กลางดึก ภายในห้องกว้างที่มีเพียงแสงนวลสลัวจากไฟหัวเตียงดวงเล็ก อมลรดาที่กำลังจะผล็อยหลับต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่ค่อนข้างดังของชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้
“รดา” เขาเรียกซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอยังไม่ลุกขึ้นมาหา
“คะ” หญิงสาวขานรับเสียงงัวเงียแล้วเดินมาหาอคิณที่เตียง “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ให้ฉันตามหมอมั้ย”
“ผม...” ชายหนุ่มอึกอัก
“คุณเป็นอะไร เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ” หญิงสาวจับเนื้อตัวเขาดูด้วยความเป็นห่วง แต่เพราะแสงไฟมืดสลัวจึงมองเห็นไม่ชัด “ฉันไปเปิดไฟดวงใหญ่ก่อนนะคะ”
“ไม่ต้อง” มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือเล็กเพื่อรั้งเธอไว้ “ผมแค่...ปวดฉี่...ช่วยพาไปเข้าห้องน้ำหน่อย”
อมลรดาแอบยิ้มขำ คืนนี้เขาต้องปลุกเธอให้พาเข้าห้องน้ำหลายรอบแน่ เพราะตอนเย็นเล่นกินไก่ดำตุ๋นยาจีนไปหมดทั้งน้ำทั้งเนื้อ แถมด้วยน้ำทับทิมอีกหลายขวด “รอแป๊บนึงนะคะ ฉันไปเอารถเข็นมาให้”
“ไม่เอารถเข็น”
