📚 บทสนทนากวน ๆ *﹆𓏸 ꕀ୨♡୧
2615 คำ
📚 *﹆𓏸 ꕀ୨♡୧
🔆 เช้าวันฟ้าใส
หน้าตึกเรียนคนแน่นตามปกติ สายธารเดินมาแบบเรียบง่าย เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงยีนส์ กระเป๋าผ้าลายหนังสือ
ยังไม่ทันถึงบันได ก็มีเสียงคุ้น ๆ โผล่มาด้านหลัง
“วันนี้แต่งตัวแนว ‘ครูประชุมผู้ปกครอง’ หรอ” วายุเท้าราวบันได ทำหน้าเนียน ๆ
สายธารชะงัก มองตั้งแต่หัวจรดเท้า “แล้วนายล่ะ แนว ‘นักศึกษาลืมติดกระดุมเม็ดบน’ ไง”
“แฟชั่นไงครู” เขายกคาง “อากาศถ่ายเทดี สมองโล่ง งานไหล”
“โล่งมาก จนความคิดปลิวหมด” เธอตอบสั้น
เขาหัวเราะเบา ๆ “ชอบ ๆ วันนี้เธอคม”
“ฉันคมทุกวัน นายเพิ่งตื่น” เธอเดินผ่าน เขาก้าวตาม
“รองเท้าใหม่?” เขาชี้ปลายเท้าของเธอ “สีขาวนี่พังง่ายนะ ระวังฝน”
“ขอบใจ ห่วงรองเท้าฉันมากกว่าเดดไลน์อีกมั้ง”
“เดดไลน์อยู่ในใจ ส่วนรองเท้าอยู่ในดิน” เขาทำหน้าจริงจังแบบกวน ๆ
“กวนไปหนึ่ง” เธอกดคะแนนในอากาศ “ติดลบครึ่ง”
เขาทำท่าปวดใจ “โอ้ย โดนหักตั้งแต่เช้า”
📖 ในห้องเรียน
ก่อนเริ่มคาบ วายุนั่งข้างหลังหนึ่งแถวเหมือนเดิม
สายธารหยิบปากกาเรียงสี เขาก็โผล่หัวมาดู
“วันนี้ใช้สีอะไรเป็นพระเอก” เขาถาม
“สีน้ำเงิน” เธอตอบ
“ทำไมไม่แดง จะได้ไฟแรง”
“แดงไว้ปรับปรุง นายอยากโดนวงแดงอีกไหม”
“ไม่เอาแล้วครู” เขายกมือยอมแพ้ “น้ำเงินก็ได้ สงบ ๆ แบบเธอ”
เธอไม่พูด แต่หางปากยกนิดเดียว เขาเห็นรีบกระซิบต่อ
“โอ๊ะ ยิ้มแล้วหนึ่ง เก็บภาพทันมั้ยเนี่ย”
“เก็บสติของนายก่อน” เธอสวนกลับ
อาจารย์เดินเข้า วายุกลับสู่โหมดเงียบแบบเด็กดี เธอแอบเหลือบดู เห็นเขาจดหัวข้อสั้น ๆ จริงจังแปลกตา
เสร็จคาบ เขาโน้มตัวมาอีก
“ตอนบ่าย ห้องสมุดนะ ครูยางลบ”
“สี่โมงตรง” เธอย้ำ
“ตรงที่สุดในชีวิต” เขาชูสามนิ้วสาบานเล่น ๆ
“อย่าสาบาน เปลืองเวลา ไปทำให้จริง”
“รับทราบครับท่านผู้บัญชาการเดดไลน์”
🍛 พักเที่ยง
โรงอาหารคนแน่น สายธารกับมินตราหาที่นั่ง มินตราตักข้าวไปบ่นไป
“ช่วงนี้เขามากวนเธอบ่อยนะ ระวังหัวใจช้ำ”
“หัวใจฉันไม่ง่ายแบบรองเท้า” สายธารตอบนิ่ง ๆ
ยังไม่ทันกิน วายุก็ถือถาดมาโผล่ “ขอนั่งด้วยนะทีมงาน”
มินตราเลิกคิ้ว “โต๊ะว่างมีตั้งเยอะ”
“แต่นั่งโต๊ะนี้แล้วงานเสร็จ” เขาวางนมจืดสองกล่อง “หนึ่งกล่องให้ครู จะได้ไม่ง่วงตอนบ่าย”
มินตราทำหน้าทึ่ง “อ้าว มีเวอร์ชันสายดูแลด้วย”
