วันนี้เขาถอนหายใจใส่เธอหลายครั้ง คราวนี้เป็นหญิงสาวที่เป็นฝ่ายลอบถอนหายใจบ้าง สายตาผินมองไปทางประตู เขาบอก ‘เดี๋ยวผมมา’ แต่ก็ยังไม่มา ไม่รู้จะมาหรือเปล่า แต่ประตูพาให้นัทธ์กมลนึกถึงภาพวันที่เขารีบเปิดประตูรถแล้วปรี่เข้ามากระชากตัวเธอลงจากขอบสะพาน แล้วกอดเธอไว้จากด้านหลัง
‘อย่า!! ผมขอ อย่าทำแบบนั้นเด็ดขาด!!’
น้ำเสียงเฉียบขาดภายใต้อ้อมแขนของเขา กอด… แล้วเธอก็จำได้เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างว่าเขาเคยกอด พูดโน้มน้าวอย่างกับว่าเธอจะฆ่าตัวตายจริงๆ ลงมายังพาไปซื้อเบอร์เกอร์จากร้านที่เปิดตลอดยี่สิบสี่โมงมานั่งกินกันท้ายรถบีเอ็มดับบลิวสามของเขานั่นล่ะตอนตีสอง มาเป็นที่ระบายให้เธอพล่ามเรื่องเรียนเรื่องอาจารย์ที่ปรึกษาความอัดอั้นตันใจจนหมด เขาแค่รับฟังเงียบๆ อือออไปตามประสาไม่ได้ทั้งถามหรือออกความคิดเห็นอะไร ทำตัวเป็นกลาง? แต่พอเธอคอแห้งก็ยื่นน้ำให้
พูดเองจนเหนื่อยเองจนเสียงแหบ นัทธ์กมลจำได้ว่าวันนั้นเธอร
