เคยดังหายไปหมด เหลือแค่เสียงลมกับหัวใจของคนสองคนที่ยังเต้นแรง
แต่ในมุมเงาหลังตึก…กฤตย์ยืนนิ่ง ใบหน้าเรียบ แต่แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บ
เขาเห็นทุกอย่าง เห็นตอนวายุจับมือสายธาร เห็นตอนเธอยิ้มให้เขา รอยยิ้มที่ไม่เคยมีให้เขาเลย
กฤตย์เดินออกมาช้า ๆ สูดลมหายใจลึก ก่อนหัวเราะในลำคอ “สุดท้าย…ฉันก็แพ้จริง ๆ สินะ”
เสียงเขาแผ่วเหมือนยอมรับ แต่ก็ยังไม่อยากยอม
มินตราเดินผ่านมาเห็นพอดี สีหน้าเขาทำให้เธอเข้าใจทันที
“นายเห็นหมดแล้วสินะ”
“เห็นหมดทุกอย่าง” เขาตอบเรียบ ๆ ก่อนหัวเราะเบา ๆ “ไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดขนาดนั้น”
มินตรามองหน้าเขาแล้วพูดเบา ๆ “อย่าทำหน้าแบบนั้นเลย นายเป็นคนดีนะ แค่ครั้งนี้…เธอเลือกไปทางนั้นเอง”
“คนดีมันแพ้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วใช่ไหม” เขาพูดยิ้ม ๆ แต่ตาแดงนิด