วายุยิ้มกว้าง “พัฒนาตามคำสั่งหัวหน้าทีมครับ”
สายธารรับนม “ขอบใจ แต่กินข้าวก่อน ห้ามพูดมาก”
“โอเค งดกวนสามนาที เริ่ม!” เขาตั้งเวลาบนมือถือให้ดูจริงจัง
ผ่านไปยี่สิบวินาที “ขอเสริมหนึ่งคำได้ปะ”
“ไม่ได้” เธอส่ายหน้า
เขาชี้ปากตัวเองแล้วทำท่า ‘ซิป’
มินตราหัวเราะ “ฉันชอบโหมดนี้”
ครบสามนาที วายุรีบพูด “ขออีกคำวันนี้ผมว่าผมหล่อ”
สายธารเงยหน้า “ประโยคนี้ไม่เกี่ยวกับงาน ตัดทิ้ง”
“งั้นเปลี่ยนเป็น…วันนี้ผมจะไม่สาย”
“อนุมัติ” เธอตอบทันที
🕓 สี่โมง ห้องสมุดมุมเดิม
สายธารวางแฟ้ม วายุมาตรงเวลาเป๊ะ เขาเอาขนมครกมาวางถุงหนึ่ง “ของว่างทีมเรา”
“กลิ่นแรง พี่แก้วดุแน่” เธอทำหน้าเข้ม
เขารีบเก็บ “โอเค ๆ ไว้กินข้างนอก”
เริ่มงาน เธอชี้แผน “วันนี้เกลาสคริปต์ปิดท้าย 1.0 ให้จบ เพิ่มกราฟอีกหนึ่ง แล้วซ้อมพูดรอบเต็ม”
“รับทราบ” เขานั่งตรงหลังไม่เอน แววตาโฟกัส
ทำไปสักพัก เขาเริ่มกวนเบา ๆ
“เธอใส่กิ๊บผมใหม่? รูปดอกไม้เล็ก ๆ น่ารักนะ”
“กิ๊บสิบบาท ร้านหน้าปากซอย” เธอตอบนิ่ง
“สิบบาทแต่ทำให้สมาธิกูดีขึ้น แปลว่า ‘กำไร’”
“สมาธิดีเพราะทำงาน ไม่ใช่เพราะกิ๊บ” เธอตีคำ
เขายักไหล่ “เถียงไม่ได้ ก็จริง”
ผ่านไปอีกสิบนาที เขาเงียบจริง เธอจด ๆ ลบ ๆ
พอเจอคำติดขัด เธอถาม “คำว่า ‘ออกแบบ’ ใช้ซ้ำไปไหม”
“งั้นเปลี่ยนเป็น ‘จัดวาง’ บ้าง” เขาเสนอ
“แล้วคำปิด… ‘รักอยู่ในนิสัยเล็ก ๆ ที่เราเลือกทำซ้ำ’ โอเคไหม”
เธอพยักหน้า “ได้ ลื่นขึ้น”
เขามองเธอ “เธอทำหน้าจริงจังมากตอนคิดคำ เหมือนกำลังเล่นต่อจิ๊กซอว์”
“ก็งานมันคือต่อจิ๊กซอว์นี่”
“แล้วชิ้นส่วนที่หายคืออะไร”
“สมาธิของนาย” เธอตอบทันที
เขากลั้นขำ “โอเค โดน”
ซ้อมพูดรอบเต็ม วายุเริ่มส่วนของตัวเอง เสียงทุ้มชัด ไม่เร่ง เธอคอยจับเวลาและทำสัญญาณมือให้พอถึงช่วงเธอพูดปิด เขาเผลอมองเธอนานไปเสี้ยวหนึ่ง
“อย่ามองกล้องเหมือนมองเธอ” เธอติง
“ก็กล้องอยู่ข้างเธอ” เขาตอบหน้าตาย
“งั้นย้ายกล้อง” เธอขยับขาตั้ง
“ย้ายเธอด้วยไหม” เขาแกล้งต่อ
“ย้ายปากนายให้เงียบ” เธอตบมุกทันที
เขาหัวเราะก้มหน้า เสียงดังนิด ๆ จนต้องยกมือไหว้พี่พาร์ตไทม์ที่เคาน์เตอร์
“ขอโทษครับพี่ จะเบาแล้วครับ”
เธอส่ายหน้า แต่ตายิ้มนิด ๆ แบบห้ามไม่อยู่
🫠 พักห้านาที
วายุดึงถุงผ้าหยิบหมวกแก๊ปออกมา โชว์ลายปักเล็ก ๆ
“หมวกใหม่?” เธอถาม
“ใช่ ปักตัวอักษร ‘ST’”
“หมายถึงอะไร สายตื๊อ?”
