"ข้าผิดอะไร ทำไมท่านต้องมองข้าด้วยสายตาแคลงใจเช่นนั้น" นางหยุดยืนอยู่ริมฝั่งของแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เผ่าปีศาจ
ร่างบางบรรจงถอดรองเท้าออก ขาเรียวก้าวเหยียบลงแม่น้ำนาง ค่อย ๆ เดินลงไปเรื่อย ๆ จนร่างบางถูกกลืนหายไปกับแม่น้ำ
"ความรักมันเป็นเช่นนี้เอง ยามสุขก็ช่างหวานเหลือล้น ยามทุกข์ก็ช่างขม จนดวงใจเจ็บปวด ข้าคงยังเด็กเกินไปที่จะรู้จักความรักอย่างที่ท่านว่า"
ลู่เอินแหวกว่ายดำดิ่งลงไปถึงแท่นศักดิ์สิทธิที่ก้นแม่น้ำ นางตั้งใจจะมาเข้าฌานบำเพ็ญเพื่อสงบใจที่นี้ เมื่อถึงจึงเดินมากลางแท่นศักดิ์สิทธิ์
ร่างบางนั่งลงทำสมาธิกำหนดจิตปล่อยว่างและเข้าสู่ห้วงการบำเพ็ญตามลำดับไป
หลายเดือนผ่านไป ซีฮ่าวตามหานางไปจนทั่วทั้งสามเผ่า แต่ไร้ซึ่งวี่แวว ชายหนุ่มใบหน้าซูบโทรม คางเขียวครึมไปด้วยไรหนวด มือกำจอกสุราไว้แน่น กายใหญ่นอนเหยียดยาวอยู่บนพื้นกลางห้อง ก่อนจะยกสุราเทสะเปะสะปะเข้าปากครึ่ง หกครึ่งจนเปียกโชกไป