“บ้า ‘Saitharn Team’ ต่างหาก” เขายักคิ้ว
เธอเงียบไปวินาที “ไม่เข้าท่า แต่ผ่าน”
เขาทำหน้าชื่นใจ “บันทึกไว้เลย เธอชมกูหนึ่งครั้ง”
“ฉันบอกว่า ‘ผ่าน’ ไม่ใช่ ‘ชม’” เธอย้ำ
“โอเค ‘ผ่าน’ ก็เหมือน ‘ชมเบา ๆ’ แหละ”
“ตีความเองเก่งจริง”
🌒 เย็นย่างค่ำ
คนในห้องสมุดบางลง พี่แก้วเข้ามาเปลี่ยนเวร เดินมาที่โต๊ะเบา ๆ
“วันนี้เสียงดีนะคะ น้องวายุ”
“ครับพี่แก้ว” เขานั่งตัวตรงเหมือนนักเรียนประถม
พี่แก้วมองแฟ้ม “ใกล้เสร็จหรือยังคะ”
สายธารยิ้มสุภาพ “อีกนิดค่ะพี่”
“ดีเลย เอาขนมเปี๊ยะไปสองชิ้น เติมน้ำตาลนิดนึง” พี่แก้ววางไว้
วายุทำตาเป็นประกาย “ขอบคุณครับพี่!”
พี่แก้วหันมามองสายธาร “สายน้ำของห้องสมุดต้องมีพลังค่ะ”
“ค่ะพี่” เธอรับ เขินหน่อย ๆ
พี่แก้วเดินไป วายุหันมาทันที “พี่แก้วเรียกเธอว่าสายน้ำด้วยอะ”
“ชื่อฉันก็คือสายน้ำ”
“ก็ใช่ แต่ฟังแล้วรู้สึกว่า…เธอเย็นจริง” เขาพูดตรง ๆ
“นายก็อย่าทำตัวเป็นน้ำเดือด”
“งั้นเป็นน้ำอุ่นได้ปะ จะได้ไม่ช็อกใคร”
“ขอเป็น ‘อุณหภูมิปกติ’ ก่อน”
“รับคำสั่ง” เขายิ้ม
เริ่มทำต่ออีกยกอยู่ ๆ มือถือสายธารสั่น กลุ่มคณะส่งมีมเธอกับวายุ “ทีมครูยางลบ x พายุเด็กดี”
วายุเหลือบเห็น “ฮู้ว…เราเป็นคู่จิ้นแล้ว”
“คู่ทำงาน” เธอแก้ทันที
“คู่ทำงานที่มีฟีลจิ้นนิด ๆ”
“ไม่มี ‘นิด ๆ’ ในพจนานุกรมฉัน”
“โอเค ๆ ไม่มีก็ไม่มี” แต่เขายิ้มไม่หยุด
“เลิกยิ้ม”
“ยิ้มไม่ได้เหรอ”
“ยิ้มได้ แต่ไม่ใช่ตอนพิมพ์ผิด”
เขารีบก้มแก้คำ “พิมพ์ผิดเพราะยิ้มจดบทเรียนแล้วครับ”
ถึงช่วงพีคแบบไม่ตั้งใจ วายุเสนอประโยคหนึ่งให้ส่วนปิด “ถ้ารักมันไม่ใช่เวทมนตร์ งั้นเราก็ทำมันเหมือนงานฝีมือทำช้า ๆ ทำซ้ำ ๆ ไม่ต้องหวือหวา แต่แน่น”
สายธารเงียบไปสี่วินาที “ดีมาก”
เขาชะงัก “เธอชมชัด ๆ เลยใช่ไหม เมื่อกี้”
“ใช่ ชม”
วายุเงียบไปหนึ่งอึดใจ แล้ว…เขายิ้มไม่ใช่ยิ้มกวน ไม่ใช่ยิ้มท้าทายเป็นยิ้มแบบคนดีใจจริง ๆ ตาเขาอ่อนลง ปากยกมุมง่าย ๆ ไม่มีแววเล่น
เธอเห็นชัด ว่ามันเป็นครั้งแรกที่เขายิ้มเพราะ “คำชมจากผู้หญิง” ไม่ใช่เสียงเชียร์จากฝูงชน
เขาพูดเบา ๆ “โอเค…ค่ำนี้จำได้ละ ว่าวิธีทำให้กูยิ้มคือพูดว่า ‘ดีมาก’”
“อย่าติดนิสัยเรียกร้องคำชม” เธอตั้งการ์ดกลับ
“ไม่เรียกร้อง แค่…ดีใจ”
“ดีใจแล้วห้ามเสียงดัง”
“ได้ครับ” เขายิ้มต่อ แต่เบา
เธอก้มหน้าต่อ แต่ใจดันเต้นแรงเองเฉย ๆ อะไรของเราเนี่ย…แค่ชมเองนะ เธอเลื่อนเมาส์ต่อเร็ว ๆ กลบความใจสั่น
ปิดงานรอบนี้ สคริปต์ 1.0 เสร็จ กราฟครบ ซ้อมผ่าน
ทั้งคู่เก็บของออกจากห้องสมุด ฝนเริ่มพรำเบา ๆ
หน้าตึกมีหลังคา กันสาดยาว วายุหยิบหมวกแก๊ป ‘ST’ ใส่ “กันฝนเข้าตา”
สายธารกางร่ม “ฉันไปทางซอยฝั่งซ้าย”
“เดี๋ยวเดินไปส่งถึงปากซอย” เขาพูดเรียบ ๆ “ถือว่าเคารพกฎ ‘ไม่ทิ้งทีมกลางทาง’”
“โอเค” เธอไม่เถียง
เดินไปสักพัก เขาเริ่มกวนต่อเบา ๆ
“แว่นที่เธอใส่วันนี้ก็ดี ฟีล ‘บรรณารักษ์โหด’”
“ฉันสายดุ ไม่ใช่โหด”
“ดุแต่ใจดี”
“อย่าตีความเอง”
“แต่มันจริง” เขาหัวเราะแผ่ว ๆ “เธอดุเพื่อให้คนกลับเข้ารูป ไม่ใช่เพื่อชนะ”
“พูดดีนะวันนี้”
“เพราะเมื่อกี้ได้ ‘ดีมาก’ หนึ่งดอก กำลังใจพุ่ง”
“หยุดนับดอก” เธอส่ายหน้า แต่ยิ้มมุมปากนิด ๆ
ถึงปากซอย
มินตราขี่รถจอดรอ “ขึ้นเลยคุณลูกค้า—เฮ้ คุณพายุ มาอีกแล้ว”
“แวะส่งทีมครับ” เขาตอบสุภาพ
มินตรามองเพื่อนตัวเองแวบหนึ่ง เห็นสีหน้าที่นิ่ง แต่แก้มชมพูขึ้นนิด ๆ เธอยิ้มมุมปาก “โอเค ไปก่อนนะเด็กดีทั้งสอง”
สายธารขึ้นซ้อนท้าย หันกลับมาบอกวายุ “พรุ่งนี้สิบโมง เคลียร์ไฟล์สุดท้าย”
“ครับหัวหน้า” เขายกมือเคารพ “ฝันดีล่วงหน้า”
“อย่าฝันดัง”
“ครับ” เขาหัวเราะ แล้วถอยหลังหนึ่งก้าว มองไฟท้ายรถหายไป
🌒 คืนนั้น
สายธารอาบน้ำ นั่งลงหน้าโต๊ะ เปิดโน้ตบุ๊กเช็กไฟล์ตามสไตล์แต่มือไม่ค่อยนิ่ง ใจมันเผลอย้อนภาพตอนเขายิ้ม
ชัดมาก ชัดจนรู้สึกว่า…มันติดอยู่ในหัว
📲 โทรศัพท์สั่น
📩 Vayu: ถึงห้องแล้ว
📩 Vayu: วันนี้ ‘ดีมาก’ ทำให้กูยิ้มทั้งเย็น
📩 Vayu: เดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่สาย
📱 เธอตอบสั้น ๆ
📩 Saitharn: อย่ายิ้มจนลืมส่งงาน
📩 Saitharn: พรุ่งนี้ 10:00 ห้องสมุด
📲 เขาตอบเร็ว
📩 Vayu: ครับครูยางลบ]
📩 Vayu: ป.ล. หมวก ST = Saitharn Team จริง ๆ นะ ไม่ได้อำ
เธอหยุดนิ้วนิดหนึ่ง ก่อนพิมพ์
📩 Saitharn: ก็ได้…รับรู้
ส่งแล้วเธอวางโทรศัพท์ หัวใจยังเต้นไม่เท่ากัน ไม่ใช่เพราะคำกวน แต่เพราะรอยยิ้มเมื่อเย็น มันเรียบง่าย แต่ดันทำให้โลกเงียบลงแป๊บหนึ่ง
เธอหายใจลึก ๆ “ใจเย็น ๆ” พึมพำกับตัวเอง
เปิดเพลงเบา ๆ แล้วพิมพ์สรุปงานต่อ
พิมพ์ไปก็เผลอขำเอง “บ้าเอ๊ย…ยิ้มอะไรนักหนา”
🔆 เช้าใหม่
ร้านหนังสือเปิดตามเวลา เธอช่วยพ่อจัดชั้น แม่ชงชาร้อน ๆ มีเด็กมัธยมเข้ามาซื้อหนังสือสอบ เธอแนะนำอย่างใจเย็น แต่ในหัวแอบคิดถึงบทกล้องและกราฟของวันนี้
เสียงเคาะกระจกเบา ๆ มาอีก “ก๊อก ก๊อก”
วายุยืนอยู่ ข้างตัวถือถุงชูโรส เขาชี้ป้ายหน้าร้าน “อ่าน 3 แถม 1 สำหรับนักศึกษาแถม ‘ยิ้ม’ ให้เจ้าของร้านด้วยได้ไหม”
สายธารเปิดประตู “พูดอะไรของนาย แต่…ขนมนั่นวางไว้ก่อน เดี๋ยวพี่แก้วได้กลิ่นแต่เช้า”
“รับทราบ” เขายกถุงขึ้นสูง “ชูโรสไว้กินตอนพัก”
พ่อมองสองคนสลับกันแล้วยิ้มจาง ๆ
แม่ยื่นแก้วน้ำ “ดื่มก่อนลูก ๆ”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ” สองเสียงซ้อนแบบเดิม
เขาเอนตัวนิดหนึ่ง กระซิบเบา ๆ “วันนี้ผมแต่งตัวแนว ‘นักศึกษาจะไม่สาย’ เสื้อเชิ้ตติดกระดุมครบ กางเกงเรียบ รองเท้าผ้าใบผูกแน่น”
“ดีมาก” เธอหลุดตอบอัตโนมัติ
เขายิ้มทันที “นี่ไง คำมหัศจรรย์”
“พอเลย” เธอรีบตัด “ขึ้นห้องสมุดได้แล้ว”
“ครับหัวหน้า” เขาหัวเราะเบา ๆ เดินตามขึ้นไป
ห้องสมุดเช้านี้คนยังไม่เยอะ นั่งโต๊ะเดิม เปิดโน้ตบุ๊ก วางแฟ้มเธอเริ่มด้วยเช็กลิสต์ “วันนี้จบทุกอย่าง ส่งไฟล์ขึ้นคลาวด์ สำรองแฟลชไดรฟ์ ซ้อมพูดท้ายอีกหนึ่ง”
“และห้ามมีดราม่ามาขัดจังหวะ” เขาเสริมเอง
“ใช่ ห้าม” เธอจ้องตาเขา
“รับคำสั่ง” เขานั่งตัวตรงจัดท่า “พร้อมลุย”
ทำงานต่อแบบลื่น ๆ
ช่วงหนึ่งเขาเอนหน้าเข้ามาใกล้เพื่อดูประโยคบนจอ
กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ผสมกลิ่นกระดาษลอยมา หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นนิดเดียว ซึ่งเธอไม่ชอบให้ใครรู้ เลยชี้จอแรง ๆ แทน “เว้นวรรคตรงนี้ เพิ่มคอมม่า”
“ครับ” เขาพิมพ์ตาม
เขาหยุด แล้วกระซิบเบา ๆ “วันนี้เธอสวยนะ”
เธอเงียบ 0.5 วินาที “คำนี้ใช้กับงานไม่ได้ ตัด”
“โอเค ตัด” เขายิ้ม แล้วพิมพ์ต่อ
แต่หางเสียงเขายังมีความสุขอยู่นั่นแหละ
☀️ บ่ายใกล้เสร็จ
ภาคินมาหา เอาหนังสือตัวอย่างพรีเซนต์มาให้ “ลองถือเล่มนี้ตอนปิด จะดูมีพร็อพ”
วายุรับ “ขอบใจพ่อบ้าน”
ภาคินเหลือบดูไฟล์ “อู้ว เนี้ยบว่ะ ครู…เอ้ย สายธารคือที่สุดของความตรง”
สายธารยิ้มบาง “ขอบใจภาคิน ไปได้แล้ว เสียงดัง”
“รับทราบ!” ภาคินยกมือ แล้วหันมากระซิบวายุตอนเดินผ่าน “มึงยิ้มทั้งวัน คนแถวนี้เขารู้กันหมดแล้ว”
“เงียบไป” วายุหัวเราะเบา ๆ
พอภาคินไป เงียบอีกครั้ง
วายุหันมา “ขอบคุณนะสำหรับทุกอย่าง…จริง ๆ”
“ขอบคุณก็ทำให้เสร็จ” เธอย้ำประโยคประจำ
“เสร็จแล้วหนึ่ง” เขาชี้คำว่า ‘DONE’ บนหน้าจอ
“เหลืออย่างเดียว—อย่าลืมกินข้าว”
“อย่ามาพูดใส่ฉัน นายต่างหากที่ชอบลืม” เธอสวน
“งั้นไปกินด้วยกัน ลงไปซื้อไข่กระทะเจ้าเดิม” เขาชวนตรง ๆ
เธอนิ่งนิดหนึ่ง “ไปก็ได้ แต่อย่าแซวดัง ๆ”
“สัญญา” เขาทำท่าสูทครอบปากตัวเอง
ใต้กันสาด หน้าตึก ฝนหยุดแล้ว แต่พื้นยังชื้น สองคนนั่งกินไข่กระทะร้อน ๆ ควันลอยจาง ๆ เงียบแบบสบาย ๆ สักพัก วายุพูดขึ้น
“เธอรู้ไหม ตั้งแต่ทำโปรเจกต์กับเธอ กูได้เรียนสองเรื่อง”
“ว่า”
“หนึ่ง… เดดไลน์ไม่ใช่ศัตรู ถ้าเราวางแผนดี ๆ”
“สอง… คำว่า ‘ดีมาก’ มันมีพลัง”
“สาม…” เธอเสริม “การกวนอย่างมีมารยาทอยู่ได้ แต่ต้องเลือกเวลา”
“ครับครู” เขาหัวเราะ “เพิ่มข้อสี่…อย่ากินชูโรสในห้องสมุด”
“ใช่” เธอหัวเราะตาม
ลมพัดเบา ๆ เขาเงยหน้ามองฟ้า แล้วหันกลับมามองเธอ
ยิ้มอีกครั้ง แบบเดิม แบบง่าย ๆ เธอเผลอก้มหนี แต่ก็ยิ้มกลับนิด ๆ อยู่ดี
หัวใจเธอมีอะไรแปลก ๆ อยู่ข้างใน ไม่ดัง ไม่วุ่น แต่ชัด
เหมือนเสียงเครื่องยนต์ที่ตั้งรอบเดินเบาไว้พอดี ๆ ไม่พุ่ง ไม่ดับทำงานนิ่ง ๆ อยู่ใต้กระโปรงหน้ารถ
เธอกระแอมเบา ๆ “กลับไปเก็บไฟล์ต่อเถอะ จะได้ส่งจริง”
“ครับหัวหน้า” เขาลุกขึ้นพร้อมเธอ แล้วเดินข้างกันแบบเดิมไม่ชิดเกิน ไม่ห่างไป แต่พอให้ได้ยินเสียงหัวเราะของกันและกัน
ครั้งแรกที่เขายอมยิ้มเพราะคำของผู้หญิง…เธอเห็นกับตาและครั้งแรกที่เธอรับรู้ว่าหัวใจตัวเองมีจังหวะใหม่…เธอก็ยอมรับเงียบ ๆ
ไม่ได้พรรณา ไม่ต้องเว่อร์ มันก็แค่ยิ้มหนึ่ง ยกคิ้วหนึ่ง คำชมสองคำกับบทสนทนากวน ๆ ที่ทำให้งาน “เสร็จ” และใจ “อุ่น” ขึ้นนิดเดียว
พอแล้วสำหรับวันนี้ 🫠✍️🫦
*.❅· ⋆·˚ ༘ ‧⁺◟꒰ ꒱˚ ༘♡•꒱‧⁺◟˚ ༘ •₊ ˎˊ˗
- ผู้เขียน
